Ty nic nie rozumiesz

Ty nic nie rozumiesz Zygmunt Jan Prusiński TY NIC NIE ROZUMIESZ Otrzymałem depeszę od kobiety tylko tyle co ten tytuł zrozumiałem - ile ja tytułów napisałem... Jerzy Fryckowski z Dębnicy Kaszubskiej rzekł kiedyś publicznie bez kokieterii by jakiś student odważył się obronić pracę magisterską na samych tytułach wierszy Zygmunta. Nie schlebiał mi - były między nami wojenki poetów bo buntowniczy mam charakter. Śpiewa Edyta Geppert liryczną piosenkę "Zamiast" a obok siedzi na krześle sam mistrz gitary klasycznej Heniek Serafinowicz ze Świdra. Pędziliśmy w swej młodości jak mustangi z wiatrem - graliśmy i śpiewaliśmy dla PRL-owskiego ludu zawsze z nadzieją naiwniaków. Piliśmy z marzeniami "Wino 21" by zakląć nawet w ciszy lasu wciąż jak wolne ptaki na zapisanych nutach. 17.1.2013 - Ustka Czwartek 9:09 Wiersz z książki "Kobieta pachnąca stepem" autor ZJP https://lh3.googleusercontent.com/proxy/GvyG1XJECJvF0edFCuaV0pmePYVP37StKLFl5jqAxk0ZF9P3i8xx0ozDkW8M86wdwmS60WDxrBDdZeGMR8QSYUvDB5Uqvk3iKeqRdrNO5-uWmj_eNOfK

Napisz do autora « poprzedni ( 1604 / 2716) następny » zygpru1948 dodany: 2020-03-11, 03:53:51 typ: życie wyświetleń (122) głosuj (4)

Szymwas	2020.03.11; 12:05:12
Pozdrawiam +

niteczka	2020.03.11; 10:09:59
zawsze z tytułem mam problem... pozdrawiam nadmorsko:)

zygpru1948	2020.03.11; 04:19:25
ZAUŁKI ŚWIATŁA – część druga Dział: Kultura Temat: Literatura Zygmunt Jan Prusiński OPIERAM SIĘ NA POCZUCIU OBOWIĄZKU KOCHAĆ CIEBIE DOPIJAJĄC RUM https://www.salon24.pl/u/korespondentwojenny/1022652,zaulki-swiatla-czesc-ii?fbclid=IwAR3tgs3e7xxke_3kV8y5bFqg3K2gyZysh8gnVjKfwBmZTuu0EponXs4Bmn0

zygpru1948	2020.03.11; 04:19:08
BIAŁY BLUES POEZJI Autor Zygmunt Jan Prusiński http://sosvoxpopuli.pl/poezja/?fbclid=IwAR3ENxJNYbdXuMl2F35_tJd3UT77QpJ9IZKXDo4fUpVCDhd1y1iiYY1NH-o

zygpru1948

2020.03.11; 04:18:37

Korekta wiersza po raz drugi Zygmunt Jan Prusiński BLUES MIŁOŚCI WE MGLE Motto: Czas kochania rozpocząć przybliżyć się do ust twoich poczuć potrzebę wzajemną otoczyć się ciepłem ciała niech trwa ten blues miłości. Rozwiązuję zagadki moralne jestem ich częścią zbawienną mam zamiary zbliżyć się niepocieszony jakbym żył w kwarantannie oddzielony… Muszę wyjść z domu wejść w sam środek dźwięków nadać profil ku tobie gdzie przebywasz roztańczona myślami siedząca na ławce obok sosny. Frapuje mnie ta rozłożysta sosna ktoś w parkanie pomiędzy oczkami wkłada czerwoną różę - uśmiech kwiatu widzę niespornie. Obejmij mnie kobieto wiatru niech poczuję twe piersi iskrzące. 9.03.2020 – Ustka Poniedziałek 4:58 Wiersz z książki „Zaułki światła” Muza Zofia Musiał https://scontent-waw1-1.xx.fbcdn.net/v/t1.0-9/s960x960/83328453_270188347291499_2451725980058779648_o.jpg?_nc_cat=107&_nc_ohc=Oz8nUJ9CwxAAX8f-W4n&_nc_ht=scontent-waw1-1.xx&oh=0c061b4c2c778826274549bb56352e24&oe=5E949DFE

zygpru1948

2020.03.11; 04:13:56

Karolina Nos-Cybelius Ból z powyłamywanymi słowami. Anna Ciarkowska „Chłopcy, których kocham” [premierowo] 28 stycznia 2018 http://czepiamsieksiazek.pl/wp-content/uploads/2018/01/a2-676x483.jpg Chłopcy, których kocham i Mikromy, dwa projekty Anny Ciarkowskiej, pierwszy literacki, drugi graficzny. Podglądam od dawna. Kiedy autorka dzieliła się w sieci pierwszymi krótkimi wierszami, byłam pod ogromnym wrażeniem. Otwartości i prostoty jej tekstów, które jednocześnie skrywają wielki ładunek emocjonalny. Z miejsca uznałam Chłopców, których kocham za fenomen. Liryczne notatki z codzienności, z kochania i bycia kochaną, z rozstań, z pustki, która paradoksalnie potrafi pochłonąć i zmielić człowieka jak tornado. Teoretycznie mogłaby je stworzyć każda kobieta. Tyle że niewiele z nas potrafiłoby znaleźć odpowiednie słowa, przekuć tęsknotę i rany w coś tak poruszającego, intymnego a równocześnie uniwersalnego jak ten tomik. Kiedy tylko gruchnęła wieść, że Chłopcy, których kocham to nie tylko kawałki poezji – które autorka drukuje, umieszcza w kontekście różnych miejsc i zdarzeń, fotografuje, następnie dzieli się nimi w przestrzeni wirtualnej – ale potencjalna książka, zażartowałam, że Anna Ciarkowska będzie niedługo nazywana polską Rupi Kaur, ale uwaga, jest od niej dużo lepsza. Zarówno jako poetka, jak i ilustratorka. Tym co łączy obie artystki jest młody wiek, tworzenie współczesnej poezji będącej syntezą słowa i obrazu oraz debiut w tym samym wydawnictwie (w przypadku Kaur chodzi oczywiście o polski debiut, nie debiut w ogóle). Nic więcej. Nie recenzowałam tomiku Mleko i miód, ale czytałam i odczucia miałam mocno mieszanie. Nierówny poziom, chaos, sztuczność, jakby niektóre teksty były tworzone na siłę. Takie były moje subiektywne odczucia. Z Chłopcami… jest zgoła inaczej. Czuć lekkie pióro, ale widać też ogrom pracy. Każdy tekst jest wyszlifowany do perfekcji. Nawet jeśli jest to tylko jedno, czy dwa zdania, słowa, które się na nie składają, niosą głębię znaczeń i zapadają w pamięć. Anna Ciarkowska ma bardzo wyrazisty styl. Jej teksty są charakterystyczne i rozpoznawalne. Chłopcy, których kocham – syntetyczny i spójny zapis życia wewnętrznego. Krótko, ale treściwie. Fundamentalne pytania i trafne puenty. Ten wybór tekstów jest jak soczewka ukazująca na przemian skalę mikro i makro. To wyjątkowo sensualna poezja i proza poetycka (książkę zamykają listy, o których więcej nieco niżej) oparta o metaforykę związaną z żywiołami wody i ziemi. W tekstach konsekwentnie powraca obraz morza, fal, piasku, wodnych organizmów. Dzięki temu tomik staje się jedną harmonijną opowieścią podzieloną na wiele mikroskopijnych rozdziałów. Kochanie jest jak morska podróż, jak zanurzanie się w nieznane, czasem jak kłujące w piersi powolne tonięcie. Boję się, że już mi tak zostanie. Ty i choroba morska, kiedy z twoich ramion schodzę na ląd. Autorka w subtelny a jednocześnie przejrzysty sposób opisuje sferę erotyczną związku, ścieranie się Erosa z Tanatosem. Esencję la petite mort, doświadczenia zmysłowego, które ociera się o metafizykę, ale też destrukcyjność miłości fizycznej. Bo przejście od miłości platonicznej do cielesnej nierzadko zamiast początkiem, jest właśnie końcem świata, małą śmiercią. Rozpadem, po którym trzeba się ponownie poskładać z rozbitych kawałków. Budzę się z przyzwyczajenia Śnią mi się przestrogi i czerwone posadzki, ale już nie ty przecież tylko ten chłopiec, co biegł chwilę temu przez mój sen. * A co, jeśli poznaliśmy się tylko po to, by mógł powstać jeden wiersz? – On wyszedł spomiędzy żeber – mówisz On wyszedł z tęsknoty. To była tęsknota fizjologiczna. Spanie bez snów chodzenie bez kroków, świat bez właściwości. Książkę zamykają wspomniane listy. Próbka epistolarnej prozy poetyckiej, która jest swoistym monologiem, próbą domknięcia, pożegnania. Autorka wyznała mi, że dwa z nich zostały wysłane do adresatów. To najlepszy dowód na to, że twórczość Anny Ciarkowskiej nie jest literacką kreacją, tylko prowadzonym przez lata osobistym notatnikiem, którym aspirująca poetka w pewnym momencie zdecydowała podzielić się z czytelnikiem. Akt ogromnej odwagi, kawał siebie oddany innym. W efekcie czytamy wyjątkowo szczere i autentyczne zapiski dziewczyny, która kocha i chce być kochaną, trochę dłużej niż przez jedną noc. Na pewnym poziomie Chłopcy, których kocham są zapisem naszej współczesnej kondycji. Tego jak coraz częściej wyglądają relacje damsko-męskie, bardziej i mniej przelotne związki. Próba uchwycenia kiedy coś się zaczyna i kiedy kończy. Odmalowana słowami i szkicami mapa tego, co zostaje na ciele i duszy po takim – często nieoczekiwanym i niechcianym – końcu. https://i1.wp.com/czepiamsieksiazek.pl/wp-content/uploads/2018/01/DSC_8682.jpg?w=452&h=321

zygpru1948

2020.03.11; 04:04:08

Moje najukochańsze wiersze Małgorzaty Hillar (Czytatka zdradza co nieco.) Wiersze z tomiku "Czekanie na Dawida"... "Nic ci tu nie grozi Czyżyk cię nie zbudzi Słonecznik nie oślepi Trzmiel nie ogłuszy Pokrzywa nie użądli Rozchodnik nie poparzy Mrówka nie dogoni Konik polny nie stratuje Nic ci tu nie grozi Myśl o słońcu nie porazi Marzenia nie zatrują ciemności Pragnienie nie zmoże Tęsknota nie ukrzyżuje Dzień najdłuższy nie znuży Noc samotna nie znęka Nic ci tu nie grozi Nie ma do ciebie dostępu groza przepaści rozpacz bezmiaru przerażenie nicością Przed wszystkim cię chronią ściany mego brzucha" "Ściany" - jw. "Ty nie wiesz że jest jabłko które czeka na twoje przyjście żebyś mógł zapytać co to i kropla deszczu żebyś się dziwił ważąc ją na dłoni Nie widzisz jest słońce dzień noc chleb gliniany garnek z masłem georginia wilga ptak niewielki ogień dobry i ogień który zabija Nie przeczuwasz że jest zdziwienie lęk i czekanie na ciebie Ty nic nie wiesz mały człowieczy króliczku mieszkający w ciemnej norce mojego brzucha" "Czekanie" - no nie, ileż muszę wytrzymać. "W nim zawiązuje się owoc żywota Wielka sina śliwka człowiecza zaplątana we fioletowe łodygi Elastyczny rozciąga się rozszerza napina półkolistym łukiem jak sklepienia romańskich świątyń Ogromnieje z dnia na dzień Jedyne prawdziwe źródło nieskończoności Worek życia Przez zarazy głody wojny niesie początek świata" -> "Worek życia" - nie do twarzy mi z macierzyństwem. "Tu się wszystko zaczyna i wszystko kończy Obnażone ciało nie służy pieszczotom Rozwarte uda nie oczekują rozkoszy Cieniutkie trawy miłości zamieniły się w sine wodorosty Szept najcichszy w krzyk Zęby rysują na skórze czerwone półksiężyce Samica gryzie własne łapy Nie gaśnie czarne piekło brzucha Pod napalmem bólu rozpada się wstyd i godność Białe ściany białe fartuchy patrzą obojętnie jak ludzkie zwierzę uczy się wyć Jak rośnie w nim nienawiść do nasienia nadziei Wrośnięte korzeniami w ciemność nie chce wyjść na światło Jakby wiedziało że rodzi się po to żeby umierać" "Wrośnięte korzeniami w ciemność" - moje uda oczekują rozkoszy!