Zraniony sad

Zraniony sad Bo gdy drzewo w sadzie umiera wtedy niebo zamyka się w ciszy a żal bramy do smutku otwiera i płaczące z bólu liście słyszysz pęka kora i w uszach ci dzwoni od podstępnych odgosów piły nic przed śmiercią jej nie uchroni gdy się ze snu betony zbudziły pędzisz stratą boleśnie zraniony poprzez sad posępny i głuchy a przed tobą rząd białych jabłoni płynie niebem rozrasta się puchem więc przytulasz się mocno aż boli aż się w głowie kręci od nektaru nie opuścisz jabłoni w niedoli jej ramiona to setki konarów bo gdy jabłoń w sadzie umiera inne chylą się w smutku jak ludzie a wiatr liście obumarłe zbiera niosąc nasze spojrzenia w świat złudzeń

Napisz do autora « poprzedni ( 1223 / 1282) następny » Markus55 dodany: 2022-08-31, 09:57:36 typ: przyroda wyświetleń (103) głosuj (6)

Marzi	2022.08.31; 16:04:10
:)

Barbell	2022.08.31; 12:35:19
Wiersz w smutnych klimatach, ale piękny. Pozdrawiam +

JNaszko	2022.08.31; 10:27:45
Ładnie opisane fajny Jurek++++++++++

wiewióra	2022.08.31; 10:10:57
Pięknie Marku