Ponad ostatni oddech

Ponad ostatni oddech Stary i zapomniany, cmentarz ludzkich istnień. Kilka grobów z wyblakłymi pomnikami i pośród nich ten jeden z wyjątkową dedykacją. "Pamiętaj, wiara jest jak ptak, wznosi ponad proch ziemi" Jest chłodne, listopadowe popołudnie. Minęło jakieś 50 lat kiedy jako młody chłopak klęczał w tym miejscu po raz pierwszy, zaciskając w dłoniach przemakającą ziemię umierającej nadziei. Dziś znów odwiedza to miejsce, odstawiając laskę z trudem pochyla się nad zniszczoną, marmurową płytą pomnika i przeciera dłonią napis z jej imieniem. Łzy nadal tak samo pieką oczy mimo upływających lat. Lecz serce coraz słabsze by znosić ten ból. Oddech staje się coraz cięższy a z oddali wydaje się słyszeć Jego cichy szept... -TAK BARDZO MI CIEBIE BRAKUJE! Ludzie mówili że czas zaleczy rany, lecz zapomnieli że pozostawi po nich blizny. Mimo tylu lat nigdy jej nie opuścił choć ona odeszła trzymając go za rękę w tych ostatnich chwilach. Do dziś pamięta rozpaczliwą chwilę kiedy ostatnim oddechem między życiem a śmiercią wyszeptała: -Kocham Cię! Łzy spadały na ziemię wtedy szybciej niż usychające jesienią kwiaty, a nadzieja o której rzekli mówić że umiera ostatnia, właśnie wtedy umarła. Teraz jest już starym człowiekiem. Życie przeminęło jak kilka krótkich chwil. Z miłych wspomnień pamięta tylko te kiedy jeszcze jako młodzi, układali plany jak przeżyją swoje wspólne życie. O domu, dzieciach bawiących się przed domem, o tym że będzie ją kochał i opiekował się aż do śmierci. Dotrzymał obietnicy, chodź dużo za wcześnie niż się tego spodziewali. Opiekuje się nią każdego dnia, mimo że jej delikatne ciało którego ciepło czuł tuląc w swych ramionach, stało się prochem. To On bez względu na pogodę siada i godzinami wpatruje się w słowa zapisane na płycie jej grobu które kiedyś były jego najwiekszą nadzieją. Przez tyle lat nie zaznał miłości nikogo innego. Ludzie mówili że trzeba zapomnieć i żyć dalej... Ale jak miał zapomnieć chwilę kiedy ona w tych ostatnich minutach, z trudem łapiąc oddech, dłonią ocierała jego łzy. Kiedy patrząc w jej gasnące oczy słyszał jak do niego mówi: - Nie boję się, nie boję. Jesteś obok i wiem że doczekałabym przy Tobie pięknej starości... Ten chłopak, mężczyzna, pewnego dnia nie przyszedł już więcej. Minęło trochę czasu kiedy to zauważyłem. Druga marmurowa płyta nagrobna w miejscu w którym zawsze siedział. Odszedł... Na jego płycie zapisano ostatnie słowa: "Może wiara jest jak ptak i może wznosi ponad proch ziemi. Ale moje miejsce jest tu przy Tobie i już nic nigdy tego nie zmieni"

Napisz do autora « poprzedni ( 6 / 17) następny » Endefis dodany: 2017-02-23, 19:55:12 typ: inne wyświetleń (162) głosuj (7)

jaśminowa	2017.10.06; 19:57:59
Opowieść o pewnej wiecznej miłości. Bardzo ładnie to napisałeś i przeczytałam z zainteresowaniem. Pozdrawiam +

Sławomir_Sad	2017.02.24; 06:59:50
Bardzo piękne, wzruszające i smutne. Pozdrawiam serdecznie z plusem.

Anna z	2017.02.23; 20:55:24
Pięknie, wzruszająco +

joanna53	2017.02.23; 20:24:17
myślę,że teraz są razem,mało kto potrafi tak kochać i być wiernym nie tylko do grobowej deski+ wzruszyły mnie Twoje słowa,tak pięknie opisałeś tę wyjątkową miłość+ życzę miłego wieczoru

joanna53	2017.02.23; 20:24:17
myślę,że teraz są razem,mało kto potrafi tak kochać i być wiernym nie tylko do grobowej deski+ wzruszyły mnie Twoje słowa,tak pięknie opisałeś tę wyjątkową miłość+ życzę miłego wieczoru