ROZSTERKA

ROZSTERKA I jaki smutek od rana mnie bierze Staram się strącić ten przykry ciężar I coś mi dokucza, coś gniecie Złe myśli przychodzą, nic dobrego przecie Nie wiem co dalej, jak sobie poradzę Jak wybrnąć z dołka, w który wpadłam Myśli moje wciąż pędzą, wciąż coś szukają Zmienić chcą wszystko, koncepcji nie mają Idę przez pola, przez łany zielone Droga przede mną daleka nieznana Wszystko mi obce, dalekie cierniste Błądzę, nie widzę końca wszystko mgliste Jestem znużona, chcę odpocząć Znalazłam miejsce więc się położę Może przypomnę sobie, gdzie dom mój, charta I odnajdę sama siebie i minione lata Przespałam całą noc do świtu Ciepły promień dotknął mnie i obudził Tarcza słońca złocista zalśniła A moja głowa się przebudziła Patrzę wokoło na wszystko dokładnie Już wiem dlaczego tutaj się znalazłam Z radością widzę moją powrotną drogę Płaczę szczęśliwa, że powrócić mogę Serze uderza a myśl szybko płynie Patrzę na błękit nieba nad głową Niebu za tą pomoc dziękuje I do powrotu z radością już wędruje I zobaczę chatę moją i w niej życie moje Łzy ze szczędzicie płyną rzewnie A przed chata moją starą matka wzrokiem goni Zasłani ręką oczy, łzy także roni Życie, życie okrutniku Umiesz ciosy dawać Umiesz łzy wyciskać słone Serce boli zawiedzione. wiersz dedykowany

Napisz do autora « poprzedni ( 81 / 87) następny » Wacława dodany: 2017-05-21, 14:37:20 typ: tęsknota wyświetleń (198) głosuj (1)

*zυza	2017.05.21; 21:13:48
bardzo ładnie:)

Boreas	2017.05.21; 15:10:52
Po snach pozostają wspomnienia i snucie teorii co one oznaczają a to, to tylko 'życie . Pozdrawiam z plusem