|
Ponure wnętrze
Ponure wnętrze |
W jedną noc postrach sieje
Lodowaty wiatr
Zupełnie, jak w mym sercu
gdym z dala od Tatr.
Wtóruje smutkowi,
co tkwi w sercu mym,
tak w dniu dzisiejszym,
jak już i każdym.
Mrozi me serce
Od myśli wiatr
Bardziej chyba nawet
Niżli ten od Tatr.
A lepiej nie będzie,
No gdyby los chciał....
Lecz z tej strony losu
Jużem dawno nie znał.
Ta krótka chwila
krótka, jak błyskawica
Z rzadka pozwala,
by cień życia prysł.
Tymczasem we wnętrzu
wiatr wieje, jak wokół
i krąży uparcie,
jak za ofiarą sokół.
Me serce zmrożone,
czarne i ponure.
Rozjaśnić próbuje
je zatem tym piórem,
lecz wszelki efekt ponownie,
w mig się rozpływa.
Los wszak złośliwy
i zawsze wykiwa. |
|
Napisane dziś nad ranem |
|
|
-->> Aby głosować lub komentować musisz się zalogować.
Katarzyna K. |
2020.12.10; 09:13:37 |
W jedną noc postrach sieje
Lodowaty wiatr
takowa aura sieje spustoszenie w moich myślach
strach się bać hhaha pomaga lampka czerwonego wina i ciepły kocyk
+++ |
wiewióra |
2020.12.08; 14:55:17 |
los cię nie wykiwa kiedy dusza żywa
zawsze barwy doda bo ciągle jest młoda |
|
|