Wiersze poetów - poetyckie-zacisze.pl ZAPROPONUJ ZMIANĘ W SERWISIE
Logowanie:
Nick:
Hasło:
Zapamiętaj mnie
Odzyskaj hasło
Zarejestruj się
Dostępne opcje:
Strona główna
O serwisie
Regulamin
Zaproponuj zmianę
Indeks wierszy
Ranking autorów
Ranking wierszy
Dodane dziś (2)

Nowi autorzy:
- JoKo
- Yakov
- ummma
- wspanialaPati
więcej...

Ostatnie komentarze:
Mantra - pantum
- Konik polny
Z miłosnych zmysłowych uniesień-(pantum)
- Konik polny
Monastycyzm światopoglądu
- Konik polny
Tylko bądź
- Konik polny
więcej...

Dziś napisano 6 komentarzy.

Uspokojona po podróży w oknie Neapol witasz

Uspokojona po podróży w oknie Neapol witasz

Neapolska baśń III

cykl wierszy pt. "Ewa w Neapolu"


Zygmunt Jan Prusiński


USPOKOJONA PO PODRÓŻY W OKNIE NEAPOL WITASZ


Jest po północy, a jednak nie śpię
wiesz jak lubię z tobą spać -
zwijasz się w kłębek
cudowny kształt bym mógł
wtulać się w ciebie
opryskując myśli wonną ciszą,
by rozkwitały wciąż rozkwitały
tak nam tego mało
więc budujmy wieżowiec uczuć.

Duch poeta Wirgiliusz spaceruje
po uliczkach, niesforny rzeźbiarz słów
może go jutro spotkasz,
pozdrów go ode mnie -
jest tam na wysepce Megaride
pochowana syrena Partenope,
napisz o niej wiersz - podobno
zakochała się w Odyseuszu.

A jak dojdziesz do Zatoki Neapolitańskiej
zatrzymaj oddech na chwilę,
usłyszysz jedną z wielu oper
Gioacchina Rossiniego - posłuchaj
wiatru od zatoki, splata się urok
drogi kamiennej z gór.

A jak będziesz na Piazza San Gaetano
zejdź po tych schodach,
wiem to aż sto czterdzieści schodów
ale ty umiesz trudy przezwyciężać -
zejdziesz do katakumb.

Ewo musisz to przeżyć by po powrocie
wtulając się w kłębek opowiadać
szczegóły w wierszach napisanych.


2.4.2015 - Ustka
Czwartek 1:10

Wiersz z książki "Noc w teatrze"...

http://photos.nasza-klasa.pl/54828617/1052/main/8fb7f03589.jpeg
Napisz do autora

« poprzedni ( 414 / 2716) następny »

zygpru1948

dodany: 2015-04-02, 01:15:29
typ: inne
wyświetleń (710)
głosuj (73)


          -->> Aby głosować lub komentować musisz się zalogować.

zygpru1948 2015.04.02; 17:19:51
korekta

nie ile a ilu

Wiem, że ilu jest poetów w Polsce...

zygpru1948 2015.04.02; 17:16:03
Zygmunt Jan Prusiński

OJCIEC KSIĘŻYCA I GWIAZD

Dziennik


Ustka. 4 maja 2005.

W czwartek, w dniu 7 kwietnia 2005 roku, w trakcie Żałoby, całkowicie oderwałem się od życia prywatnego. Nie zważałem i na to, że przyszło pismo sądowe z 7-dniowym terminem z Gdańska. Sąd Okręgowy zażartował sobie, bo zażyczył od nędzarza 6,600 złotych w ramach tak zwanego zabezpieczenia; wpisowe. Nawet nie drgnąłem. Rzuciłem w kąt (ten "bazar" sądowy), kopertę. Moje serce i oczy związane były z Watykanem. Tam mój Papież , ostatnie godziny na katafalku, jakby tylko poszedł spać. Może wstanie., i takie przechodziły we mnie myśli... Moje pisanie też nie było płynne. Piszę wiersz VII pt. "Poznawanie uczuć...". To nie zrywanie jabłek z dzikiego zaniedbanego sadu. Chce się dobre rzeczy pisać a jednak. Ale początek jest prowokujący: "Nie znałem Jezusa Chrystusa, / znam go tylko z Biblii, / z treści słów kronikarza. / Jana Pawła II znam z życia; / żył w mojej epoce XX wieku, / w zbrodniczym komunizmie, / do tej pory nie osądzonym, / bo taki jest sprawiedliwy świat..." ...I zabrakło inwencji, trybu "doszycia" reszty, bo tak planowałem jeszcze dopisać: "Papież w drewnianych butach, / poznał faszyzm pod kolbami faryzeuszy". Szczęśliwie za to skończyłem dwa wiersze: "Wczoraj... bez jutra" i "Płacz jest ukojeniem". Oczywiście starałem się wyrzucić z siebie wiele uczuć, które nawarstwiły się szybko. Wiem, że ile jest poetów w Polsce tyle wierszy dla Papieża dedykowanych. A może i ateiści napisali, i wrogowie też, może i wszyscy żyjący w tym czasie. Tak, że nie jestem oryginalny w tym co robię.

Jutro piątek. Ostatnie Pożegnanie. Największy Pogrzeb Świata. Tego jeszcze nie było na kuli ziemskiej. Kilkanaście czy kilkadziesiąt miliardów ludzi umarło, to jednak On, Wielki Polak był "magnesem" przyciągania za życia i po śmierci. - Tego nie czyni się na ładne oczy... On sobie zasłużył swoją ciężką pracą, ale i nie dlatego że był Janem Pawłem, a właśnie Karolem Wojtyłą.

Jutro mam uroczystość rodzinną. Będą tylko życzenia, krótki pocałunek i, powrót do czegoś bliskiego a zarazem przygotowanie do czegoś obcego. Odejdzie z moich oczu, na zawsze, Człowiek - Papież, dwa razy w życiu na żywo oglądany z dwóch - trzech metrów. To było w czasie mojej politycznej emigracji w Austrii, w latach 1981 - 1994. Papież Jan Paweł II odwiedził Wiedeń w 1983 roku na Placu Karla: "Karlsplatz" i na "Kalembergu", tam na wzgórzu, gdzie nasz król Polski Jan III Sobieski zatrzymał i pokonał hordę turecką. Stoi tam na tej górze mały polski kościółek. Drugim razem było to w roku 1988 w Mathausen, w Koncentracyjnym Obozie Śmierci. Akurat byłem wówczas wiedeńskim korespondentem dla "Orła Białego" w Londynie. Redaktor Edward Chudzyński zaproponował mi bym zrobił z tego reportaż podparty materiałami fotograficznymi. Wtedy Papieża miałem tak blisko, nie żałowałem filmów...

Po "Schodach Śmierci" zszedłem na sam dół, w głęboką dolinę, gdzie onegdaj była w tym miejscu skalna góra. Góry nie ma, jest dolina. Obszedłem ją dookoła, czułem czyjeś oczy, czułem jakiś cień przeszłości z tamtych okrutnych lat. Chyba i coś zapisałem wierszem, notowałem światłem i dżwiękiem. A te schody z góry, patrzyły na mnie... Gdy wracałem po tych kamiennych schodach wyobrażałem, ile stóp przeszło tędy, by przeżyć każdą śmierć tuż obok zwalających się każdego dnia słabnących niewolników kacetu. Kamień i człowiek. Kamień miał twarde serce. Człowiek zwalczał go gołymi rękoma. A przed nim dwieście schodów. - Bez jakikolwiek najmniejszego kamienia, było mi trudno wejść z powrotem.

Papież Jan Paweł II dawno odleciał helikopterem. Mógłbym po tylu latach za Nim powiedzieć, z mojego niedokończonego wiersza: "Papież w drewnianych butach, poznał faszyzm faryzeuszy".

__________Koniec.

zygpru1948 2015.04.02; 17:06:42
Zygmunt Jan Prusiński

OJCIEC KSIĘŻYCA I GWIAZD

Dziennik

Ustka. 21 kwietnia 2005.

W środę, w dniu 6 kwietnia 2005 roku..., Ty spoczywasz na katafalku, nie-zimny, jak przybiera tylko taką temperaturę ciało. - Czy "O" stopni, czy poniżej zera? Tego nigdy nie będę wiedział - nawet, jeśli i ja zamienię się (z człowieka w trupa). - Jak wtedy nazwać: "naturę martwą"? Organizm wystygł. Jego "organy" od stóp do mózgu przestały "grać"... Człowiek, jego budowa, to niczym za życia orkiestra... Dyrygentem w życiu człowieka jest sam Pan Bóg, a ta ludzka istota na ziemi posługuje się niewidocznymi nutkami. To są biologiczne dżwięki, niesłyszalne dla słuchu ludzkiego. Choć wielu - za życia - nie słucha i tych wskazań. Człowiek, pojedyńczy w swej budowie zewnętrznej i autonomii wewnętrznej chce górować nawet nad liściem akacji, nad trawą, nad motylem i muchą. Chce nad czymś, a często i nad kimś górować, władać swoją pospolitością - być "władzą". Chyba to są instynkty zła. Człowiek sam w sobie jest kruchy za życia, ale nie chce do siebie tego przyjąć. Namiętności są wielkie. Najczęściej, nie ma podania ręki drugiej osobie, nie ma uśmiechu szczerego, choćby dla tej trawy i akacji. Dopiero jak się zbliża "śmierć", analizuje swoją totalną bezsensowność swoich narodzin, swojego pędu za życia w niedoskonałości. Już w czasie terażniejszym chciałby naprawić, ale jest bezsilny i sztuczny. To w czasie przeszłym trzeba naprawić, kiedy wszystkie organy grają.

(Tylko nieliczni zasługują na tę nagrodę do wrót wieczności Pana Boga. I Ty mój Wielki Mistrzu, reprezentujący "Człowieczeństwo", zostałeś tam zaproszony).

W tej chwili, czytający - gdyby czytał, już nie Nowelkę Tygodnia a Esej Tygodnia, który rozpocząłem jakoby symbolicznie od 1 kwietnia 2005 roku, pod głównym tytułem: "Ojciec księżyca i gwiazd", nie zrozumiałby
(tych dwóch czasów), dwie jednocześnie inne daty, bo kończąc każdą część podaję datę zapisu aktualnego dnia. Mało tego, Wielki Tydzień zmuszony będę zmienić na Nowelę Miesiąca. Bo to moje pisanie wciąż płynie, wypływa ze mnie wszystkimi sokami... Pisanie zawsze musi być "wilgotne" i "soczyste". Jak często mawiałem: "Poezja ma mieć mięso"... Dziś zamieniłbym to w znaczeniu takim: Poezja ma mieć krew i ciało.

Zajrzałem do mojej skrzyni. Wydobyłem z niego dwa nowe wiersze: "Wczoraj bez jutra" i "Płacz jest ukojeniem". Ale znalazł mi się wiersz jako pierwszy zapisany, bo 3 kwietnia. Tytuł: "Wiersz pisany w kościele". Z dozą dokładnej trafności, jeśli chodzi o motto w tym wierszu. To mi tak wyszło, cytuję: "NIE MA INNEJ PRAWDY OD TWOJEJ PRAWDY!"

Mistrzu! Nigdy w kościele nie pisałem. Nigdy! Pobiegłem jak na skrzydłach na wieczorną mszę, trochę było wcześnie, usiadłem akurat po lewej stronie bo powód był taki, że Twój portret przy małym ołtarzyku był Etosem Miłości - którego zapragnąłem, jak człowiek samotny człowieka... Przyglądając się Twoim rysom, "malowałem słowem". Starałem się poważnie opowiedzieć prawdę naszą wspólną, dlaczego POEZJA potrafi zniewalać, dlaczego "to" muszę czynić., choć nikt mnie do tego nie zmusza. - Czyżby to był ukryty Anioł, który nakazuje nielicznym życie poświęcić tak niewdzięcznym zakusom? - Ty masz spokój, ja dalej dżwigam te kamienie nielekkie zaznaczam, na sercu.

______________________________

zygpru1948 2015.04.02; 17:00:33
Zygmunt Jan Prusiński

OJCIEC KSIĘŻYCA I GWIAZD

Dziennik

Ustka. 19 kwietnia 2005.

We wtorek, w dniu 5 kwietnia 2005 roku wróciłem do ostatniego zapisu w części IV, że w antologii "Dojrzewanie w miłości" i ja jako współautor mam umieszczone cztery wiersze: "Motylowy kwiat miłości", "Nocny erotyk", "Trójwymiar w pejzażu wyklętym" i "Czarny ptak". Redakcja nadała tym moim wierszom motto: "Wchodząc w ogród tajemnic", a Karolowi Wojtyle: "Płoń nie za blisko nieba i nie za daleko".

Może zacznę tę moją niewiadomą, bo nie wiem co jeszcze napiszę, dwulinijkową myśl z pierwszego mojego wiersza: "Poeta ma swój intymny świat. / W nim, miłość nie tworzy nienawiści". I tak chcę to zachować, bo to są wyznania, pewien wybieg intelektualny po utracie wspaniałego człowieka. Taki - jak Jan Paweł II, rodzi się jeden na 300 lat. Z drugiej strony to mam ukryte swoje pretensję o to, że Karol Józef Wojtyła nie powinien był być papieżem a prezydentem... Nowej Rzeczpospolitej! Bo taki silny i mądry człowiek, uczulony i doświadczony w niesprawiedliwości społecznej w Polsce, "porządek" byłby zrobił prawidłowo, tak jak życzyli sobie Polacy po zmianie zbrodniczego ustroju komunistycznego.

Ten tekst od początku piszę akurat wtedy, kiedy okrzyknięto na Placu Św. Piotra "Mamy papieża!" Prawdę powiedziawszy, nie interesuje mnie kto nim został, choć wiem. Ja nie umiem odłożyć na półkę zapomnienia największej straty dla Polski i Polaków. Boję się tylko by nie wyschła we mnie emocjonalność dotyku tych spraw w pobliżu Jana Pawła II. Nie chcę sztucznie pisać. To ma być wilgotne i słoneczne. Nowelka tygodnia dawno zamieniła się w esej. Nie wiedziałem że do takiej ilości dotrwam. Tu chodzi o "Wielki Tydzień". - Z przyjemnością byłem domowym więżniem, by nie stracić żadnej minuty. Choć papież umarł, to dla mnie nadal żył. Trafnie i idealnie pasuje tu cytat z filmu "Hemingway i Callaghan": "Rzadko można spotkać Boga śród ludzi, i rzadko człowieka śród Bogów".

W tej akurat chwili TVP 1 na ekranie włączył zegar. Zbliżała się (godzina świata), ta jedna i przyjazna: 21:37. Jakąś ulgę doznałem. Jaki to wyrazisty okaz pamięci. W PRL-u takich wyrazistych odczuć nie byłoby na ekranie telewizji. Wtedy ważniejszy był cham - sekretarz PZPR; czerwone bożki prowincji... Ale wracam do szlachetnego ogrodu, gdzie piszę wiersze dla Ciebie, tylko dla Ciebie: "Głosu Twego zabrakło", "Tę pustkę zamienię w poezję", "Byłeś taki boski". Reaguję mój Przyjacielu, choć nigdy nie usiedliśmy przy stole, nie mieliśmy okazji porozmawiać o poezji, o ważnych dla serc żródeł doznań prawdy.

_________________________________

zygpru1948 2015.04.02; 16:51:56
Zygmunt Jan Prusiński

OJCIEC KSIĘŻYCA I GWIAZD

Dziennik

Ustka. 18 kwietnia 2005.

W poniedziałek, w dniu 4 kwietnia 2005 roku, otworzyłem (w swoim intelektualnym świecie) furtkę filozofii... To nie jest tak, że umierać mają wszyscy. Rzeczpospolita nie miała dotąd papieża, a przecież kościół dotrwał pogody i niepogody, wojny, okupacje i totalitarne systemy. Kościół polski, to najstarsza instytucja, a dziś mają czelność dyktowania, co kościół może... Zatem nasz Papież Jan Paweł II nie powinien skończyć śmiercią. Powinien być nie tylko wiecznością Ducha, ale i Ciała.

Dziwne ale pozytywne to zjawisko, jakbym duchowo komunikował się z Nim za życia. Chyba we wrześniu 2004 roku napisałem szkic literacki "Dwa głosy z książki". Dopiero pod koniec marca 2005 ten tekst został opublikowany w dodatku literackim do "Powiatu Słupskiego", w opóźnionym wydaniu /nr 1 - 2/. Wyglądało to tak, jakbym tym tekstem żegnał się z poetą Karolem Wojtyłą. Akurat jesteśmy w jednej książce, w Antologii Współczesnej Poezji Polskiej pt. "Dojrzewanie w miłości". Książka ta ukazała się w Promocyjnej Serii Wydawniczej "MiGG" w Radomiu w czerwcu 2000 roku, pod redakcją Jadwigi Góżdź. Karol Wojtyła ma zamieszczone tam cztery wiersze: "Do polskiej sosny", "Wybrzeża pełne ciszy", "Dzieci" i "Rozpoczyna się rozmowa z Bogiem". Z tego ostatniego wiersza chcę podać dwa końcowe fragmenty:

* * *

Ojczyzna - kiedy myślę - wówczas wyrażam siebie i zakorzeniam,

mówi mi o tym sercu, jakby ukryta granica, która ze mnie przebiega

ku innym, aby wszystkich ogarniać w przeszłość dawniejszą niż każdy z nas:

z niej się wyłaniam... gdy myślę Ojczyzna - by zamknąć ją w sobie jak skarb.

Pytam wciąż, jak go pomnożyć, jak poszerzyć tę przestrzeń, którą wypełnia.

* * *

Ziemia trudnej jedności. Ziemia ludzi szukających własnych dróg.

Ziemia długiego podziału pośród książąt jednego rodu.

Ziemia poddana wolności każdego względem wszystkich.

Ziemia na koniec rozdarta przez ciąg prawie sześciu pokoleń,

rozdarta na mapach świata! a jakżeż w losach swych synów!

Ziemia poprzez rozdarcie zjednoczona w sercach Polaków jak żadna.


Już z tych opisów można wnioskować doszczętnie, co znaczyła dla poety Karola Wojtyły "Ojczyzna" i "Ziemia". Ile uczuć w Nim było, jako oddany Syn tej Ziemi i tej Ojczyzny. I choć świat był dla Niego otworem, i prawie u stóp jako namiestnika kościoła i religii rzymsko-katolickiej w Pałacu Apostolskim w Watykanie, to tego (p a t r i o t y z m u) nie wyrzekł się nigdy do Polski i Narodu! Pisze poeta: "Ojczyzna - (...) zamknąć ją w sobie jak skarb". Gdy widzę od 11 lat powrotu z Austrii do Polski, jak jest z tego (SKARBCA!) okradana, to tylko karabiny kupić i jak onegdaj patrioci z Armii Krajowej wymawiali przed egzekucją dwa złociste słowa: "W imieniu Narodu!"...

___________________________________

zygpru1948 2015.04.02; 16:45:57
Zygmunt Jan Prusiński

OJCIEC KSIĘŻYCA I GWIAZD

Dziennik

Ustka. 17 kwietnia 2005.

W niedzielę, w dniu 3 kwietnia 2005 roku zastanawiam się nad śmiercią człowieka. Jaki jest kruchy i słaby... Człowiek nosi w sobie "zegar"., od urodzenia jest w nim takim automatycznym wcieleniem - niezauważalnym. Można by przypuszczać, że to serce, i zapewne tak. Ale są ważne i inne organy. Człowiek jest więc... zegarem!

Śmierć upiększa Naród. W przypadku Jana Pawła II jest to faktem niezaprzeczalnym. Przeżywam w swoim życiu dwa podobne - sobie - wydarzenia. Rok 1980, kiedy to nagle (polski świat otworzył się) przeciwko totalitarnemu systemowi, jakim był "zbrodniczy" komunizm. "Solidarność" - cywilny opór, stawał się betonem. Stanął twarzą naprzeciwko, bez broni sowiecko-rosyjskiemu okupantowi. I drugie wydarzenie, to ten "Wielki Tydzień", tydzień żałobny i pożegnalny tydzień "Pojednania", pojednania się narodu - dotąd - skłóconego przez wszelkie ośrodki życia społecznego. Nie wiem na czym to polega, żeby tak "zdewastowany" cywilizacyjnie naród polski nie dążył do pogody ducha i pokoju, li tylko między sobą. - Wrogowie umieją to docenić. Wrogowie umieją to wykorzystać, politycznie i grabieżsko. Bo nie mogę zrozumieć, dlaczego "chwasty" pielęgnujemy - choć taka roślina, choćby oset ładnie wygląda w wazonie. Ale tu chodzi mi o chwasty zła w ludziach, o dążeniu w innym, przeciwnym kierunku; o dążeniu w obronie własnej ojczyzny. Polska nie może cierpieć przez synów i córki, którzy odwracają się plecami od problemów politycznych, gospodarczych, ekonomicznych, społecznych. Byt Państwa, to byt Narodu.

Prywatnie, w moim saloniku nic mnie nie obchodzi. Pierwszy raz przywarłem do ekranu telewizora. Rzym, a w nim jego serce Watykan, był dla mnie Ogrodem Smutku. Tam, w środku nie tyle Papież Jan Paweł II, co kolega, tak kolega po piórze Karol Józef Wojtyła. On, poeta zgasły tylko ciałem - bo Duch Jego był przy mnie i do końca moich dni zawsze będzie. Poeta kłania się poecie. Piszę wiersz "Dekalog w poezji". Jakoś dotrwałem do końca. Po kilku godzinach, znowu mnie bierze świat ukrytego liryzmu... Nadaję tytuł "Krople deszczu pod naszymi oczami". I tu są trudy, jakbym szedł pod górę wielkiej otoki światła. A jednak nie mogę, nie mogę związać delikatnie słów w całość. Zostało tylko tyle: Chcę być serdeczny wedle Twoich modlitw, / ale dławi mnie strach, jaka będzie Polska? / Moje burze w sercu i w strumieniu - i tak zostało, i nie wiem czy do tego wiersza wrócę i go dokończę. Tak, "Moje burze w sercu i w strumieniu" kołaczą się z Twoim życiem tuż obok, a teraz i ze śmiercią o której wiem, że nie napiszesz już na ziemi żadnego wiersza. I to dla mnie jest stratą wiecznego dłużnika, tak, jako czytelnika, że nie będę miał w swoich rękach tomiku poezji i tak bogatego Ogrodu Filozofii, Twojej szlachetnej filozofii.

_______________________________

zygpru1948 2015.04.02; 16:38:30
Zygmunt Jan Prusiński

OJCIEC KSIĘŻYCA I GWIAZD

Dziennik

Ustka. 10 kwietnia 2005.

Ten "ostatni wieczór" - nie tylko drogiego nam Papieża Jana Pawła II, ale i każdego człowieka na globie ziemskim, było jakoby egzaminem najważniejszego przeżycia w dotychczasowym życiu. Ciężkie chmury, choć ich nie było widać tego wieczora, bo i ciemność w Europie głęboka, to była ta cisza niespotykana w cywilizacji. Polska i Polacy milczeli, tylko Watykan w Rzymie był w tym czasie centralną komunikacją, czy w swoim pokoju papieskim schorowany Ojciec Święty przeżyje, przezwycięży ten kryzys.

Mój pilot kanałowy w ręku, zmieniał co chwilę programy. Wiedziałem, że nic się nie zmieni, (w tej prawdzie) bo każda stacja telewizyjna, publiczna i prywatna była otwarta jak niebo. Nawet w Polsacie Sport nie było nic o sporcie, tylko panorama Rzymu, Plac Świętego Piotra i te trzy oświetlone okna. A tam za tymi oknami, nasz wielki Rodak, chyba największy - i najważniejsze wydarzenie od Chrztu Polski za Króla Bolesława Chrobrego!

Minęła godzina 21:37... Mijały następne minuty. Nie wiedzieliśmy, my, Polacy i cała ludność na kontynentach, że Wielki Papież już nie żył. Do mnie ta (czarna chwila) w uszach nastąpiła o godzinie 21:58. Zaniemówiłem. Zresztą nic nie mówiłem, bo byłem sam w moim saloniku. A gdyby, to co w ogóle mówić z kimś o tym, co trudno nazwać. Jak nazwać coś, co znika dziwną prędkością. Powiem tak; On nie powinien nigdy umrzeć... Taki człowiek nie umiera!

Jakaż drapieżność żalu we mnie wstąpiła. Nie należę do ludzi z kamienia - jestem niewolnikiem wrażliwości. Gdybym na żywo spowiadał się Panu Bogu, ale naprawdę tak w oko w oko, to bym powiedział, że żalu mam tyle w sobie, bo przecież Karol Wojtyła to najpierw poeta liryk i, w tej kolejności gromadziłem łzy z oczu. Papieżem jest dla wszystkich, poetą tylko dla poetów i sympatyków poezji. A zatem dla mnie odszedł Wielki Poeta, z napięciem filozoficznej głębi. Zresztą, taka poezja jest mi bliska, bo nie jest uzewnętrzniona. Filozofia to tajemnica. Wiara jest też tajemnicą. Tylko religia musi być otwarta, bo zaprasza nowoprzybyłych w nasze ludzkie istnienie. A Papież potrafił naturalnie zachowywać się przyjażnie jak dobry pasterz. To był pasterz., z niewielu współczesnych. Tak tylko z ludżmi potrafił jeno lub podobnie, sam Jezus Chrystus. Jak jeden nie miał armii tak i drugi to samo. Bo SŁOWO jest silniejsze od wojska. Jak ktoś powiedział, a przekazał Tomasz Lis w swoim watykańskim programie w Rzymie: "Cezar miał armię i przegrał. Józef Stalin miał armię i też przegrał"... Nad tym trzeba się zastanowić, dziś i za sto lat.

Wieczór zamienił się w noc. We mnie narastała emocja z minuty na minutę. Wiem, byłem pewny, że nie wytrzymam. Że ogarnie mnie szaleństwo zapisu, że będę pisał. Temperatura nabierała siły. Polska płacze. Europa płacze. Świat płacze. 2 kwietnia 2005 roku, i ta tragiczna nowina... Zaczynam wchodzić w element iskrzenia i piszę po godzinie 23:00 wiersz pt. To "Amen" z Twoich ust. W niedługim czasie (wiry i
prądy) jak rzeka życia wyrzuca - ze mnie - następny wiersz, jakże w symbolice ważny: Godzina 21:37. Wzbogacam słowami Jana Pawła II, jako motto: "Cierpienie i śmierć, bez tego nie można niczego wyjaśnić".

Choć noc trwała, nikomu nie było spieszno iść spać. Nawet nie wypadało... To ON, najważniejszy Człowiek Świata, Wielki i Święty przeszedł właśnie (tę granicę wieczności)... Niech nam świeci nadal mądrym światłem.

_____________________________

zygpru1948 2015.04.02; 16:30:31
Zygmunt Jan Prusiński

OJCIEC KSIĘŻYCA I GWIAZD

Dziennik

Ustka. 9 kwietnia 2005:

Nie skupiam się tylko na sobie, bo nie wypada. Fakt jaskrawy, przeżyłem ten tydzień okropnie i rzeczowo. Wszedłem jakoby w okres medytacji, co będzie z tym światem w którym żyję, co będzie z ludźmi dobrymi i z ludźmi złymi, co będzie z wiarą, z religią, i na koniec, co będzie z tą ohydną polityką w naszym kraju.

Przyznam, iż dla mnie Papież Jan Paweł II był (ognistą wiecznością). Że choć trapiły Go choroby, przezwycięży je. Więc nie regulowałem mojego codziennego życia na żywo z Nim, Ojcem Świętym. Nigdy nie pojechałem tam, gdzie był, z pielgrzymką w Polsce. Byłem wygodny, włączyłem odbiornik telewizyjny, i miałem jak na dłoni te całe cudowne uroczystości. Dzisiaj On jest pokutnikiem, a ja jako grzesznik, żałuję. To żałowanie jest moją karą dośmięrtną - a nawet i po śmierci!

Piątek, 1 kwietnia 2005 roku, Damnica; święto poetów ziemi słupskiej, święto twórców wiejskich i miejskich, szereg poukładanych "cnót"... w kulturze. W holu Pałacu napotykam się na Mirosława Kościeńskiego. To od niego dowiaduję się o dramatycznej sytuacji Papieża. Jakoś zabrzmiało to niepoważnie z jego ust. To znaczy powiedział prawdę, tylko ja jakiś w roli suchego oportunisty zadarłem z losem najważniejszego obywatela świata. Nie chciałem od razu w to uwierzyć. Znajdując czas, jak poeta z poetą wypiliśmy za zdrowie naszego Papieża, też poety. Nie było w tym nic wulgarnego, taka jest kolej rzeczy, bo wsparliśmy i poetycko też, by wrócił do nas w dobrym stanie fizycznym.

Sobota, 2 kwietnia 2005 roku, Ustka; jestem w domu. Niczego się nie spodziewam, bo co można się spodziewać wieczorem w domu. Byłem w dobrym samopoczuciu. Nagroda za cały miniony rok, antologia: "Wiersze jak chabry w pszenicznym łanie". Wierzcie mi, pisanie dobrych wierszy to żaden relaks, to ciężka harówka...

______________________________________

zygpru1948 2015.04.02; 16:24:03
Dzisiaj 2 Kwietnia 2015 mija 10 lat jak odszedł poeta dramaturg Karol Wojtyła - papież Jan Paweł II, może kilka wierszy z tamtego okresu 2005...

zygpru1948 2015.04.02; 09:25:32
Zaciszanie, jak ja się cieszę że spotykam twórcę który ma pojęcie o Literaturze !

Anna jest tego dowodem - szkoda że nie ta Anna z Poznania. Bo bym dokończył to Dzieło, jak ja uwielbiam Gwiazdy !

Anno, umiesz robić Gwiazdy ?

O, to nie jest tak łatwo - a szczególnie w moim towarzystwie.

zygpru1948 2015.04.02; 09:20:37
Byłem u Anny K.

zygpru1948 2015.04.02; 09:19:32
Anno, podaj mi swoje nazwisko na poczcie, dam ten Twój wiersz "Barwy czasu" na Salonie Biały Blues Poezji

http://korespondentwojenny.salon24.pl/637854,jedenascie-imion-siostr-czesc-ii

Popraw interpunkcje

Bieg czasu odwracają,,,

albo: Bieg czasu odwracają,,,.

albo: Bieg czasu odwracają...

Popraw

Żródło na Źródło

naciśnij X i wyjdzie Ź

zygpru1948 2015.04.02; 09:10:38
Byłem u Anny K...

zygpru1948 2015.04.02; 08:54:53
Anno,
z wyglądu budowy wiersza to taki styl z Mirona Białoszewskiego.

Jeszcze nie daję Plusa, bo nie czytałem "Barwy czasu", dopiero teraz zacznę czytać.


zygpru1948 2015.04.02; 09:05:41
Droga Anno, daję PLUS !!!!

Wiersz jak dojrzałe Twe piersi, tylko chrupać.

Treść trafna, tylko dlaczego akurat dzisiaj piszesz, cytuję:

katakumby pamięci zamykam
w podziemiach

________________A u mnie dzisiaj w wierszu:

ale ty umiesz trudy przezwyciężać -
zejdziesz do katakumb.

Co to Anno, jakieś prądy wspólne mamy, i Ty ten sam wiatr i ja ten sam wiatr - nie zabieraj mi tego wiatru ! - Niby fluidy...

O nie, o nie, ja tak się nie bawię... Anno ! Anno, chodź ze mną do księżycowego lasu !

Pozdrawiam poetkę - Zygmunt z Ustki


2.4.2015

_____________________________


Autorka Anna K.

Barwy czasu


Żarna kości
przeznaczenia
los mielą
terminalnych
ciężki od łez
barw czasu
ciszy słów
niewerbalnych

Mroczna otchłań
kosmosu
błękitna obraca się
ziemia
przędzą myśli otulam
wspomnienia
katakumby pamięci zamykam
w podziemiach

Bieg czasu odwracają...
ostre piramid szczyty
grób Agamemnona
zmurszałe mnichów
habity

Skarby pamięci ukryte
w kamieniach
stożkach kurhanów
dziedzictwo pamięci
pokoleń
banał?

Źrodło życia
wciąż bije
szaleństwo Boga
daleko - blisko
uparcie
od nowa
wciąż
od nowa

zygpru1948 2015.04.02; 08:50:26
- Idę do Ciebie Anno, uważaj !

zygpru1948 2015.04.02; 08:45:46
anna k 2015.04.02; 08:29:21
Pozdrawiam:-) plus

___________Odpowiedź


Dziękuję Anno ! Och gdybyś Ty była Anną z Poznania, ta z tego "Felietoniku z rękawa", to skończyłbym robótkę po tylu latach !

Siedzi we mnie ta Duma męska ten Honor męski, iż nie ukończyłem Dzieła, przez tę cholerną sprzątaczkę. A tak miło było - zabrakło mi jakieś 5 minut, no 7 minut i byłbym boski i ona także.

Byłbym bosko namalowany na obrazie w Częstochowie !

Pozdrawiam - Zygmunt z Ustki


2.4.2015

zygpru1948 2015.04.02; 08:39:25
Byłem u dzidziusia...

zygpru1948 2015.04.02; 08:28:11
Kurczę, i dzidziuś na Zaciszu pisze wiersze. Co za talenty...

Daję dzidziusiowi Plus, bo ma pojęcie o haiku - haik, chyba pierwszy raz przeczytałem na Zaciszu celne obrazki tak jak klasyka nakazuje.

Pozdrawiam autora - Zygmunt z Ustki

Ps. Proszę mi przesłać ich więcej, opublikuję na Salonie Biały Blues Poezji, ale nie jako dzidziuś bo nikt w to nie uwierzy z moich czytelników. By gościć na BBP, potrzeba imię i nazwisko autora. - Wojny jeszcze nie ma w Złodziejowie !

http://korespondentwojenny.salon24.pl/637854,jedenascie-imion-siostr-czesc-ii

___________________


autor Dzidziuś


Wiosenne klimaty


ptaki oznajmiają wiosnę
z radości
wrona ochrypła


***

zakwitła leszczyna
poszukam
dziadka do orzechów



zygpru1948 2015.04.02; 08:37:06
dzidziuś co mnie opętało, chyba tylko treść...nagle mnie zamgliło !

Teraz policzyłem sylaby, to nie jest haiku, po prostu króciutki wiersz, dwa krótkie wiersze.

Jeśli będziesz chciał pisać haiku - haik, to 5-7-5

dozwolone w polskich warunkach gdzieś ukradkiem jedna sylaba mniej lub jedna sylaba więcej w którymś wersie.

Kurczę trochę się wygłupiłem jako krytyk w tym zapisie:
...chyba pierwszy raz przeczytałem na Zaciszu celne obrazki tak jak klasyka nakazuje.

Poprawiam, tu nie ma klasyki, są to wolne wiersze, białe.

zygpru1948 2015.04.02; 08:20:27
Byłem u Weroniki...

zygpru1948 2015.04.02; 08:18:37
Weroniko, teraz zrozumiałem tę biblijną ucieczkę z Jerozolimy, no wigor to cwany chłop pojęty...

Pierwsza część nabiera rumieńców, w drugiej napięcie - a jednak potrafisz !

Biorę to jako motto do mojego cyklu "Felietonik z rękawa":

"Strach i przeszłość ma zapach szczyn.
Nigdy się nie oglądaj."

- Dzięki wigorowi zrozumiałem teraz ten tekst...

zygpru1948 2015.04.02; 07:59:33
Zawsze jak chciał ze mną ksiądz pogadać to mu mówiłem tak:

Dlaczego kościół nie przekazuje życie Jezusa, tylko fragmentalnie ?

Mnie interesuje jego życie od urodzenia do 90 lat, nawet dłużej, bo zmarł po 90-tce...
A on gębę otwiera jakby chciał śpiewać arie !

zygpru1948 2015.04.02; 07:53:03
Byłem u Weroniki...

zygpru1948 2015.04.02; 07:50:50
wigor pisze że to jest biblijna opowieść, nie znam, biblii nie czytałem, podobno tłumacz się pomylił i tak zostało, bo miast napisać "młoda panna" napisał "dziewica", i tak uwierzyli ludziska że Maryja była dziewicą...

- Co za bzdury !
A Józef chodził z jajami i nie wiedział co z nimi zrobić...

Szkoda mi chłopa, stolarza który chodził po pustyni i klął jak szewc !

zygpru1948 2015.04.02; 07:31:58
Z poprzedniej strony

snake58 2015.04.01; 20:23:20
W teatrze? To i dobrze, bo każde miejsce dobre, a na spektaklu z reguły ciemno i widzowie nie patrzą na boki, ale w kierunku sceny, to i nie ma co sobie żałować. No chyba, że ktoś tam spod oka, tedy... a niech się patrzy, to też rodzaj gry aktorskiej. A jak sztuka nudna, to co wam szkodzi pozwolić mu trochę popatrzyć spode łba. Super. Oki doki ☺ plus

_______________________Odpowiedź


Felietonik z rękawa

Rysiu, kiedyś byłem bardzo młody. I opowiem Ci o wydarzeniu właśnie w teatrze w Częstochowie. Nie wiem czy dziś odbywa się konkurs poetycki im. Haliny Poświatowskiej. Otóż pojechałem na tę imprezę z Waldemarem Mystkowskim i Zofią Dąbrowską ze Słupska - obydwoje byli laureatami głównych nagród. Z Zośki była taka "poetka" jak ze mnie Andrzej Gołota. Waldek pisał wiersze na konkursy pod jej imieniem i nazwiskiem by kosić pieniądze li tylko. Zośka była z zawodu pielęgniarką no i takową jego dziewczyną by ze swoich nóg i ud robić gwiazdy, a on ją pompował - bo właściwie my, mężczyźni pompujemy te niewiasty, by chodziły leciutko wyprostowane. No wiesz, bez tego garba. A tak, po takim wszystkim od razu kurka się prostowała, dosłowne zachowanie. Kogucik zapiał a kurka potulna i piękniejsza po stosunku.

Pamiętam klub studencki "Wagram" w Częstochowie. Przykleiła się do mnie mocnej postury brunetka poetka Anna z Poznania. Pachniała ujmująco podniecona, to było i czuć i się widziało te znajome ruchy kobiety - była nagrzana. Gotowała się do mnie... Więc jej pomogłem. A co miałem robić ? Przecież byłem i jestem działaczem społecznym a to zobowiązuje. Ale gdzie te gwiazdy uskuteczniać ? Na sali głównej kilkadziesiąt zebranych, zatem mówię jej, chodź do teatru - to było właściwie kino. Ale jak wejść jak drzwi były zamknięte. Omijam już to wieczorowo-nocne uczenia się picia piwa i innych trunków, Anna sobie nie żałowała tych nauk.

Mając zawsze wytrych w kieszeni, po to tylko żeby włamywać się do komendy milicji czy do sądów, prokuratur lub do wybranego więzienia, otworzyłem te drzwi, zawodowo. Jak pisałem wcześniej, poetka Anna z Poznania gotowała się, już sobie wyobrażała jak mój członek, o tak ten członek partyjny w niej karuzelę zrobi - na pewno była mokra. Nie będę przedłużał, ale kiedy uniosła nogi i te gwiazdy czyniąc wszedłem między uda - majtki to nie wiem czy w ogóle miała, no i tak się zaczęło pośligiwanie, może 4 minuty może 6 minut, aż tu ktoś zaświecił salę i ujrzał nas w tej pozycji na scenie. Kto to był, a okazało się że sprzątaczka. Takiego hurgotu narobiła, i milicja była wezwana, no istny cyrk, tylko dlatego że Anna chciała gwiazdować a ja jako działacz społeczny i animator kultury chciałem jej pomóc, by ten orgazm wyniosła na zewnątrz...

Rysiu, uważaj w teatrze. Oczy ciemności też widzą...


Zygmunt Jan Prusiński


1.4.2015


Wiersze na topie:
1. ten czas (30)
2. aż tyle (30)
3. Lesbijki i geje (30)
4. Przystań (30)
5. Potęga Nadziei (30)

Autorzy na topie:
1. darek407 (1545)
2. wieslawdrop (240)
3. Gregorsko (126)
4. BlindNiemy (118)
5. GothicQueen (116)
więcej...