Te dni te noce w pierścieniu

Te dni te noce w pierścieniu Zygmunt Jan Prusiński TE DNI TE NOCE W PIERŚCIENIU Motto: "W porze topnienia śniegów zamieniam słowa - nasączone miodem i kroplą piołunu na modlitwę o złoty deszcz z nieba" - Jolanta Bednarz - By nie zgasła gwiazda muszę pisać ukryty pod wierzbami. Rozlewiska puchną ociera się sława o krzyk kobiety. Masuję natenczas eksponaty wryte w skalnej pieśni. Deszczowa Panienka na mojej fotografii mruga oczami... To daleka podróż a cisza swoje robi za krzywym płotem. Więc śpiewajmy psalmy by płomień roztrzaskał martwe zmysły echa. 15.2.2013 - Ustka Piątek 11:03 Wiersz z książki "Poetyckie tango" autor ZJP https://m.salon24.pl/fa1fb0ce56611aa56687b88881be8af5,860,0,0,0.jpg Muza http://static.jpg.pl/static/photos/572/572480/c1b0083416625a0016fc39cf1028bf98_normal.jpg

Napisz do autora « poprzedni ( 1971 / 2716) następny » zygpru1948 dodany: 2021-06-02, 05:02:19 typ: przyroda wyświetleń (212) głosuj (84)

zygpru1948

2021.06.02; 11:28:17

Fragment W 1933 r. Emil Zegadłowicz zakochuje się w 35-letniej Maryli Stachelskiej – miała za sobą nieudane małżeństwo z oficerem oraz trójkę dzieci. Ślady tej namiętności spotykamy w bardzo intymnych wierszach wchodzących w skład tomiku „Wrzosy” (życzeniem poety było, aby opublikowano je dopiero po pół wieku; w końcu ukazało się aż 5 egzemplarzy tomiku) oraz w powieści „Motory”. W tej ostatniej czytamy: „Byli szczęśliwi. Miesiąc ich życia wart był stu lat. STOKROTNIELI SOBĄ”…

zygpru1948

2021.06.02; 11:17:38

Najśmielsze erotyki Emil Zegadłowicz pisał: "Gdy mi nagle zarzucasz nogi na ramiona wrzącej w żyłach rozkoszy warem rozogniona, gdy ręce moje, węże oszalałe żądzą, po udach Twych i brzuchu ślepe, gniewne błądzą - gdy Twe trzewia nasienia opryskuje wrzątek, gdy krzyczę, żeś Ty wieczność, koniec i początek - gdy wołam: daj mi oczy, daj mi Twoje oczy! - – ziemia zrywa praw łańcuch i w bezkres się toczy! – z świstem, z łopotem, z hukiem! ziemia klacz chutliwa pędzi! tętni! – a nad nią skier pienistych grzywa! Do grzbietu jej przywarci, przemienieni w jedno, lecimy w zawierusze gwiazd w groźne bezedno!" (SZAŁ z tomiku Wrzosy, rok 1935)

zygpru1948

2021.06.02; 05:08:13

Ludwik Filip Czech - Manifest odrębności Franciszek Budzbon jest autorem zbioru wierszy "Licytacja". Miłośnicy poezji nietuzinkowej, gdzie dominują emocje - będą usatysfakcjonowani. Zwolennicy szablonowego komunikatu - wręcz przeciwnie. Te wiersze są zbiorem wrażliwości osobnych, prywatnych tropów, które zna tylko autor. Do większości z nich czytelnik nie znajdzie klucza. Pozostanie mu melodyjna fraza i podążanie za specyficzną wyobraźnią. Co istotne - wszystkie te zabiegi są celowe. Nie wynikają z warsztatowych braków, literackiego defektu. To przemyślana strategia autora, świadomie wymierzony policzek stereotypom, poetyckim kalkom. To manifest odrębności, próba wykorzystania "nienazwanych pól". Próba spektakularna i udana. Areały zawłaszczone przez modnych poetów, są dla autora plantacjami brukwi. Hektarami obsadzonymi bylejakością. On stawia wszystkie pieniądze na oryginalność. Nie chce być twórcą literatury zakontraktowanej przez masy. Brzydzą go monopole. W "Wartowni" czytamy: spóźniona kolacja prowadzi w ciemności stawiam znaczniki bariery zasieki przed zapomnieniem samego siebie tego zbioru /.../ nie korzystam ze ścieżek dróg marzeń upadek to już idzie w lata Tytułowa wartownia strzeże i broni. Przed monotonią dnia, egzystencjalną nudą, nieznośną codziennością /"Truskawkowe wino"/. Wreszcie przed światem, który nie jest skory do dialogu. Przypomina fantom bez tętna, uczuć, bez relacji zwrotnych /"Różowa poświata"/. Ale autor nie zna słowa dezercja. Jest w tych wierszach stały element konfrontacji z dzisiejszością, własnymi demonami. Prowokuje, wychodzi im na przeciw, zapuszcza się w niewiadome /"Za rogiem"/. Sytuacje skrajne, graniczne, traktuje jak etapy na drodze do samokształcenia. Ma się wrażenie, że jest częścią nienazwanego żywiołu. Że śle poetyckie sprawozdania z osobistej linii frontu. Stąd takie wiersze - dynamiczne, zdecydowane, bezkompromisowe. W "Za rogiem" czytamy: im dalej brniemy w las tym bardziej oplata nas bezsilność im krócej trwa ta chwila tym wyraźniej tykanie zegara /.../ gdy przyświeca cel tym trudniej odejść w cień a gdy krążysz bez celu gwiazdy runą z nami z chmurami wszystko czego się boisz czai się za rogiem podsycam... podpalam... podsycam... spojrzę w twarz na koniec Wiersze otwierające ten zbór mogą być dla czytelnika lingwistyczną zagadką. Taki "Grzechotnik" czy "Kulisom" nie zachęcają do dalszej lektury. Są przesadnie oszczędne, przypominają szkice, pośpieszny zapis chwilowych emocji. Owa spontaniczność jest jednak cementem "Licytacji". Ale z każdym kolejnym wierszem nabiera ogłady, przesiąka dyscypliną. Wtedy spod plątaniny uniesień wyłania się sedno - podmiot liryczny, autor. Jest teraz dostępniejszy, wyrazistszy. Choćby w "Torsjach" czy "Ciasteczku". To wiersze krwiste, wiarygodne, mocne. Kipi w nich pasja, bunt, rozczarowanie. To ostatnie dotyczy aktu twórczego, perspektyw. Po raz kolejny świat nie zasługuje na poezję. Ta szczera, autentyczna wydaje się być skazana na literacki margines. Na izolację w "pokoju własnych słabości". Tekst "Na szafot" nawiązuje do tego wątku. Jest czymś więcej - pytaniem o sens obecności, własną tożsamość. Przytoczę cały, bo jest tego wart: milczę myślę i przecieram oczy ze zdumienia zamykam je albo same się zamykają mój król decyzje moje rozdroża plany uboczne skutki ucieczki prowadzony na szafot zgodnie z życzeniem przesypanego piasku w wąskim gardle szkła na dnie jesteś? Ten tomik jest wyjątkowy. Całkowicie integralny, samodzielny. Bez wpływów, zewnętrznych inspiracji. Bez zabiegania o poklask. Nie ma w nim wierszy utemperowanych, jest pochwała samostanowienia. Koneserów poezji szablonowej nie zachwyci. W życiu autora poezja jest jednym z wielu etapów. Być może w tej właśnie chwili pochyla się nad pokrewnymi formami wyrazu. Wiersze mogą być gorsetem dla takiej żywiołowości. Franciszek Budzbon, Licytacja, Wydawnictwo "Jama art", ss. 42.