Postulat drugi - Z żalu płynie żal - 79

Postulat drugi - Z żalu płynie żal - 79 Opadają odłamki Niebios, nie wiesz co się dzieje. Próbujesz się chować i kryć, lecz nie wiesz przed czym. Tam może być szczęście, które Cię przeniesie w światłość. A może jednak nie, kto to wie. Grzebiesz w ziemi, w poszukiwaniu robali, którymi się odżywiasz. One są smaczne i oślizgłe, czerwone dżdżownice i te białe. Gleba jest twarda, sucha i pomarszczona, wody brakuje jej. Zachmurzone niebo i chmury, nasuwają mi się myśli złe. Przecież to i Mija wina, chociaż Twoja chyba też. Nie krzycz po Mnie, jak tak możesz, jak śmiesz. Teraz tylko płakać, z obłędu ludzkiego śmiać się. Radioaktywne pyły opady już dawno, przesączone nimi jest wszystko, albo więcej. Masz przecież dość pieniędzy, a to nic Ci nie da. Nie ma niczego i nikogo wokół Ciebie, bo nimi pogardziłeś. Wydawało się nam, że oleju w pustej głowie, masz za dwóch, czyż nie? Teraz smutek i żal, osamotniałe westchnięcia, przyzywające Łzy z Niebios. Opamiętajmy się, bo czas jeszcze jest. Zmienić przyszłość może każdy z nas. Napisałem; dnia 21 października 1998 roku, Krzysztof Szufla. Wiersz w wersji Video Recytacji: Moja Recytacja: (chwilowo brak) Dziękuję i pozdrawiam Krzysztof Szufla

Napisz do autora « poprzedni ( 84 / 121) następny » krisov333 dodany: 2012-11-06, 07:32:34 typ: tęsknota wyświetleń (603) głosuj (2)

Przechodzień	2012.11.06; 19:16:11
+