Pióra mokre.

Pióra mokre. Lecę. Dryfuję. Pikuję I tonę. Brzytwy się chwytam. I ciągle walczę. Ale po co? Dlaczego? Jestem jak ptak, który leci hen w dal. Ale w końcu z sił opada. I pikuje. W stronę wody, oceanu niezbadanego. I tonie. Bo skrzydła stają się mokre I ciężkie. Pióra, które niegdyś pozwalały wznieść się wysoko. Stały się ciężarem. One teraz mnie topią. W głębi oceanu. Nie chcę się poddać, walczę o każdy oddech. Ale prąd znosi mnie na dno. Pióra stają się nieprzydatne. Bo mokre nie wyniosą w niebo. Przez chwilę czułam tę wolność, A wiatr przemykał między palcami. Ale teraz utknęłam w wodzie I sama się nie wydostanę. Miałeś mnie wyciągnąć z głębin Więc płynę do Ciebie, Ale ty w inną stronę zmierzasz. Jakbyś się bał, że przeze mnie oboje na dno zejdziemy.

Napisz do autora « poprzedni ( 12 / 17) następny » NikkiSnow dodany: 2019-08-20, 18:13:40 typ: życie wyświetleń (119) głosuj (3)

kaja-maja	2019.08.20; 21:45:14
też rośliny gdy pikujesz warzywa czy drzewa niepowiedzane jest że okaz będzie w:)

kaja-maja	2019.08.20; 21:43:28
jak nie jeden ptak ślepy tak i człowiek za burty wyskoczy lub o skałę się rozbije w:)

Katarzyna K.	2019.08.20; 19:17:03
+++

adambielicz	2019.08.20; 19:07:40
nikt za ciebie nie odtworzy twojego lotu-choć najczęściej tak się wydaje -że nie mamy wiatru słońca siły gniewu natury w sobie-a to nieprawda-nasza zaciśnięta lub otwarta dłoń ma moc zniszczenia lub ratunku świata

ikcesok	2019.08.20; 19:06:34
Dramaaatuurgiaaa... +