rozmarzanie.

rozmarzanie. jestem jak ona, zimna, odgarniana z powiek. na boku zostawiam wszystkie ważne sprawy, burczenie w sercu i drzazgi. czasem myślę, jak ona - zbyt sypka - ile bieli mam w skórze, ile wierszy uplotę w głowie. a przecież nie powinna mnie boleć, zasysać moje powietrze. nie powinna. mam po niej sól, zaczerwienione palce i tę dziwną świadomość, że krew z krwi, ból z bólu. nie chcę - jak ona - wgryzać się, jątrzyć. chcę tylko, by rozmarzyła dla mnie spokój, dla siebie znikanie.

Napisz do autora « poprzedni ( 57 / 77) następny » jaśmin dodany: 2010-05-03, 19:44:20 typ: inne wyświetleń (675) głosuj (7)

Brat_Klementyny	2010.05.03; 23:48:47
no przemilczeć taki wiersz nie wypada, pzdr i brawo

jaśmin	2010.05.03; 22:27:11
to pierwszy od prawie dwóch tygodni, niczym nie zakłócany, sam się pisał. takie małe katharsis.