Zręczne, bezcielesne uczucie

Zręczne, bezcielesne uczucie Moje więzi oplatają twe ręce, niewidzialne, twoje ręce, boże tak odległy od nas Choć poznaniu memu nie przyniosłeś ostatecznych słów objawienia, na wzgórzach mych dróg nie wzniosłeś twierdzy zbawienia Zręczne, bezcielesne uczucie prosto z duchowych pałaców, które uciekają od wiedzy i księgi, wyzwalają mnie z obozu wątpliwości, on niknąc, śle do ciebie wieczne pytania bez wiecznej odpowiedzi Choć poznaniu memu nie uspokajasz ich wichrów wrzeszczących, ich wichrów pełnych buntu To może twe słońce wylewa się na to, co jak spod dłuta Fidiasza wypłynęło ku nam, ku tobie, ku wszelkiej chwale A ty rzeki tych dusz, co ich słowa wewnątrz i na zewnątrz są wzgardą dla bezmyślnej krwi, dla myśli bez żadnej wagi, dla czynu bez granic prawdy, może sprowadzasz do twego morza Gdzie na jego każdej horyzontalnej krawędzi ujrzymy może twoją czystą nieskończoność.

Napisz do autora « poprzedni ( 261 / 353) następny » Cerberion dodany: 2020-07-05, 19:11:56 typ: wiara wyświetleń (228) głosuj (99)

zyka	2020.07.05; 22:27:40
Oj dużo problemowo w jednym tekście.:-)))

Wojciech M	2020.07.05; 19:30:57
Wiersz pełen refleksji i pytań, w ostatnim wersie jest to najważniejsze słowo - może Dobrego wieczoru Ci życzę +