Pamiętnik małego podludzia

Pamiętnik małego podludzia Jestem Kasia i mam sześć lat. Umiem pisać i czytać, bo mój kochany tatuś powiedział kiedyś, że skoro nie ma syna, to musi zrobić jakąś namiastkę człowieka z baby. Co to jest namiastka? Jakieś ciastka? Niech choć mądrzejsza będzie – powiedział tatko i linijką tłukł za mną elementarz Falskiego. Oczywiście nie książkę tłukł. Nie wiem, czy jakiś związek z tymi lekcjami miała stojąca zawsze przed nim butelka z czymś okropnym. Kiedyś spróbowałam, ale bardzo piekła ta woda. Zakrztusiłam się i plułam, a tato śmiał się i strugnął mi tak, że nauczyłam się od razu trzech liter i czytanki o Asie. Na pamięć. Będę więc na pewno ludziem, choć to dziwne stworzenia. Robią rzeczy, których nie rozumiem. Wczoraj mama zdjęła majtki, sąsiad Szczekalski swoje też i coś jej robił od tyłu. Po co zdejmować majtki w kuchni? Siku albo kupkę robi się przecież w łazience. No, ale Szczekalski jest lekarzem. Nie umiem powiedzieć od czego. Prota… propto… prokto…, no, w każdym razie jakimś logiem. Tak mnie uczył tata, stukając linijką w dłoń. Czasem w moją pupę. Bawię się z rudym Gienkiem spod czwórki, w piaskownicy. W Szczekalskiego też, ale boli, bo Gienek nie wytarł palców i piasek boleśnie trze we mnie. Gienek nie powinien zostać medykiem. Przynajmniej nie prędko, skoro nie myje rąk przed badaniem. Tak robi zawsze doktor w naszej przychodni. A tu nagle wyskakuje z klatki schodowej stary Życki i pędzi do śmietnika. Łomocze w kubłach i brzydko krzyczy: - Kurwa, gdzie moje winogrona? Robaczkowej, która akurat wracała z mszy dopołudniowej, aż fioletowy, moherowy berecik spadł z głowy. Prosto na kupę Azorka, Siemiczów. On zawsze robi to na chodnik przed domem. Pewnie też go uczyli linijką. - Panie Życki coś pan! Winogrona w śmietniku? I nie przeklinaj pan. Dzieci się tu bawią. - Kurwa, gdzie to opakowanie? - Jakie opakowanie, panie Życki? Znowuś pan klej wąchał? A fe, w tym wieku… - No, pani kochana, patrz pani. Jadłem wczoraj winogrona. Niestety, pestkowe. I te właśnie pestki wchodziły mi pod protezę. Więc ją wyjąłem i włożyłem do tej foremki od winogron. Kurwa, wyrzuciłem foremkę! A dziś zebranie kółka różańcowego i będzie tam Grzeszczakowa! Jaka ona piękna w kwiecie wieku! Siedemdziesiątka to pełny rozkwit urody kobiecej, a ona ostatnio puszczała do mnie oko. I krygowała się, że to brak magnezu i taki skurcz, kokietka jedna. – Zapluł się bez tej szczęki. Ślina sączyła mu się strużką z boku brody. – Gdzie te zęby, do chuja pana?! Łomot przewracanych pojemników zepsuł nam trochę zabawę. Przyjechała karetka. To tacy panowie w białych fartuchach, którzy leczą chorych. Teraz wyprowadzają pana Kowalika. Mieszka sam w malutkim mieszkanku na drugim piętrze. Ma fajne obrazki na ścianach (panów z gołymi siusiakami) i daje dzieciom cukierki. Jest organistą w naszym kościele. Ma ładne, falujące włosy i buzię aniołka. Tego, co stoi w kapliczce na wyjeździe z osiedla. Podobno pan Kowalik jest najlepszy. Sama to słyszałam, kiedy raz wlazłam przez dziurę w ogrodzeniu do księżowskiego sadu. Proboszcz stał z Kowalikiem pod gruszą, całował go w usta i tak właśnie mówił: Jesteś najlepszy i nikt ci nie dorówna. Pięknie gra na mszy. Panie płaczą, a panowie zgrzytają zębami. Myślę, że zazdroszczą organiście jak ładnie gra. A teraz lekarze w białych fartuszkach prowadzą Kowalika do samochodu, ubranego w dziwny płaszcz z za długimi rękawami. To pewnie nie jego płaszcz. Żeby się te rękawy nie wlokły po ziemi, to zawiązali je na jego plecach. Śmiesznie to wygląda. Tym bardziej, że panowie – lekarze, mają na głowach reklamówki z wyciętymi dziurami. Ta z Biedronki jest najfajniejsza. Pan Kowalik pluje na te reklamówki. Podobno biegał po wszystkich sąsiadach, pluł na telewizory i krzyczał: Tusek pierdolony! Nie wiem co to znaczy, ale wszyscy się złościli. Nikt nie lubi wycierać ciągle telewizora. Nawet ja nie lubię, kiedy mama prosi o sprzątanie. To zabrali go, a on pluł na nich i ciągle krzyczał: Tusek pierdolony, wybrali go znowu, a my, Polacy nie chcemy Tuseka pierdolonego!. Strasznie brzydko. Tata szybko by go nauczył linijką, że nie można tak nieładnie mówić. My się bawimy z Gienkiem w naszej piaskownicy, a na ławce usiadł Mirek, syn Buraczkowej. Tej spod szesnastki. Jest duży, łysy i pryszczaty. Chodzi w dresie i strasznie śmierdzi. Pali papierosa, a za chwilę pstryka niedopałkiem w moją stronę. Oparzył mi ramię i się rozpłakałam. Obok przechodził pan Zasławski. Bardzo miły nauczyciel z osiedlowej szkoły. Zawsze nosił pod szyją taką śmieszną rzecz, którą nazywają muchą. Nie wiem dlaczego, bo to nie lata, ani nie brzęczy. Tata mówi, że to jest ludź mądry i wykształcony. Mama, że jest bardzo kulturalny i też zna się na leczeniu. Więc pan Zasławski złapał pryszczatego Mirka za fraki i mówi: - Gdzie chuju pstrykasz? Dzieci się tu bawią. Tamten patrzy na Zasławskiego. Tak jakoś dziwnie. - Jestem gejem. - Pierdolę kim jesteś. Pstrykasz petem do piaskownicy. Jak się tu mają bawić dzieci i Azorek Siemiczów? A ten swoje: - Jestem gejem. To mu pan Zasławski tak walnął, że się pryszczak nogami nakrył. Zebrał z ziemi parę zębów, otarł krew z buzi i złapał za telefon. Przyjechała policja i zabrała pana Zasławskiego. Powiedzieli, że jest nietore… nietole…cyjny i atakuje mniejszość. Jak to mniejszość, skoro on był jeden i pan Zasławski, jeden? To jest chwila spokoju i bawię się z rudym Gienkiem. On mnie bada, a ja go zakopuję. Bo postanowiłam, że jak będę duża to zostanę grabarzem. Ożenię się z lekarzem Gienkiem i założymy biznes. To fajne słowo i umiem je wypowiedzieć. Mama i tata chwalą mój pomysł. Tata mówi, że jednak będzie ze mnie ludź, a mama, że jestem wyzwolona, pio.. nie…rska i będę pierwszą grabarką. Tu mam kłopot. Podoba mi się „Grabarz”. Tak groźnie słychać i wszyscy by się mnie bali. Lubię nasze osiedle i mój blok. Chciałabym tu zawsze mieszkać. Z mamą, tatą i rudym Gienkiem.

Napisz do autora « poprzedni ( 29 / 245) następny » puszczyk dodany: 2020-11-09, 19:37:43 typ: życie wyświetleń (195) głosuj (6)

puszczyk	2020.11.10; 18:39:14
Dzięki za opinię.

WBX

2020.11.10; 16:36:51

Dykteryjkę ( "Małego PODLUDZIA") przeczytałem od początku do końca. Nie żałuję... Ale jedną uwagę mam: ...mając tak sprawne pióro (a mówię to po zapoznaniu się z innymi Twoimi tekstami) radziłbym na przyszłość "nie dotykać" tematów z pogranicza lekkiej pornografii dziecięcej. Można dostać niepotrzebnie w pysk... Za większy "majstersztyk" uważam, chociażby ten... z Krzyśkiem Hołowczycem. (2 plusy - oczywiście stawiam )

puszczyk	2020.11.10; 03:08:18
Życie w purnonsensie.

niteczka	2020.11.10; 01:39:33
Dzieci zawsze są szczere i choć nie wszystko potrafią nazwać po imieniu - wyrzucą z siebie po swojemu Szokujący obrazek - ale niestety życiowy Pozdrawiam nadmorsko :)

puszczyk	2020.11.09; 20:33:45
Odzdrawiam :)))

wigor	2020.11.09; 20:30:38
;-) Dobra scenka rodzajowa z życia wzięta. Oj, dzieje się na tym świecie... Pozdrawiam serdecznie ;-) +

puszczyk	2020.11.09; 20:23:42
Taki sobie

Halinka	2020.11.09; 20:22:24
Niezły

puszczyk	2020.11.09; 20:19:52
Hejka :)

lucja.haluch	2020.11.09; 20:13:05
Tyle ironii w zabawnej formie. Jesteś niesamowitym podglądaczem życia w blokowisku...Plus+ Pozdrawiam cieplutko z uśmiechem...