Przeniosę cię w mgłach

Przeniosę cię w mgłach Zygmunt Jan Prusiński PRZENIOSĘ CIĘ W MGŁACH Joannie Trawczyńskiej Przy lustrze władcza staniesz - patrząc na ciało wierszem zapłodnię. A po tym czasie muzyki ciała, wybiorę jedną gałązkę wiśni. Zapuszczę się w głębiny twoje, nie skończę miłości przez miesiąc. Joanno najważniejszej nocy w życiu, podglądam twą kobiecość z rytmu. Ale to nic nie szkodzi tej scenerii - za oknem zakwitną rodzime wiśnie. Mały domek na wzgórzu, sowa na gałęzi, na szkle kilka pamiątek po ostatniej burzy. Wynurzę się w rycerskiej postaci, przeniosę cię tam gdzie jest ciepło. Nie będzie bolało kiedy mgły oblepią nas w sadzie spokoju. Wiersz z książki "Sen miłości" Muza https://static.jpg.pl/static/photos/637/637261/258ce6d562ae2bfe2a3ceebd7d0a7e6d_normal.jpg Autor ZJP https://m.salon24.pl/240b1d2f28b09f10cbca00e460f13dea,860,0,0,0.jpg

Napisz do autora « poprzedni ( 2145 / 2716) następny » zygpru1948 dodany: 2021-12-01, 01:50:42 typ: przyroda wyświetleń (134) głosuj (56)

zygpru1948

2021.12.01; 02:09:23

Zygmunt Jan Prusiński TYMŻE DNIOM PRZED NAMI Okrążymy to jezioro szczęścia wszędzie można malować miłość wybierz widok przed nami – będziemy malowali szczegóły. Tyle miałem ci powiedzieć nie wiem od czego zacząć – mam pomysły na przebieg sobotniej chwały cudów. Tulisz się do owego pejzażu dobrze że jesteś w kapeluszu intryguje mnie twoja twarz kolory farb mieszam ustaw sztalugę. Od czego zacząć to wiem od oczu i taki mam zamiar – a wiosną planuję kilka akt w tym samym miejscu nad Jeziorem Szczęścia. 15.02.2020 – Ustka Sobota 10:51 TULISZ SIĘ DO OWEGO PEJZAŻU DOBRZE ŻE JESTEŚ W KAPELUSZU Motto: Okrążymy to jezioro szczęścia wszędzie można malować miłość wybierz widok przed nami – będziemy malowali szczegóły. Podglądam twoją sytą ciekawość rozebrać się w lutym to ryzyko dlatego nie proponuję tego czynić można dotrzeć bez tego ogniwa. Dzisiaj poznałem poetkę (panią K) przeczytałem jej pięć wierszy ale szczególnie dwa przypadły „złocił mnie” i „tym razem”… Poezja dla mnie to drugie lustro w nim odgaduję jak w konkursie ważne i ciekawe metafory – autorka ma pojęcie to co robi. Przytul się do owego pejzażu jestem w nim w roli zamykającego bramy miasta – wtul się w ciszę oczekuję miłości otwartej… 16.02.2020 – Ustka Niedziela 14:45 Wiersze z książki "Zaułki światła"

zygpru1948

2021.12.01; 01:58:07

STO WIERSZY POLSKICH (XXXIII) 2021/04/27 @ 10:15 (Poezja) Małgorzata Hillar (1926–1995) file:///C:/Users/Orkan/Desktop/Karolina/STO%20WIERSZY%20POLSKICH%20(XXXIII)%20DZIENNIK%20ORNITOLOGA%20%20Ma%C5%82gorzata%20Hillar_pliki/ef9afdc341b3ba7e3785bd722c2e.jpg Małgorzat Hillar jest dzisiaj poetką prawie zapomnianą, a przecież trafiała do ważnych antologii liryki polskiej i była żywiołową uczestniczką życia literackiego po II wojnie światowej. Urodziła się w 1926 roku na Kociewiu, a potem jej losy splatały się ze Starogardem Gdańskim, Częstochową i Bydgoszczą, gdzie pracowała w latach 1945–1946 w Urzędzie Ziemskim. Studia w zakresie prawa podjęła w Uniwersytecie Warszawskim i odtąd jej dzieje związane były ze stolicą. W 1963 roku wyszła za mąż za znanego literata Zbigniewa Bieńkowskiego i urodziła syna Dawida, późniejszego poetę, laureata między innymi Nagrody Fundacji Kościelskich. Małżeństwo nie przetrwało próby czasu i zakończyło się rozwodem w 1970 roku, a potem alienacją autorki i chorobą alkoholową, z której pomogli dźwignąć się członkowie rodziny. Jej poetyckim debiutem była publikacją wiersza Słowa w „Nowej Kulturze” w 1955 roku, a jej pierwszym tomem poetyckim Gliniany dzbanek, wydany dwa lata później. Publikowała także w „Przedpolu”, „Twórczości”, „Zwierciadle”i w innych periodykach. Już w 1959 została członkinią Związku Literatów Polskich, zyskując wielu czytelników swojej twórczości. Do jej erotyków muzykę skomponował Tadeusz Baird i utwory te zostały wykonane podczas Międzynarodowego Festiwalu Muzyki Współczesnej „Warszawska Jesień”. Poetka zmarła w 1995 roku i w tymże samym przedziale czasowym ukazał się jej ostatni zbiór wierszy, zatytułowany Gotowość na zmartwychwstanie. Dzisiaj pamięć o tej autorce kultywuje się głównie na Kociewiu, gdzie działa Gminna Biblioteka Publiczna im. Małgorzaty Hillar i Towarzystwo Społeczno-Kulturalne jej imienia (Zblewo) i gdzie jest skwer jej dedykowany (Piesienica). Wraz z pojawieniem się w naszej literaturze Orientacji Poetyckiej Hybrydy wzrosła ranga ujęć pokoleniowych, zarówno w publikacjach prasowych, antologiach, jak i w krytyce literackiej. Ogromne zasługi w tym zakresie miał Jerzy Leszin-Koperski, a sekundował mu udanie Andrzej Krzysztof Waśkiewicz. Ten duet wylansował sporo antologii, moderował wydawanie dużych periodyków, jak „Orientacja” i „Integracje”, a także animował ruch literacki na przełomie lat siedemdziesiątych i osiemdziesiątych ubiegłego wieku. Ich uwadze nie mógł umknąć żaden wyrazisty, generacyjny manifest poetycki, dlatego też wysoko zaczęli oni cenić wiersz Małgorzaty Hillar pt. My z drugiej połowy XX wieku. Szybko utwór ten zyskał sławę i przedrukowywany, powielany i przepisywany, zaczął żyć swoim wewnętrznym rytmem. Dzisiaj jest tyleż zabytkiem literackim, co zdumiewającą syntezą świadomości młodego pokolenia, dojrzewającego po II wojnie światowej. Ci ludzie mieli swoje ideały i szczytne marzenia, a wychowani w państwie komunistycznym, poddawani byli naciskom propagandowym. W drugiej połowie dwudziestego wieku zaczęło się wychwalanie sukcesów naukowych i lotów kosmicznych. Gagarin pomknął w kosmos, po nim uczynił to astronauta amerykański Allan Shepard, a potem lądownik Apolla 11 osiadł na księżycowym gruncie i Neil Armstrong mógł wypowiedzieć słynne zdanie o małym kroku człowieka i wielkim skoku ludzkości. Hillar wskazuje te osiągnięcia, ale jednocześnie wprowadza do wiersza wyraziste kontrapunkty: My z drugiej połowy XX wieku/ rozbijający atomy/ zdobywcy księżyca/ wstydzimy się/ miękkich gestów/ czułych spojrzeń/ ciepłych uśmiechów. Ten zabieg poetycki powoduje, że ludzie stają się jak maszyny i przejmują ich zimny automatyzm. Z jednej strony są osiągnięcia urządzeń i posługujących się nimi ludzi, a ze strony drugiej mamy do czynienia ze swoistym odczłowieczeniem kochających i czujących istot. W epoce, wskazanej w tytule i pierwszym wersie utworu zdobycie księżyca ważniejsze jest od empatii, a praca w instytucie jądrowym od czułości i życzliwości. To jakby wyznaczniki osób, którymi szczyciły się państwa totalitarne, uznające takie postawy za wyższy poziom rozwoju świadomości materialistycznej. Istoty wyjątkowo wrażliwe i czujące więcej od innych, by przetrwać albo ukryć się w tłumie, zaczynają funkcjonować w świecie mimikry i nieustannego udawania. Wszak schwytanie ich w momencie okazywania sobie czułości, mogłoby zostać uznane za słabość. Państwo socjalistyczne szerzyło kult tężyzny fizycznej, siły i wiary w swoją potęgę, manifestując to na plakatach i przypominając stale na specjalnych planszach propagandowych. Bohaterowie i bohaterki wiersza Hillar rozumieją zakłamanie rzeczywistości, w której przyszło im bytować i zachowują się tak, jakby to nie robiło na nich żadnego wrażenia: Kiedy cierpimy wykrzywiamy/ lekceważąco/ wargi/ Kiedy przychodzi miłość/ wzruszamy pogardliwie/ ramionami. Ból i uczucia są dla ludzi słabych, co nie znaczy, że nie mają zupełnie znaczenia – samo ich pojawianie się w tym świecie, świadczy o tym, że jest on realny i oprócz udawania, mamy w nim do czynienia z prawdziwymi odczuciami. Miłość jednak pojawia się w nim, a tylko podpatrzona u zwierząt mimikra, każe manifestować pogardę dla niej i upodabniać się do postaci z przekazów ideologicznych. Ból też jest realny, ale domaga się lekceważenia, bo inaczej przybrałby formę permanentną i stałby się narzędziem nacisku. Człowiek drugiej połowy dwudziestego wieku, wtłoczony w uniform, rodem z utopijnych powieści Orwella czy Huxleya, musi udawać, że jest silny i podkreślać to w specjalny sposób: Silni cyniczni/ z ironicznie zmrużonymi/ oczami. Trudno dzisiaj powiedzieć czy wiersz poetki był rodzajem gry z cenzurą, czy też miał charakter intymnego wyznania kobiety, która nauczyła się funkcjonować w świecie pełnym realnych zagrożeń. Niewątpliwie był potwierdzeniem nieustannego udawania i skargą nadwrażliwej istoty: Dopiero późną nocą/ przy szczelnie zasłoniętych/ oknach gryziemy z bólu/ ręce/ umieramy z miłości. To przecież jest wyraziste przywołanie lat wojennych, kiedy trzeba było szczelnie maskować okna i czekać aż ucichną sygnały dźwiękowe więziennych pojazdów, aż patrole przejdą ulice i zamkną się w koszarach. Tylko wtedy pojawi się hermetyczna przestrzeń, w której kobieta będzie mogła być kobietą, ból bólem, a miłość miłością. Tylko wtedy, przez chwilę, ludzie będą znowu ludźmi… Małgorzata Hillar – rys. Henryk Owsianko file:///C:/Users/Orkan/Desktop/Karolina/STO%20WIERSZY%20POLSKICH%20(XXXIII)%20DZIENNIK%20ORNITOLOGA%20%20Ma%C5%82gorzata%20Hillar_pliki/henryk-owsiank-malgorzata-hillar.webp