Wgłębiony w skałach znaczących światłem

Wgłębiony w skałach znaczących światłem Zygmunt Jan Prusiński WGŁĘBIONY W SKAŁACH ZNACZĄCYCH ŚWIATŁEM Motto: Potajemnie dotykam kochania jesteś taka piękna nie wstydź się o tej porze ptaki nie śpią a wodorosty nucą przy brzegu jezior i stawów. Onegdaj pisałem książki przy muzyce Barry’go White’a - Let The Music Play unosił mnie chyba do samego nieba uwielbiam tę piosenkę – chciałem tańczyć ze wszystkimi brzozami wiem gdzie one rosną wiem że czekały na mnie bom samotny twórca opisuję je wciąż za te delikatności które czuję to moje prawdziwe siostry na brzegu polany. Podążam z książkami tam moje wiersze i uczucia zwodzony most na tle księżyca pięknieje – lubię subtelność w tobie kiedy mnie dotykasz – jeszcze jestem mężczyzną to mogę ogłosić lata jakby spieszyły się ku starości – nie pojmuję dlaczego nie mogę pozostać młodym kochankiem roztoczyć i otoczyć cię wierszami o szczęściu – czuję piasek morski w ręku jestem na wydmach. Odpoczywam przy wierszach Federica Garcia Lorci mają tyle pozytywnych znaczeń jak ten fragment „Starym kobietom nad rzeką u gór podnóża łzy płyną, opłakują niepowrotne minuty włosów i imion” – żeby takie coś napisać to trzeba być wybranym przez Boga Federico ukłony z mej strony – poznaję ciebie w dramatach tak mi bliskich i osobistych – snuję elementy jakbym bywał w twoich wierszach zaproszonym gościem! A ja kontynuuję książę „Zaułki światła” – nie łatwo obrazować okoliczności to nie jest łatwa randka jak w ubiegłym wieku wtedy byliśmy młodzi uczyliśmy się tworzyć dorosłość choć nie zawsze wiedzieliśmy co dalej wobec poznanej osoby – a jeśli ciebie dotykam odważnie to przyjmij to za szacunek że coś ze mnie masz na pamiątkę. 6.03.2020 – Ustka Czwartek 17:18 Wiersz z książki „Zaułki światła” autor ZJP https://m.salon24.pl/bbecd445cbf5b8cfa8cb558b2f1b53e0,860,0,0,0.jpg Muza Margot Bene Avinion https://s24.flog.pl/media/foto/12234985_slodka-margot.jpg

Napisz do autora « poprzedni ( 1654 / 2716) następny » zygpru1948 dodany: 2020-05-02, 07:23:38 typ: życie wyświetleń (189) głosuj (57)

zygpru1948

2020.05.02; 08:32:51

Zygmunt Jan Prusiński 72 IMIENINY – CZAS ZACZĄĆ O PRZEMIJANIU Do tej pory chyba kłamałem nie wiem nie pamiętam – wiem że mi wódka nie smakuje nie my ją produkujemy jak to było w ubiegłym wieku – szeleści akustyka głębin przewracam meble w ostatnim pokoju coś mnie niesie bo jestem synem diabła nawet napisałem książkę pod tym tytułem wszyscy do boga – do bogów a ich nie znają w którymś wierszu napisałem (wszyscy jesteście bogami)… Ale to nic przejdę cieniem roztropny pozdrowię tylko ptaki ulice czyste nikt się nie śmieje nie krzyczy i nie śpiewa jest zwyczaj milczenia odrywam niebiańską skałę wrzucam tam do środka moje tajemnice obarczam się cichym skomleniem że samotność nie jest zła poniekąd człowiek do siebie mówi rozumie swoje położenie na styku balansu i tak dzień za dniem i noc za nocą rozpruwa swe posłannictwo wedle melodii opiewających w stadle idiotów – w szarej księdze bo i tak ciebie nie rozumieją. Urodziłem się w klimacie bluesa to trwa do dzisiaj jakbym te dźwięki ukochał na palecie nie domalowanych obrazów… 2.05.2020 – Ustka Sobota 8:16 Wiersz z książki „Szudroczyć” autor ZJP https://m.salon24.pl/71250d24f311a72690cdf9aaf209048d,860,0,0,0.jpg

zygpru1948

2020.05.02; 07:28:37

Przypadki Zygmunta Jana Prusińskiego Biały blues poezji Kurier Ustecki nr 13 (62) • 26 czerwca 2010 Sylwetki Przypadki Zygmunta Jana Prusińskiego Biały blues poezji Jest jedną z najbardziej barwnych postaci Ustki. Uchodzi za ekscentryka, dziwaka, nawet wariata. Jednak, jak sam podkreśla, właśnie taki chce być. Mowa o Zygmuncie Janie Prusińskim. Poecie, bardzie, kabareciarzu, politycznym chuliganie oraz fachowcu od pisania sądowych pozwów. Prusiński sam o sobie mówi, że jest niepowtarzalny i jedyny w swoim rodzaju. Argumentuje to między innymi tym, że, gdy się urodził, w Szczecinie runął dach jednego z największych kościołów. Faktycznie, jest postacią nietuzinkową, obok której trudno przejść obojętnie. Wywołuje skrajne i różne emocje. Niewysoki, siwy, wąsaty, a przede wszystkim głośny jegomość jest częścią krajobrazu usteckiej ulicy. Lubi zwracać na siebie uwagę. Często publicznie, nawet na środku ulicy, wygłasza kontrowersyjne opinie. Dużo pisze. Prusiński tworzy poezję. Jego wiersze znalazły się w wielu antologiach poezji, gazetach i pismach. Doczekały się także kilku tomików indywidualnych. Trudne dzieciństwo Z Zygmuntem Prusińskim spotykamy się na podwórku jego domu w samym centrum Ustki. Chętnie opowiada o swoim życiu i przygodach, których nie brakowało. Poeta wpada w słowotok, jest wyjątkowo energiczny. Opowieść przerywa recytowaniem swoich wierszy lub śpiewaniem piosenek. Cały czas mocno gestykuluje, tańczy, a nawet gra na wyimaginowanej gitarze. - We mnie jest tyle energii, że mnie aż nosi – kwituje. Prusiński większość dzieciństwa spędził w Otwocku. Twierdzi, że już wówczas zaczął pisać wiersze. Miłość do literatury pięknej wpoiła mu nauczycielka języka polskiego Maria Pieczyńska, która uczyła jeszcze przed wojną. Często wyznaczała go do recytowania wierszy i czytania opowiadań. - Bo ja tak od dzieciństwa bujałem w obłokach – recytuje fragment swojego pierwszego wiersza ustczanin. Rodzice Prusińskiego rozwiedli się. Jako kilkunastoletni chłopak trafił do poprawczaka. Twierdzi, że wszystko przez macochę. Gdy wyszedł na wolność, nie wiedział co ma ze sobą począć. - Do domu ojca Lucjana nie miałem po co wracać, bo mnie wymeldowali – wspomina Prusiński. - Stwierdziłem, że wrócić do poprawczaka i tam zajmę się pisaniem, dokończę szkołę. Nie chcieli mnie jednak przyjąć, bo przecież nie popełniłem żadnego przestępstwa. Mój były wychowawca zaprosił mnie jednak do środka, wykonał telefon i załatwił mi OHP w Lubinie. Tak właśnie jako zbrojarz-betoniarz budowałem kopalnię miedzi Polkowice. W międzyczasie Prusiński od Miejskiej Rady Narodowej w Otwocku otrzymał przydział na niewielkie mieszkanie na Reymonta. Po kilka latach garsonierę zamienił na mieszkanie w Słupsku. Poezja i biznes Prusiński debiutował w dwutygodniku „Nowy Medyk” w 1973 roku w Warszawie. Było to pismo dla lekarzy z kolumną literacką. Później jego wiersze ukazywały się w wielu innych czasopismach. W Słupsku pomagał matce w prowadzeniu kwiaciarni. Pracował także w restauracjach dansingowych jako piosenkarz. - Właściwie zastępowałem wokalistów tam pracujących. Śpiewałem różne przeboje – śmieje się Prusiński, ruszając w kolejny taniec i nucąc jakąś piosenkę. W Słupsku przypadkiem nawiązał kontakt z miejscowym środowiskiem literatów. Na lokalnych pisarzy i poetów „trafił”, gdy kilku z nich wywieszało plakaty zapraszające na jedną z imprez w połowie lat 70. - Pamiętam, jakby to było dzisiaj, jak wieszali plakat na Wojska Polskiego, zapraszający na Drugą Sesję Literacką – opowiada. - Podszedłem do nich i zaczęliśmy rozmawiać. Tak się zaczęła moja przygoda z Klubem Młodych Pisarzy. Później zostałem nawet jego prezesem. W Słupsku próbował także swych sił w biznesie. Prowadził kiosk warzywny na rynku przy ul. Wolności. Uciekł na zachód Ustecki poeta na przełomie lat 70. i 80. robił karierę w kręgach artystów oraz ówczesnych działaczy. Twierdzi, że nie było dla niego sprawy, której nie byłby w stanie załatwić. W tym czasie poznał wielu znanych polskich artystów. Jednak jego działalność w klubie pisarzy zakończyła się małym skandalem. W trakcie kolejnego spotkania młodych twórców na zamku w Bytowie wywiązała się awantura. Pisarze popili się, zginęła część jedzenia... Kilka miesięcy później Prusiński wyjechał do Austrii. - Pojechałem na wycieczkę z Juwenturu – dodaje. - Spóźniłem się wówczas na autobus, który po mnie podjechał pod mój blok. W Austrii kilka osób z tej wycieczki wysiadło z walizkami, nie chcieli wracać do Polski. Byłem wśród nich. Prusiński trafi najpierw do obozu dla uchodźców w Traiskirchen koło Baden. Był tam ponad osiem miesięcy. Później zamieszkał na dwanaście lat w Wiedniu. - Tam także pisałem, nawiązałem kontakty z polską emigracją na całym świecie – wspomina. - Jednak musiałem pracować, żeby jakoś żyć. Ocieplałem między innymi budynki. Z poezji nie da się wyżyć. Do dzisiaj jestem przecież biedny, Prusiński wrócił do Polski, gdy załamał się nerwowo. Jego kolejna żona znalazła sobie innego mężczyznę. Partia biednych Po powrocie do kraju w lipcu 1994 roku osiadł w Ustce. Tu spotkał się z innym emigrantem, który mieszkał przez wiele lat w Londynie - Jerzym Izdebskim. Zaprzyjaźnili się. Po kilku latach pomagał Izdebskiemu w przygotowaniach do legendarnych audycji w Radio City. Kolejnym krokiem były manifestacje na placu Zwycięstwa w Słupsku i powstanie Polskiej Partii Biednych. W trakcie manifestacji Prusiński dawał upust swoim fantazjom. Wyzywał na wirtualne pojedynki bokserskie rządzących wówczas w kraju i w Słupsku działaczy lewicy, recytował poezję, grał na gitarze i śpiewał. - To był nasz czas – mówi Prusiński. - Przemianowałem wówczas plac Zwycięstwa na plac Nędzników. Ludzie, ci najbiedniejsi, potrzebowali wtedy wsparcia. Byliśmy takimi politycznymi chuliganami. Chociaż to wszystko ucichło, a Jurek znowu wyjechał z Polski, mi nadal to chuligaństwo polityczne zostało. Prusiński słynie z kontrowersyjnych wystąpień. Chciał m.in. przemianowania jednej z usteckich ulic Pawła Findera na Augusto Pinocheta. Z okresu Polskiej Partii Biednych pozostało mu także zamiłowanie do pozywania przed sąd instytucji i osób prywatnych. Złożył niezliczoną ilość pozwów. Chciał się procesować z Aleksandrem Kwaśniewskim, Leszkiem Milerem, z trenerem Pawłem Janasem, gdy przegrał mecze na mundialu oraz kilkoma redakcjami. - Z części tych pozwów nic nie wyszło, ale były też sprawy, które wygrałem – mówi poeta. - Dzięki temu w 2004 roku kupiłem sobie komputer. Teraz przez internet mam kontakt z całym światem. W sieci publikuję także wiersze. Cztery żony, troje dzieci, tysiące wierszy Prusiński cały czas tworzy. Planuje pobić rekord Guinnessa w pisaniu wierszy. W ciągu dwóch miesięcy napisał ich blisko 200. Marzy także o wydaniu książek, twierdzi, że ma ich już gotowych kilka. Od paru lat próbuje wypromować Stowarzyszenie Białego Bluesa Poezji. Udziela się w środowisku poetów wiejskich, którzy zrzeszyli się przy Starostwie Powiatowym. - Prowadzę spokojne życie i jakoś staram się na nie zarobić – mówi. - Mam na swoim koncie cztery żony, trójkę dzieci. Ale przede wszystkim nadal chcę pisać wiersze. Tomasz Częścik t.czescik@agmedia.com.pl Fot. ARP-SAS Zbigniew Babiarz-Zych Urok dziwaka Jeden z twórców Wtorkowych Spotkań Literackich przy starostwie. Pisze o sprawach bieżących. W jego twórczości jest także wiele liryki, wątków miłosnych. Nie da się ukryć, że jest dziwakiem, ale to jego urok. Wydaje mi się, że jego wadą jest tendencja do polityki. Gdy się od niej odcina, jego twórczość zyskuje. Ubolewać możemy nad tym, że do tej pory nie doczekał się zbyt wielu własnych tomików. Pisze dużo i na dobrym poziomie. Nie ma dni, żeby nie przysłał jakiegoś wiersza. Jednak to taki typ, który nie potrafi sam zadbać o ich wydanie. Twierdzi, że powinien to zrobić ktoś inny. Jako twórcę bardzo go cenię. Zygmunt Jan Prusiński mówi o sobie: poeta, kabareciarz, chuligan polityczny, dziwak... https://lh3.googleusercontent.com/proxy/gVH-lRfQneBmpImHGy6q9tczoY1_4YucWx8MtQ-K7ML-Sg5JGS1nFnko9HujqsNf_wKUFxG5zj8qtMuZfWVVbgTB1N16vAVn2C4E0Bj0NsmdX5Ve6kJ3TDhBjT8