Pustynie dusz naszych

Pustynie dusz naszych Potrafimy się szampańsko bawić długie noce zrywać do rana ciągle życia głodni i ciekawi roztańczeni w rytmie kankana w śmiechu topić się i beztrosce do złej gry robić dobrą minę rozkwitając jak krokusy na wiosnę wybuchamy radością na chwilę potem długo patrzymy na siebie gwiazd szukając w oczu źrenicach by już wkrótce myśląc o niebie snem odpłynąć za zasłony życia pozostaną nam duszy pustynie co żar niosą i serca pragnienie tu upadek śmierci nosi imię zakwitając ciała wycieńczeniem lecz iść trzeba choćby całując wydm szerokich ruchome piaski choć w człowieku zmysły się gotują do oazy dotrzeć tchem ostatnim tam nas czeka gloria i zbawienie chłód co jawi się palmy liśćiami tylko dojść musimy do siebie przez pustynię bosymi stopami..

Napisz do autora « poprzedni ( 155 / 1282) następny » Markus55 dodany: 2013-02-13, 20:28:19 typ: życie wyświetleń (412) głosuj (19)

Gladius	2013.02.14; 01:30:09
Pięknie to powiedziałeś wierszem...Pozdrawiam+

roman	2013.02.13; 22:06:47
ładnymi słowami oddajesz sens życia, +

Nadia	2013.02.13; 21:44:42
pięknie napisane:) i taki łagodny ten opis śmierci - "snem odpłynąć za zasłony życia"

Markus55	2013.02.13; 20:59:19
ok-My row:)ciekawe jak długo powisi hihi-pozdrawiam

Marzi	2013.02.13; 20:55:40
Takie życie w półuśpieniu ma swoje zalety-smutna prawda.

Markus55	2013.02.13; 20:52:32
można..ale co jest warte takie życie Marzi-trzeba żyć pełnią a sny żyją tylko chwilę:)dzięki za wizytę

Marzi	2013.02.13; 20:47:27
"Można przeżyć całe życie nie budząc się ani razu" PLUS