Zaduszki

Zaduszki W ciemnej izbie, samemu Sobie płomień samotny Dogasa. ... A kiedy mrok odludnił I te drożyny, te pola. I gwiazdy, strażnice, wystawił. Tam widać chatę, ktoś woła. Tam ktoś i świeczkę zostawił. A w oknie tańcuje ogień. To słychać- Hejże, to śpiewy. A tu był krzyż, martwy powiew. Tam były chata i chlewy. I cienie dzieci tu plączą. Tam starców kruche sylwetki. Godziny, gałęzie mącą. Godziny, pień próchniuteńki. To chata była sosnowa, A bory w dal przycmentarne. To były chlewy, a pełne. W dal pola tu nieme, czarne. Już świta, to ludzie wstają. A rzecby, bo noc nie nasza. W ciemnej izbie, samemu Sobie płomień samotny Dogasa.

Napisz do autora « poprzedni ( 52 / 137) następny » Bbard dodany: 2018-09-29, 13:43:09 typ: inne wyświetleń (99) głosuj (3)

lucja.haluch	2018.09.29; 17:55:03
Znam z opowieści rodzinnych snutych długimi wieczorami..Bardzo mnie nastroił..Świetny..Plus+ Pozdrawiam serdecznie...

Podlasianin	2018.09.29; 15:22:32
Ten wiersz przeniósł mnie w bardzo dawne czasy, znane tylko z literatury. Bardzo mi się podoba. Pozdrawiam +

niteczka	2018.09.29; 14:25:07
wkomponowałam się w słowa.... i oczyma wyobraźni widziałam wszystko co w wierszu zostało nakreślone... bardzo nastrojowy i klimatyczny wiersz.... można się zawiesić pozdrawiam serdecznie:)