Wnętrze

Wnętrze I znowu przed sobą wnętrze swe skrywam W czeluściach mroku co ze mnie wypływa A rozum mój wątły do światła ciągnie Gdzie wstęp mi wzbroniony przez wieczne ognie I ciepło z nich bije, lecz mnie nie grzeją A jasność tych ogni oczu nie cieszy Jak studnia bez dna co powietrze łyka Dusza się miota jak zwierzę we wnykach Strup na mym psyche jak krew zaschnięta Blokuje myśli, w pustkę odsyła "Ja ciągle mam zmysły!" Krzyczę bezradnie I rzucam się, wrzeszczę lecz zapał mój słabnie Boję się chwili, gdy przyjdzie mi marznąć W pustkowiu odciętym od wszelkich zmartwień Bo choćbym nie czuł smutku i żalu Ceną radości okupiłbym martwość

Napisz do autora « poprzedni ( 4 / 8) następny » Colan dodany: 2018-12-18, 17:46:10 typ: życie wyświetleń (168) głosuj (1)

TESSA	2018.12.19; 07:01:35
patos nie patos, strupa należy zezdrapać*...i już .

Kama	2018.12.18; 23:05:49
Martwość...dokładnie tak często bywa...