Zimnym błękitem

Zimnym błękitem Lodowa we mnie pustynia lodowa na mnie sukienka zimnym błękitem jest chwila gdy pustka zaciska i pęta myśli jak lodu kryształki pamiętam nie pamiętam szeptów gwiazd nocą ciemną księżyca obcego blasku w potrzasku słów i niesłów w sile i niemocy lodowy pancerz ma sens zamarza czas i złe moce prorocze bywają sny w rzęsach chowają swe cienie jest zimny wiatr i mgły są łzy jak kamienie nic nie ma wokół cisza tak lodowa pękają w pustce słowa zimne mam ręce i usta idę ku brzegom jutra nieznany znajdę ląd zimny jak z lodu serce zaklęty niemocy krąg tak zimno nie chcę nic więcej lodowa we mnie pustynia bez uczuć bez łez jak sopel co zwisa ze skaly chcę tylko tak trwać i spać a wiatr dotyka twarzy zimny i nieczuły śpiewa pieśń o nicosci zaciska okowy lodu ostrych krawędzi nie czuję i nic. ..

Napisz do autora « poprzedni ( 544 / 1296) następny » Anna z dodany: 2017-04-20, 09:25:03 typ: życie wyświetleń (169) głosuj (17)

joanna53	2017.04.20; 20:44:36
świetnie ujęty klimat wiersza+ pozdrawiam

bordoblues	2017.04.20; 16:11:34
witam Aniu. Twój wiersz podobny do mojej "Samotności". a wiatr dotyka twarzy zimny i nieczuły śpiewa pieśń o nicosci zaciska okowy lodu ostrych krawędzi nie czuję i nic. .. bardzo poetycko. pozdrawiam serdecznie :)

ag131	2017.04.20; 11:17:40
Nicością są życia prognozy... + Serdecznie pozdrawiam.

grzegorz-kot67@o2.pl	2017.04.20; 10:45:22
Pustynia Moja Anno z gorącem się kojarzy, schowałaś głowę w lód, nie o tym ona marzy.+

mirr03	2017.04.20; 09:39:06
Kolejny piękny wiersz , znajome mi klimaty +