ślepy zaułek

ślepy zaułek chwyta za ręce zwisają w bezładzie jesień tężeją wędrówki w spłowiałej źrenicy pękają kamienie garść popiołu po źdźbłach trawy płomień przebiega a ziemia milczy naszego sekretu nikt nie odkryje chociaż znają go drzewa kiedy wstaje noc łąka czeka cierpliwa od rosy z mroku w wygasłe paleniska wracają wędrowcy spokój w szklanym paciorku drży ślad sadzy to nasza nagroda nie liczmy na więcej usta zamarzły w oczekiwaniu na oddech pamięć ożywa dopiero gdy czas rozlewa łzy w bruzdy zmarszczek trzeba oczyścić przedpole z widokiem na jutro bo wstaje świt zachłannie kawałek po kawałku za każdym dotykiem rośnie pożądanie ty drżysz pragnienia piszą językiem naszą historię wszystko da się wcześniej czy później zmieścić w drewnianej skrzynce

Napisz do autora « poprzedni ( 186 / 212) następny » Jan Gawarecki dodany: 2012-10-12, 08:02:28 typ: życie wyświetleń (745) głosuj (208)

ag131	2012.10.23; 14:24:26
Ładnie +

kaja-maja	2012.10.12; 20:26:45
ślepych zaułków nie brakuje najgorzej to jest się w pole wyprowadzić albo drogowskazem przekreconym w las a w nim trzeba mieć orjentację jak i sekrety się chowa w sercu na dnie ale trzeba żyć dalej w:)+

ali	2012.10.12; 11:29:10
...czas rozlewa łzy w bruzdy zmarszczek trzeba oczyścić przedpole z widokiem na jutro ... plusk:)