W odwiecznym zewie z głosu natury

W odwiecznym zewie z głosu natury +++ Tam gdzie anioł o poranku błądzi z cienia ostępem Wieczną knieją puszczy głębią nie znajdziesz śladu I prędzej zwierzę niż człowiek tu zajrzy tym lasem Co wiekami żyje własnym prawie bije z tego głosu Drzewom starym w poszyciu z krzewiny wyrosłym Żebyś musiał rąbać drogę jedynie o ostrym ostrzu Tu ślepa topiel w bagnisku się moczy ząb dziejom W tej zzieleniałej kępinie coś zajęczy z echa głosu Gdzieniegdzie konwalia oko cieszy raduje kwiatem A dziki lilak w róż po biel zapachnie w różnym zielu Czasem i tu wypatrzysz polanę z rajskim motylem Bo inaczej tutaj natura bytuje z tego ducha czasu Nie jednego ptaka w te pierze zobaczysz gniazdem W nadzwyczajnym w różnorodnym śpiewie z trelu Pięknie tutaj gra harmonia tych dźwięków uchem A wokół bajeczny malowany obraz tworzy dla oczu Tam rześki oddech napełnia w tlen wnętrze płucom Jak to źródło co obok płynie dla czystego kryształu Nie jedna tutaj bogini się skryła tym dzikim borem Gdybyś ją ujrzał kąpiącą się w całej krasie wdzięku Jak długie falowane złote włosy czesze grzebieniem I z kwiecia wianek plecie siedząc nago na kamieniu A tego nie wymówisz nie opiszesz żadnym słowem Pragnął byś już na zawsze pozostać w tym zakątku A gdybyś zobaczył jedną z tych piękności jeziorem W czarującym śpiewie i w kuszącym z muzy tańcu Porwał by cię wówczas idący czarujący magnetyzm Utopił byś się w tym spojrzeniu o anielskim wzroku Co ciało uniesie w sile kochania dla fali tym wodom Ani byś się obejrzał za siebie ty namiętny kochasiu Że w tym pięknie zło dla oka się kryje igrając życiem Czerpiąc z natury jakieś potężne moce z magii czaru Wiedźma skryta w ostępie z liści z gałęzi szałasem Rzadko się tu słońce przebija o gorącym promieniu Stare dęby nie poddawały się rozszalałym wichrom Tam nocą i wilk zawyje do pełni księżyca dla strachu A splot konarów związywał owe trującym bluszczem Jedynie płoche dzikie zwierze bywało tu w uroczysku W tym sercu dziewiczej czarnej puszczy wodopojem W zewie idące ślepymi ścieżkami z racicy i w porożu Jaka prawda w bajdzie ku legendzie wyszła z czasem Nie jedna tu wroga stal zgrzytnęła o boskim mieczu Co siała z oręża śmierć ogień i krew tymże miejscom Ile dusz pogańskich zabrała w tym oświeconym znaku Pochowały się wszystkie bożki i boginie z oczu lasem W te głuche w odludne dalekie pustkowia dla ratunku Tak w Europie krzewiła się nowa wiara Boska krzyżem By z ciemności wyjść ku słońcu w Jezusie Zbawicielu +++ Napisałem ten wiersz bardzo dawno temu. To jedem z pierwszych moich wierszy. Nie znałem wówczas jeszcze prawidłowych reguł i zasad poprawnego pisania wierszy. A żeby nie leżał już dłużej w ciemnej szufladzie, to wyświetliłem go teraz, aby ujrzał światło dzienne.

Napisz do autora « poprzedni ( 464 / 1844) następny » Super-Tango dodany: 2014-01-12, 12:06:55 typ: przyroda wyświetleń (1026) głosuj (111)

kaja-maja	2014.01.12; 19:16:41
w:)+

dawny brunet	2014.01.12; 15:21:36
+++

wie.rut	2014.01.12; 13:18:58
Pozdrawiam. :)+++

wie.rut	2014.01.12; 13:18:57
Pozdrawiam. :)+++

kaska1967-67	2014.01.12; 12:15:06
mimo to dojrzały wiersz:) lekko i zwiewnie,melodyjnie :) +++++++++++++ zwyczajnie -ładnie *