Przytrzymaj intymną słodycz

Przytrzymaj intymną słodycz Zygmunt Jan Prusiński PRZYTRZYMAJ INTYMNĄ SŁODYCZ Zapraszam ciebie na wernisaż malarz w mojej osobie maluje kobietę w czerwonej spódnicy – lubię ów kolor rozlany w kałuży tam moja twarz odbija pożądanie nie myśl o niczym innym jestem winien ukazać więcej umocnić serdeczność – skupić doliny i wertepy – skalny oddech rosnącą w pobliżu jarzębinę ostatecznie rosnę w tobie jako ten wybrany w słońcu. Nie spóźnij się na tę nagą modlitwę w masie autentycznych zasobów spijam czerwień z twoich ust zasypuję kwiatami liryczne westchnienie będziesz ekslibrysem powtórzeń odbieraj mnie w samym środku szczytu niech kształtuje się ta swoboda ciała bo to ja anonimowy malarz – rycerz podniebnych barw nad horyzontem wzruszeń wobec piękna w poezji. Tyle tylko tego chcę iż płoniesz anielskim wcieleniem teraz i zawsze. 30.01.2020 – Ustka Czwartek 10:36 Wiersz z książki „Zaułki światła” autor ZJP https://m.salon24.pl/a94d71f99fb0547cfa1ffc22fc9a8eae,860,0,0,0.jpg Muza http://static.jpg.pl/static/photos/488/488871/624f5b5b0d5d4b64412807b8e7cbff56_normal.jpg

Napisz do autora « poprzedni ( 1621 / 2716) następny » zygpru1948 dodany: 2020-03-30, 08:08:15 typ: życie wyświetleń (192) głosuj (51)

zygpru1948

2020.03.30; 18:40:34

Zygmunt Jan Prusiński TEN PIĘKNY ŚPIEW DROZDA Z UST TUSKA "Referat Donalda Tuska": "Pamiętajcie „podsumował premier” - władza jest zbyt poważną sprawą, żeby się nią poważnie zajmować. Tym bardziej że nawet nic nie robiąc, mamy pełne ręce roboty. I na Boga, jak już musicie coś robić, przynajmniej nie dajcie się złapać! Myślicie pewnie - kontynuował premier - że jak już doszliśmy do władzy, to powinniśmy ją sprawować. Durnota i naiwność. Kiedy próbuje się coś robić, to dopiero są kłopoty. Nasi poprzednicy zrobili tę głupotę i przegrali z kretesem. Weźcie przykład z minister Ewy. Fantastycznie się stara nic nie robić, a i tak jest wściekle atakowana. A gdyby zaczęła coś robić, to dopiero byłby Armagedon. Albo minister Jacek. Nic nie robi i proszę, dostaje nagrody i zbiera honory. Albo minister Aleksander. Ledwie zaczął coś robić w sprawie tych głupich stoczni, i już napytał sobie biedy. Teraz się uspokoił i jest dobrze. Podobnie ministrowie Radek, Bogdan, Cezary czy Waldemar. Ja sam bardzo się staram, bo przecież nikt nie będzie pamiętał, jak sprawowałem urząd, ale zapamiętają, że dobrze grałem w piłkę, ładnie jeździłem na nartach, biegałem dla figury czy chodziłem z wnukiem na spacery. Nie dajcie się podpuścić, że minister powinien się czymś konkretnym zajmować. To pułapka, bo dopiero wtedy będzie można nas rozliczać. Dlaczego niemowlaki są niewinne? Bo nic nie robią".

niteczka	2020.03.30; 17:24:21
Zatrzymałeś Pozdrawiam nadmorsko :)

zygpru1948	2020.03.30; 09:17:41
ZAUŁKI ŚWIATŁA – część czwarta Dział: Kultura Temat: Literatura Zygmunt Jan Prusiński OBEJMIJ MNIE KOBIETO WIATRU https://www.salon24.pl/u/korespondentwojenny/1031317,zaulki-swiatla-czesc-iv

zygpru1948

2020.03.30; 09:08:31

Zygmunt Jan Prusiński WIOSENNE OPIEWANIE Joli Bednarz Starannie to robię jakbym strugał łódeczkę z kory jeszcze żagiel postawię i popłyniemy chmurami do marzeń. Wiem że to zakwitanie jest tuż za oknem firanki tańczą niczym panienki w tym blasku rozmnaża się piruet z nocy zdjęty jak z obrazu. I jest puszysta chęć dotknięcia poety z północy łódeczka płynie z kory do portu twoich wierszy które płodzisz dla mnie. A w myśl zarysu ostatecznej poświaty ogarniasz mnie malinowym opętaniem... 15.4.2013 - Ustka Poniedziałek 13:59 Wiersz z książki "Róże i rzeki"... Muza https://sphoto.nasza-klasa.pl/22077582/1914/other/std/0f15fc6d82.jpeg

zygpru1948

2020.03.30; 08:17:09

Mar Canela (Madryt) Malaga Muzyczne Biodra Andaluzji to kolejna, po Madryckich Ścieżkach Poezji, część mojego poetyckiego dialogu z Zygmuntem Janem Prusińskim. To jest rozmowa wierszami, które narodziły się i żyją razem. To oddech poetyckiej rozmowy między kobietą a mężczyzną. Poniżej kilka naszych wierszy... Zygmunt Jan Prusiński PACIERZE SĄ W TOBIE, PRAGNIENIA TYM BARDZIEJ... Motto: w dłoniach mnie trzymasz jak ptaka serce mocno bije (Mar Canela) Pisałem ci o siedemnastu łabędziach, zeszły one z obrazka nieba obok mojej samotności. Tylko wiersze wiernością pachną, w nich słoneczniki w ogrodach i pnie w lasach. Ale wszędzie gdzie spojrzę idziesz do mnie w sukienkach, wiesz co dla mnie znaczy sukienka? Wiek mój dojrzały - mam tyle za sobą stron książek w bibliotekach, czytam o kobiecie w Maladze jak wyrasta dla mnie kwiatem, nie tylko wiosną... Moja Mar w kolorowych lustrach, stań w nich nago - obejmę cię skrzydłami białego ptaka! Mar Canela Motto: Pisałem ci o siedemnastu łabędziach. Obok mojej samotności wiek mój dojrzały. Tylko wiersze wiernością pachną... (Zygmunt Jan Prusiński) bywa taka samotność której nie uniosą łabędzie cięższa niż książki we wszystkich bibliotekach świata lustra zamienia w krzywe zwierciadła pnie w lesie zieją pustką ogrody wysychają a wyblakłe słoneczniki nie rozpoznają van Gogha lata nawinięte na szpulę czasu dojrzałe jak kiście winogron preludium jesiennego wina które lepiej smakuje we dwoje czas na magię, zamknij oczy dotknę cię piórem łabędzia wtedy lekko odlecisz w moje ciepłe serce _______________________________

zygpru1948

2020.03.30; 08:14:00

Dariusz Dziurzyński: Poezja ludzkiej miary Bożena Kaczorowska, Punkt obserwacyjny. MaMiKo, Nowa Ruda 2013 O Bożenie Kaczorowskiej jako poetce dowiedziałem się z wyników różnych (co do miejsca, jak i składu jury) konkursów poetyckich. Nazwisko to pojawiało się na tyle często i zazwyczaj tak wysoko, że było dla mnie wskazówką obiektywnej weryfikacji talentu. Potem miałem szczęście poznać jeden wiersz. Dziwny, niepokojący, „jasny niejasny” w swej wymowie. Sprawiał wrażenie kolażu fragmentów odległych wypowiedzi – monologu histeryzującej kobiety, która szykuje się do zerwania z upartym kochankiem; wspomnienia koszmaru sennego wywołanego piskiem gotowanych raków; surrealnej scenki letniskowej, w której starsza pani „spruwa” wnuczkę w kłębek nici dla przechodzącego turysty; cytatu z cudzych pouczeń, rażącego sztucznym i solennym dydaktyzmem; wreszcie z pochwały świadomego śnienia, le rêve lucide, zawartej w gnomicznej puencie. W dodatku w ostatniej linijce tego wiersza rzucał się jazgarz, to wpadając w wodę, to wyskakując w gwałtownych podrywach na wędce rybaka. Dlaczego zapamiętałem ten utwór? Po pierwsze dlatego, że byłem współjurorem w pewnym okolicznościowym turnieju jednego wiersza i mogłem ów tekst zachować, by następnie delektować się nim w samodzielnej lekturze. Po drugie zaś – zafrapował mnie sposób konstruowania świata, a raczej światów przedstawionych, które następowały po sobie i wirowały wokół wspólnej osi niczym tryby pobudzonej pamięci, odsłaniając w symultanicznym ujęciu: traumatyczny sen, obsesję, spektakl wyobraźni, zużyty dyskurs mądrościowy i zaskakujący aforyzm o racjonalnej jedności snu i jawy. Nic nie było w tym wierszu pewne i jednoznaczne. Obrazy, emocje i sądy wiły się, gięły i zmieniały niczym ten nieszczęsny jazgarz na końcu wędki. Świat realny stawał się nierzeczywisty, sen – przeciwnie – ulegał obiektywizacji, podmiot kobiecy tego wiersza szamotał się między sferami cienia i jasności, marzenia sennego (i poetyckiego) oraz jawy, lękiem przed wolnością a dalszym trwaniem w toksycznej miłości. Był ową złowioną rybą, która – choć zraniona – może zdobyć się na ostatni wysiłek i zerwać z haczyka. A kim był ów rybak, który próbował wyciągnąć jazgarza? Zwykłym hobbystą łowienia, kochankiem, który obstaje przy swoim, może figurą okrutnego losu, a może znakiem czytelnika, który ocala bądź uśmierca „złowiony” wiersz w akcie (otwartej / zamkniętej) lektury? Fenomenalny suspens. Coraz rzadziej zdarza mi się zapamiętywać pojedyncze współczesne wiersze. Jeszcze rzadziej zdarza mi się pamiętać nieznanego dotąd autora za sprawą tylko jednego wiersza. Dlatego wyczekiwałem debiutu książkowego autorki Jazgarza…. Gdy dowiedziałem się, że projekt tomiku wysłany do wydawnictwa już po kilku tygodniach został przyjęty w całości do druku, a parę miesięcy potem wyszła książka – nie poczułem się zaskoczony. Poczułem zrozumiałą satysfakcję. Punkt obserwacyjny ukazał się na początku 2013 roku. Mam tę książkę od dawna i cieszę się wciąż jej widokiem i zawartością. Niewiele ponad 30 wierszy, raptem 39 stron, skromna notka biograficzna, na okładce fotografia stojącej za szybą kubistycznej rzeźby, w której oku odbija się widok ulicy, co sugeruje charakterystyczne dla tej poezji łączenie i przenikanie różnych wymiarów realności. I rzecz nietypowa jak na dzisiejsze standardy – żadnej rekomendacji ze strony poety bądź krytyka, żadnego namaszczającego blurba. W czasach, gdy normą staje się „łowienie” debiutantów w oczka (nieraz parcianych) wontonów, Bożena Kaczorowska, po sprawdzeniu wartości swych wierszy w konkursach, postanowiła wydać tomik z własnej inicjatywy i u zasłużonego wydawcy (który jednak powinien zadbać bardziej o redakcję językową swych publikacji!), bez protez i podpórek, nie pozwalając na zapuszczanie w jej teksty połyskliwych haczyków. Może dlatego tomik doczekał się do tej pory raptem dwóch omówień prasowych. Nie wywołał znaczącego zainteresowania, został jednak dostrzeżony. Innym powodem tej dyskretnej obecności książki wydaje mi się specyfika proponowanej poezji. Bożena Kaczorowska nie próbuje nadążać za modnymi i obowiązującymi trendami estetycznymi. Nie studiuje kryzysu reprezentacji, problemu infiltracji wirtualności tudzież wycieku autentycznego doświadczenia, by – uzbroiwszy się w arsenał współczesnej episteme– zasiąść do napisania „późnonowoczesnego” bądź „ponowoczesnego” wiersza. Na początku jej twórczości zdaje się stać nie Teoria, lecz własne „światoodczucie” (kiedyś popularny, dziś rzadko używany termin krytyczny Mariana Stali) – indywidualna więź z otoczeniem, którą przetwarza i koduje w wiersz. Autorka Punktu obserwacyjnego zostawia w bibliotece duchy poetów i poetek, a także czcigodne cienie mistrzów współczesnej umysłowości, i pisze tekstem Bożeny. Ale jest to Bożena zdystansowana, bynajmniej nie skłonna do obnażeń i poufałości z czytelnikiem. Własne i cudze doświadczenia przekuwa w uniwersalizujące przedstawienia. Tworzy lirykę i poezję opisową (pejzaże i urbaże), ale pod wodnym znakiem rzadko dziś spotykanej wśród debiutantów poezji parabolicznej. Regionem, w którym lubi przebywać poetka, jest świat codzienności. Nie czuje się najlepiej w perspektywie kosmicznej, bohaterka jej wierszy rzadko dotyka również spraw transcendencji i wszelkiego „meta-”. Upadek chondrytu: Rankiem, trzydziestego kwietnia, spadnie z nieba kamień i zakończy swój lot na dachu budynku. (…) Ja w tym czasie będę jadła śniadanie i będę myślała: o niezapłaconej racie za mieszkanie, trudnej sytuacji służby zdrowia oraz o tym, że ucieknie mi zaraz autobus (…) Wieczorem pomyślę nad gazetą, że taka pięść, że jej uderzenie może zabić na miejscu – lub przygwoździć do dachu kota albo wróbla czyszczącego sobie piórka. I gdyby nie teleskopy i inne skomplikowane do wymówienia naukowe pomiary i odczyty, nikt by się nie zastanawiał nad tym, co jeszcze może spaść nam z nieba – prócz manny. Sensacyjny meteoryt przykuwa uwagę, owszem, ale dopiero wieczorem, po wykonaniu programu dnia, i pobudza raczej wyobraźnię („kamień” – „pięść”) niż poznawczą dociekliwość. A jego aktualność zostaje pomniejszona przez analogię do biblijnej manny. Nad głową poetki czytającej do kolacji newsy zmieniają się światopoglądy i systemy poznania, od galaktyk i duchowej nadrzeczywistości woli ona jednak obszar codziennego doświadczenia z właściwymi mu średnimi skalami wielkości. Jest z wyboru lokatorką mezokosmosu (termin Gerharda Vollmera). Poza mieszkaniem z widokiem na okoliczne bloki poezja Bożeny Kaczorowskiej lubi wyprawy w plener, nad stawy, jeziora i źródła. Bohaterka autobiograficzna tych wierszy odczuwa szczególny pociąg do wody w jej rozlicznych upostaciowaniach (zbiorniki, potoki, deszcz, bańka mydlana (!), również – łza). Żywioł akwatyczny przepełnia Punkt obserwacyjny, stając się przedmiotem dokładnego opisu, ale także – co znacznie ważniejsze –uogólniającej refleksji. Obie tendencje organizują wiersz Ławice: Uskok. Wie, że trzeba cierpliwie czekać. W tym miejscu woda podchodzi pod krawędź, burzy nurt. Ryba skacze. Sama wpada do pyska. Trzeba tylko rozdziawić i kłapnąć w odpowiednim momencie. Trzeba mieć ten dryg. Małe płotki wpadają w panikę. Szarpią, próbują się z siecią, ale mocne są oczka wontonów. Tkane z zamysłem. Stąd nie ma ucieczki. Są tylko zmagania. Na pierwszy rzut oka jest to realistyczny obrazek ze sprytnym misiem, który ustawia się w miejscu łowienia ryb, żeby bez wysiłku pożerać płocie. Ale w miarę lektury owa scenka łowiecka zaczyna ujawniać drugi plan znaczeniowy, który wykracza poza widok (z) natury. Płotki, pomimo tego, że są bardzo ostrożne, nieufne i płochliwe, dały się jednak złapać w potrzask, który zakończy się śmiercią. Jedynym wyborem jest technika wyroku: paszcza niedźwiedzia czy nóż rybaka? Zakończenie przynosi generalizującą myśl, która na prawach makabrycznej sentencji finalizuje proces dwustopniowego kodowania świata. Ławice pozwalają się czytać jako poetycka parabola, która posługuje się realistyczną opowieścią w celu wyrażenia sensów egzystencjalnych – kruchości porządku ludzkiego życia, istnienia podszytego grozą i niebezpieczeństwem, swoistego „czuwania” jakieś fatalnej siły, która pcha – nawet najbardziej przezornych – w kleszcze bytu. Ten wiersz, choć tematyzuje z precyzją i wnikliwością wycinek natury, nie poddaje się lekturze w kategoriach coraz bardziej popularnej poezji ekologicznej i posthumanistycznej. Naśladuje przyrodę nie po to, by ukazać jej bytową odrębność i równorzędność wobec świata kultury, lecz po to, by uczynić z pejzażu strukturę znakową dla sensów ludzkich. Pod znaczeniem dosłownym (realistycznym un coin de nature) rozpościera się znaczenie alegoryczne – horror jako dno egzystencji. Na usługach przypowieści pozostaje antropomorfizacja przyrody (niedźwiedź, płotki), jak również finalne artykułowanie ogólnej prawdy. Poezja pejzażowa Bożeny Kaczorowskiej wprowadza temat relacji między katem a ofiarą, który rozwijany jest dzięki motywowi łowieckiemu myśliwego i ryby. Ta ostatnia skupia rozmaitość znaczeń antropocentrycznych. Raz wyraża bierność, podległość człowieka wobec tkwiących w nim pozarozumowych procesów psychicznych (pływająca nocą ryba jako alegoria zanurzenia w otchłań snu w Balladzie z obrazami w tle); innym razem staje się znakiem uległej rozkoszy w akcie miłosnym („ja, ryba – szamoczę się / w sieci łóżka. / woda wchodzi, otwiera mi usta. // robotnik morski głaszcze mnie / po brzuchu. zbiera ze mnie / wszystkie łuski szczęścia.” – I znów śnią mi się fiordy); kiedy indziej wyraża poszukiwanie asekuracji i życiowego „złotego środka” między biegunami grozy i ryzykownego samoprzekroczenia („ryba to nie to samo, co ptak. nie utopi się, / ale i nie odfrunie. tylko się zarybi.” – A rzeka łaskocze nas do snu). Najczęściej jednak – jak w przypadku omówionych Ławic lub Jazgarza… – rozumiana jest jako metafora impasu i cierpienia, kondycji rozpaczliwej, w której pozostaje albo wybór zagłady, albo estetyczna sublimacja do kołującej narracji o własnym bólu rodem z tego drugiego wiersza. Myśliwy zaś, który czyha na „ludzkie płotki” (ale i certę, jazgarza czy srebrnołuskiego leszcza), to raniący nas człowiek, to personifikacja darwinizmu w relacjach międzyludzkich, to tajemnicza, niepokojąca głębia jaźni, to w końcu człowiek, który konsumuje inne gatunki, aby móc samemu żyć. Alegoryczne czytanie świata przez Bożenę Kaczorowską wydobywa sensy, które sumują się na postawę światopoglądową bliską naturalistycznemu humanizmowi. „Stąd nie ma ucieczki. Są tylko zmagania”. Niemniej można próbować jakoś się z życiem ułożyć. Można zająć miejsce pośrodku. W wierszu Punkt obserwacyjny poetka przedstawia scenę nauki latania młodej sroki. Towarzyszą jej skrzydlaci rodzice, których uwagi o technice lotu – wyrażone przy użyciu prozopopei – zyskują sens alegoryczny, stając się wskazówkami asekuracji i standaryzacji życiowej. Tu się zaczyna i kończy wszystko. Na dachu budynku. (…) Lećmy już. Sprawdzamy tory pochyłe. Robimy to na wyprostowanych nogach: lotka, skrzydło, lotka – zamknij dziób! Nie wychylaj się zbyt mocno. Najlepiej zajmij miejsce w środku. Jak to gdzie? Dokładnie w tym miejscu, w którym mamy połączenie (pytasz, jakbyś nie wiedział). Ale zacytowany fragment można również zinterpretować w odniesieniu do antycznego toposu lotu poety-ptaka, ustanowionego przez Horacego w słynnej pieśni Do Mecenasa. Klasyczny pierwowzór podlegałby wówczas w ujęciu Bożeny Kaczorowskiej znaczącej korekcie. Ideał solowej wielkości i autorskiej dumy zostaje zastąpiony przez mimikrę środowiskową i zalecenie dostosowania do reguł wspólnoty. Zamiast sławy szybującej ku krańcom (rzymskiego) świata mamy podrygi w kosmosie blokowisk. Nie istnieje już Mecenas, ani mecenasi, są za to inni piszący i ich przewodnicy, którzy temperują indywidualne ruchy poetyckiej sroczki („Zamknij dziób!”, „Nie wychylaj się zbyt mocno.”), próbują dostosować ją do ustalonych trajektorii. Źródłowa alegoria wielkości poety podlega tu nie pozbawionej sarkazmu degradacji – poeta, bądź co bądź, nadal jest lotnym ptakiem, tylko że z łabędzia stał się krukowatym. Jeśli ryba i woda w imaginarium poetyckim Bożeny Kaczorowskiej skupiają mroczne sensy egzystencjalne, to ptak i związany z nim żywioł powietrza wyrażają sferę wolności (jak w wierszu Wypuszczam na wolność ptaki) i artystycznej kreacji (Punkt obserwacyjny). Z koniunkcji tych dwóch alegorii zrodziła się nam dobrze latająca ryba. Poetka własnej dykcji, świadoma swej odrębności, uprawiająca – za Miłoszem – „miłosną więź z rzeczywistością” i „poezję zrozumiałą”. Pokazująca, że pisanie o świecie nie musi być zużyte, pod warunkiem, że umie się dobudować do niego piętro przenośni. Z wiersza Epistolarna: „gramy w słówka. to się nazywa: / choroba duszy z powikłaniami. / trzeba ją przejść jak ospę albo świnkę.” Wiersze Bożeny Kaczorowskiej bywają grami słów, ale poetyckie jeux de mots to stany przejściowe. Gdy debiutuje się w wieku, w którym rówieśnicy sięgnęli już po najwyższe laury poetyckie (Pokolenie „Nowej Prywatności”, formacja „bruLionu”), choroby młodości twórczej ma się już dawno za sobą. Pozostaje „zarybiać się”, „latając”.