Porzuceni

Porzuceni Widziałam w jej oczach płynącą w otchłań łódź, niesioną porywem bezsilnej rozpaczy, drżącymi dłońmi ściskała własny strach, by opowieści nie musieć tej snuć. Twarz ukrywając za zasłoną smutku, biegła w sam środek zdradliwej pustki, kradnąc ostatniej nadziei cząstkę, nadziei, co dzisiaj nic już nie znaczy, bo ból i tak zjawił się po cichutku, otulił serce blaskiem ciemności. I on już opadł z ostatnich sił, nie stanął do walki, uciszył krzyk, z kamiennym spokojem uśpił swe myśli, zabił pragnienia, o których kiedyś śnił. Pytania są zbędne, zbędne odpowiedzi, w jednym spojrzeniu jest tyle zwątpienia, i w jednym sercu tyle jest niewiary, i głos ten złowieszczy niczym węża syk, co było ożywa, natrętnie wciąż śledzi, bo bezsennej nocy, bolesny świt. Tak zniewoleni odeszli oboje, swą samotnością karmiąc szare ściany.

Napisz do autora « poprzedni ( 35 / 45) następny » i.g. dodany: 2011-06-26, 19:41:43 typ: życie wyświetleń (436) głosuj (4)

rekrut	2011.06.26; 20:37:45
ładny wiersz, bezsilność zwątpienie, nigdy ni połączy obolałych serc. b.dobrze +

Donia51	2011.06.26; 20:14:56
bdb+)