|
w letargu
w letargu |
czas nam umyka w cztery kąty
i mądry głupiec nic nie zmieni,
czy my bez przerwy tacy śpiący
czy chromi tacy, aż uśpieni
lipiec nas jeszcze może zbudzi,
by października móc doczekać,
bo gdy się nie da kochać ludzi
to może chociażby człowieka
za osobowość i odmienność,
za dotyk zwiewnej, jednej chwili,
rodzą się ludzie, ale więdną
i niby są, lecz jednak byli
sen jeden chociaż w cud zamienić
i mocniej kochać, bez pamięci
czy my żyjemy, lecz uśpieni
a może kurwa wiecznie śnięci |
|
|
|
|
-->> Aby głosować lub komentować musisz się zalogować.
kaja-maja |
2020.12.05; 09:02:49 |
jak się ludzi kocha
tak nie każdego człowieka
choć każdym możemy być
jedynie do miłości
nie każdy się nadaje
bo więcej ceni spekulację
gdzie do światła jak wieczności
każdy dąży mając tez wieczorny mrok w:) |
Halinka |
2020.12.04; 19:24:36 |
Ładny wiersz, dobrze się czyta+ |
Noami |
2020.12.04; 18:58:49 |
Bdb, mądry wiersz, który zatrzymuje. :)+
/bo gdy się nie da kochać ludzi
to może chociażby człowieka
za osobowość i odmienność,
za dotyk zwiewnej, jednej chwili / |
|
|