Ta mądrość, ta zupełnie ludzka głupota

Ta mądrość, ta zupełnie ludzka głupota Zygmunt Jan Prusiński TA MĄDROŚĆ, TA ZUPEŁNIE LUDZKA GŁUPOTA Motto: Niewiele już sensu zdobię czasami pryzmat światła chwilową jałmużną wiersza... Może zgubię ten bezsens naniesiony jak ziarna przez diabła a może przez tak zwanego boga. Oni w cichej chatce grają w karty ubogi stan poza nimi szeleści ludzkim dramatem a tu swędzi fałsz. I ta świętobliwa poezja - matka wszystkich wyuzdanych ludzi prowadzi do zagłady świata. Napomnij gdybym zatrzymał się przy strumieniu z wierzbami - powiedz mi Panno M. fragment wiersza który zapisałem w bólach. Odmieńcy nie mają sumienia wkraczają w etiudę graną szeptem bez słów ale słyszalną pluskiem kropli spadającej na motyla. Zbawienne jest to co spożywamy co nie chce od nas odejść w takt rytmów bębnów w gaiku gdzie wyrasta plon słów... - Czy możemy dotknąć powracającą mgłę? 29.7.2016 - Ustka Piątek 07:36 Wiersz z książki "Kobieta pachnąca stepem" autor ZJP https://lh4.googleusercontent.com/proxy/1LGC2MsvSseA0eggxiUntxbQMpq4qYkv4T722c98FqXnxsQ_8eqqSJu_ZwYbSA-cRkofE9MD95cX8frlp3GKhy3VbzMDqMYCZwVsJin2YDMmQWdM5g

Napisz do autora « poprzedni ( 1599 / 2716) następny » zygpru1948 dodany: 2020-03-06, 02:34:55 typ: życie wyświetleń (147) głosuj (1)

zygpru1948	2020.03.06; 03:23:48
ZAUŁKI ŚWIATŁA – część druga Dział: Kultura Temat: Literatura Zygmunt Jan Prusiński OPIERAM SIĘ NA POCZUCIU OBOWIĄZKU KOCHAĆ CIEBIE DOPIJAJĄC RUM https://www.salon24.pl/u/korespondentwojenny/1022652,zaulki-swiatla-czesc-ii?fbclid=IwAR3tgs3e7xxke_3kV8y5bFqg3K2gyZysh8gnVjKfwBmZTuu0EponXs4Bmn0

zygpru1948	2020.03.06; 03:23:28
BIAŁY BLUES POEZJI Autor Zygmunt Jan Prusiński http://sosvoxpopuli.pl/poezja/?fbclid=IwAR3ENxJNYbdXuMl2F35_tJd3UT77QpJ9IZKXDo4fUpVCDhd1y1iiYY1NH-o

zygpru1948

2020.03.06; 03:22:55

Zygmunt Jan Prusiński NIEZAPISANI A JEDNAK POŻYTECZNI Motto: …wiem gdzie są polany jakby skryte tam tylko malować miłosne pejzaże ciche. Obcuję ze sztuką – tylko to mi pozostało nie dziw się że innym jestem niżby chciałaś żebym był. Powielam akustyczne dźwięki zewsząd otaczam się przyjaciółmi – duchami już nie powrócą by usiąść do stołu powspominać młodość muzyczną tyle lat graliśmy ze sobą – czuło się tę wolność zostałem ostatni nie wiem po co ale staram się z ziemią rozmawiać spożywać te uroki w moich wierszach. Czytam w dalszym ciągu wiersze Federica Garcia Lorci – rozumiem jego lirykę jak pacierz nocny wgłębiony w skałach znaczących światłem – „Noc czterech księżyców i jednego drzewa w mroku. Oto na ostrzu igły moja miłość obraca się wokół!” Potajemnie dotykam kochania jesteś taka piękna nie wstydź się o tej porze ptaki nie śpią a wodorosty nucą przy brzegu jezior i stawów – rozbieraj mnie dziewczyno do ostatnich chwil moc moja wybiega oświetlaj wobec natury która się krzyżuje znakomitym smakiem odbioru… 5.03.2020 – Ustka Czwartek 14:47 Wiersz z książki „Zaułki światła” Muza Zofia Musiał https://scontent-waw1-1.xx.fbcdn.net/v/t1.0-9/s960x960/83328453_270188347291499_2451725980058779648_o.jpg?_nc_cat=107&_nc_ohc=Oz8nUJ9CwxAAX8f-W4n&_nc_ht=scontent-waw1-1.xx&oh=0c061b4c2c778826274549bb56352e24&oe=5E949DFE

zygpru1948

2020.03.06; 03:15:14

Karolina Nos-Cybelius Federico García Lorca. Życie. Wiersze. Dramat „Krwawe gody” i jego ekranizacja 26 czerwca 2017 Pieśń jesienna [fragmenty] A jeśli miłość nas oszuka? Kto życiu ma otuchy dodać, kiedy ciemności nas pochłoną, by nas pogrążyć w wiedzy Dobra, co może nie istnieje wcale, i Zła, co skrada się o schodach? *** Ziemia sucha Ziemia sucha, ziemia cicha nocy olbrzymich. (Wiatr wśród oliwek, wiatr na górzystej wyżynie.) Ziemia stara i czysta, gniewu i smutku kołyska. Ziemia głębokich cystern. Ziemia śmierci bezokiej i strzał. (Wiatr wiejący gościńcem. Wiatr, co w topolach wiał.) *** Pieśń uschłego pomarańczowego drzewa Drwalu, ulżyj mojej męce. Odrąb mój cień ode mnie, bym bez owoców nie widział się więcej Czemu stoję między lustrami? Dzień za dniem przy mnie wyrasta. A noc mnie powtarza we wszystkich gwiazdach. Chcę żyć, nie widzący siebie. I tylko będę śnił sobie, że mrówki i puszki mleczów są moim ptactwem i listowiem. Drwalu, ulżyj mojej męce. Odrąb mój cień ode mnie, bym bez owoców nie widział się więcej. *** Café cantante Lustra zielone, lampy kryształowe. Na ciemnej estradzie Parrala prowadzi rozmowę Ze śmiercią. Woła ją – nie przychodzi. Wołanie powtarza. Ludzie łzy mają na twarzach. A w zielonych zwierciadłach długie ogony jedwabne pełzają. *** Symbol Chrystus miał lustro w dłoniach obu. Pomnażał, własne odbicie. Wyświetlał serce w czarnych spojrzeniach. Wierzę! *** Chorągiewka [fragmenty] Wspomnienia moje mocne mają kajdany i uwięziony jest ptak, który rysuje zmierzch trelami. *** Pieśń jesienna [fragmenty] Jeżeli śmierć jest śmiercią tylko, co będzie z poetami, co ze sprawami snów się stanie, o których już nie pamiętamy? O słońce żywych wciąż nadziei! Księżycu! Czysta wodo ziemi! O serca dzieci małych! O szorstkie dusze kamieni! http://czepiamsieksiazek.pl/wp-content/uploads/2017/06/dram-lor.jpg Fragmenty Krwawych godów pochodzą z tomu Dramaty od Wydawnictwa Literackiego. Kraków 1968. Tekst przełożył Mieczysław Jastrun. Zacytowane wiersze pochodzą z tomiku Poezje wybrane od PIW. Warszawa 1975. Przekłady Jerzego Ficowskiego.

zygpru1948

2020.03.06; 03:01:17

Moje najukochańsze wiersze Małgorzaty Hillar (Czytatka zdradza co nieco.) "Dajcie mi mocnych ziół Kiedy je wypiję wtedy przestanie wypalać mi oczy georginia i zamieni się w czerwony kwiat Wróbel na balkonie nie będzie wrzeszczał przeobrazi się w ptaka łagodnego Cisza zamszowa ciężka zamieni się w pełne blasku powietrze Nawet twoje słowa nie będą bolały staną się zabawne jak skaczące ropuchy" "Zioła" - potrzebowałam wielekroć na ukojenie. "W dole ruda kura kręci głową Dziecko w niebieskiej sukience goni łaciatego kota Na czwartym piętrze samotność dojrzała jak czarny słonecznik Palisz papierosa patrzysz w sufit Trzymam w dłoniach parapet okna W dole ruda kura niebieskie dziecko Wystarczy tylko się przechylić" "Z czwartego piętra" - oby już nigdy nie rozważać samobójstwa. "My z drugiej połowy XX wieku rozbijający atomy zdobywcy księżyca wstydzimy się miękkich gestów czułych spojrzeń ciepłych uśmiechów Kiedy cierpimy wykrzywiamy lekceważąco wargi Kiedy przychodzi miłość wzruszamy pogardliwie ramionami Silni cyniczni z ironicznie zmrużonymi oczami Dopiero późną nocą przy szczelnie zasłoniętych oknach gryziemy z bólu ręce umieramy z miłości" "My z drugiej połowy XX wieku" - a my z pierwszej XXI? "Przynosisz mi książki i słoneczniki Przynosisz miód w słoiku z żółtym niedźwiedziem Przynosisz mi gliniane dzbanki i wielką troskę o moją ciszę Dlaczego nie możesz mi przynieść Miłości" "Dlaczego" - dlaczego...? "Myślą o niej Jest silna jest pewna siebie Poziomki zamienia w krople słońca albo rozgniata je cienkim obcasem czerwonego pantofla Zapala i gasi słoneczniki Przebiega przez potok po zielonej nitce powoju Nie wiedzą że uciekając przed samotnością ukryłaby się w dziupli opuszczonej przez sową" "Ucieczka" - pozory mylą.