Ta scena, czyli rozmowa o sednie

Ta scena, czyli rozmowa o sednie Była zima, dla której nie pisałem wcale, zmywałem atrament płatkami śniegu. Wrzucałem słowa do wielkiego kufra z żalem, Paliłem w kominku strofami gniewu. Gdy już po ciemku, w dom wracałem jako pierwszy, Widziałem samotne, nieżywe drzewa. Cudowny temat żeby pisać więcej wierszy lecz ona odeszła! Nadal jej nie ma! To wena. Smutne twórczości podziemia to scena. Której teatrem ludzka nadzieja ta scena... Szyta przypływem natchnienia umiera. Wraca. I ciąży godziny, lata. Była wiosna, dla której nie pisałem wcale, Paprałem atrament wyciągiem z kwiatów. Wrzuciłem słowa do wielkiego kufra z żalem, paliłem ognisko nowemu światu.

Napisz do autora « poprzedni ( 59 / 81) następny » mariuszddd dodany: 2015-05-18, 19:20:21 typ: inne wyświetleń (539) głosuj (1)

mariuszddd	2015.05.18; 19:47:54
tak się mówi w moim wieku :D myślałem że mogą być zastrzeżenia co do tego wyrażenia, ale to nawiązanie do młodego wieku i "wahań formy" :P