Samotny żeglarz

Samotny żeglarz Z życia otchłani, przez huragany Dobiega pełen boleści głos Do swoich granic jest wyczerpany Bożej litości podpala stos Samotny żeglarz wzywa pomocy Nisko latają nad nim rybitwy Przez wody rozpaczy prawie zalany Z wysiłkiem szuka ratunku brzytwy Niegroźne mu teraz mu orły i sępy Za młodu karmiono go mlekiem nie wódką Twardym się uczył być, lecz nie tępym Cnoty nie rzucił na żer prostytutkom Bóg go jałowym losem uracza W swym krótkim życiu nic nie dokonał I nad tym tylko ciągle rozpacza Że marnie żył i marnie też skona Nie widzi on jeszcze promyka nadziei Która ocali go i jest tak blisko Za horyzontem statek z Berei Uzyska tam wiedzę, zrozumie wszystko

Napisz do autora « poprzedni ( 7 / 19) następny » Dikey dodany: 2015-05-12, 10:26:18 typ: wiara wyświetleń (526) głosuj (6)

Dikey	2015.05.12; 13:30:49
Dzięki. Pisałem ten wiersz z 8 lat temu, jak byłem po zatruciu układu pokarmowego, w depresji. Już myślałem że z tego nie wyjdę :) Niedawno poprawiłem go zmieniając kilka linijek...

wigor	2015.05.12; 12:54:45
Podoba mi się Twój wiersz. PLUS z pozdrowieniami ;-) http://pl.wikipedia.org/wiki/Weria

BlindNiemy	2015.05.12; 10:33:34
+