Żona drwala

Żona drwala Parny dzień uderzał w jej skronie ciążył bardziej niż by się zdawało a tu jeszcze musi wzniecić płomień by kolację przygotować niemałą trzeba zdążyć nim wrócą z lasu porąbanym podzielą się słowem robiąc wkoło tak wiele hałasu będą patrzeć jak pochyla głowę gdy się stłumi mięśni zmęczenie i na łóżka opadną bezładnie ona poda im ciepłą wieczerzę z kroplą potu zastygłą na dnie zaiskrzyło im w oczach przesytem gdy kończyli jej smaczny posiłek a ona już sprzątała nakrycie które wkrótce pod zlewem umyje potem dzieci nakarmi gromadkę ciepłej wody zagotuje pod blatem nalewając ją w drewnianą balię zmyje z nich dnia brudny piasek nim zmrok rzuci zasłony na okno lekko legnie na swoje posłanie i zapatrzy się w niebo głęboko które kwitnie teraz tylko dla niej

Napisz do autora « poprzedni ( 605 / 1282) następny » Markus55 dodany: 2018-02-25, 11:14:50 typ: życie wyświetleń (136) głosuj (10)

Cichy2017	2018.02.25; 22:10:22
tak pięknie opisany codzienny trud, poświęcenie, ciężka jakże często niezauważana praca bez której nie ma domowego ciepła, nie ma gdzie wracać.

joanna53	2018.02.25; 19:58:24
świetny wiersz, wreszcie będzie miała czas dla siebie:) pozdrawiam+

stokrotka55	2018.02.25; 18:10:45
takie życie kobiety: dom, chłop, dzieci ; jak zwykle pięknie opisane :)

roman	2018.02.25; 17:06:02
ciężkie było kiedyś życie ale może szczęśliwsze? +

wigor	2018.02.25; 15:57:37
Po ciężkim dniu wreszcie chwila wytchnienia. Super. Pozdrawiam ;-) +

niteczka	2018.02.25; 13:28:54
Piękny wiersz... bardzo Pozdrawiam:)

lucja.haluch	2018.02.25; 13:02:05
Świetny wiersz,,Ile trudu w codziennym zyciu ..Plus+ Pozdrawiam serdecznie Marku..

Podlasianin	2018.02.25; 12:22:58
Jak zawsze czekam na Twoje piękne wiersze. Pozdrawiam +