Żona-nauczyciel

Żona-nauczyciel                     do byłej żony Olgi, nauczycielki W czasie, gdy się kładzie półmrok goły Na ponurych dachów siwy zwój, Czekam, kiedy wrócisz już ze szkoły I przyniesiesz w dar mi uśmiech swój. Wtedy biegnę na wezwanie wróżki, I nie żal mi, ze jest czasu brak. Kawał dnia dalszego leci z dróżki, Nie zważając na tęsknoty znak. W porę lekcji długich na swą drogę Patrzę w smutku na ten obraz twój. Chce mi się wypędzić z serca trwogę I odzyskać znowu spokój mój. Jakże chcę od tego biec, o, Boże! Tylko serce jest w upiorczym śnie. Nie wiem czemu głos twój o tej porze, Cały głos twój jest we wnętrzu mnie. Przemkniesz tu a znowu do roboty, I na całym ciele drżę bez słów, I odegnać tej natrętnej noty Już nie mogę w kręgu losu znów. Ledwie zniknie tylko półmrok goły, Znowu, widząc dachów siwy zwój, Czekam, kiedy wrócisz już ze szkoły I przyniesiesz w dar mi uśmiech swój

Napisz do autora « poprzedni ( 19 / 21) następny » Walenty Walewski dodany: 2021-04-09, 22:06:58 typ: tęsknota wyświetleń (151) głosuj (1)

Leszczym	2021.04.10; 00:17:19
:)) +