W próżni chaosu

W próżni chaosu Całe swe życie kameleonem, gdziekolwiek wszedłem, być próbowałem. Im dalej w drodze, schylałem głowę coraz pokorniej niżej i niżej... Ślad swój obrazem znacząc i słowem, w czterech ścian klatce skrzętnie skrywałem owoce pracy swej ukończone, dusząc się w obcym, ciasnym rewirze. Tak wiele dróg i tak wiele doznań. Nowe czynności, miejsca i ludzie... I pasmo błędów i wniosków pasmo i wątpliwości bujne ogrody dziko rosnące i wiara w jasność, że mimo wszystko w tym zbędnym trudzie samego siebie, sens bytu poznam i prawdę żywej, źródlanej wody. Dni upływały. Cień za plecami żył własnym życiem, potężniał w oczach jak podłe znamię, jak symbol klęski, że wszystko jakby zaprzepaszczone, że brak odwrotu i próżno tęsknić do chwil tych, które jak dni po nocach będą nagrodą i zmartwychwstaniem wskrzeszając marzeń gasnący płomień. Gdzież są granice wytrzymałości? Jak długo można błądzić w przestworzach w przeobcej mowie i obcej skórze, kiedy wokoło rad dobrych mrowie, milion mądrości jak cegieł w murze i życie całe na ostrzu noża...? Bez zrozumienia i bez przyszłości w próżni chaosu umiera człowiek. październik / listopad 2005

Napisz do autora « poprzedni ( 52 / 185) następny » kojz966 dodany: 2009-03-18, 22:28:32 typ: życie wyświetleń (696) głosuj (149)

Wicek	2009.03.20; 17:00:01
chciałoby się po prostu powiedzieć że nic dodać nic ująć, ale to byłoby najłatwiejsze: piękna refleksja nad życiem, cierpieniem i pytaniem o najważniejsze rzeczy... treść i forma fantastyczna, mimo trudności tematu czyta się wspaniale +

iramea	2009.03.19; 20:08:44
Poznałeś już prawdę żywej ,źródlanej wody?