|
pergaminowy
pergaminowy |
człowiek . żywy pergamin suszony ciałem wiedzy
o tej co życie mami i pragnie przezwyciężyć
wymiętych kart rozdziały o ludobójstwie uczuć
podczas gdy ona cała pragnie ulecieć w przestwór
gdzie wieczne pergaminy są jak odbicie nieba
a cała reszta milczy oddając hołd w potrzebie
bycia jasnym przesłaniem na wszystkie świata strony
że człowiek jest wyzwaniem najbardziej w niej szalonym
człowiek . żywy pergamin w zmarszczkach duszy się chowa
i w męce nieprzerwanej uczy się jak miłować
.
rozpuszczam się powoli w dniach twoim złem skażonych
sinieją mi nadgarstki ciało niechęcią płonie
boli mnie cała skóra łokcie o rozpacz zdarte
twojej twarzy ponurość zabija we mnie wiarę
że zdołasz mnie pochwycić nim cała się rozpuszczę
i zniknę ci w przestrzeni ucieczką w ciepłe miejsce
gdzie słowa jak motyle lekko krążą w powietrzu
i nikt nie skaża chwili ciągłym gradem podtekstów |
|
dla P.
- nikt nie mówił, że będzie łatwo. tylko dlaczego tak trudno - |
|
|
-->> Aby głosować lub komentować musisz się zalogować.
stokrotka33 |
2018.07.05; 20:54:43 |
Z zadumą.
Tak to już jest że człowiek najbardziej bezbronny jest wobec miłości.
Pozdrawiam Cię Teresko serdecznie i życzę Ci tego czego sama byś sobie życzyła. |
Szymwas |
2018.07.05; 12:37:11 |
oj. ależ tu u ciebie dziś smutku wiele. Trzymaj się. Ja wierzę i kciuki trzymam mocno zaciśnięte. Do walki!
Pozdrawiam |
wigor |
2018.07.05; 10:25:53 |
Zmiana stylu by wyrazić ciekawe filozoficzne myśli. Pozdrawiam cieplutko ;-) + |
|
|