Odwróć się

Odwróć się przyzwyczaiłam się do szukania ciebie na wysokości swoich kolan teraz zdziwieniem maskuję znudzenie że wciąż tam tkwisz zagubiony wśród pragnień namiętności delektujesz się jej półfabrykatami z wyższością nadwornego klauna związujesz prawdę sznurem i puszczasz samopas kłamstwo /ono wciąż się żywi blaskiem moich oczu/ tarzając się w złudnej rzeczywistości ciągle jeszcze nie wiesz że twoje imię już dawno wyblakło na mojej dłoni

Napisz do autora « poprzedni ( 4 / 21) następny » Anabell dodany: 2010-01-30, 09:06:39 typ: inne wyświetleń (688) głosuj (7)

jaśmin	2010.01.30; 23:24:59
dwuznaczny. szczegolnie to z kolanami. niezle.

Anabell	2010.01.30; 19:47:25
Wybacza :))

Anabell	2010.01.30; 19:43:27
Na Granicach ów wiersz jest umieszczony pod takim samym tytułem, Akt to zupełnie inny tekst który wkleję tutaj w późniejszym terminie. Jeśli chodzi o nick to owszem Ana to Anabell czyli ja dziękuję za zdekonspirowanie mnie....:(((

Brat_Klementyny	2010.01.30; 14:34:25
miłość na wysokości kolan to bardzo ładne ujęte. Poza tym każdy wers jest mocny. nie sposób wybrać jakiś fragment. Jestem na tak +

Anabell	2010.01.30; 10:29:23
Droga Hrabino analiza jest dowolna, czasem zamysł autora jest daleki od interpretacji czytelnika. W tajemnicy przyznam się że dopiero po pani komentarzu zauważyłam niejako strugą stronę wiersza... Może zabrzmi to nieskromnie ale ona również mi się podoba....

Anabell	2010.01.30; 10:20:21
chodzi o miłość, "na wysokości kolan" - fałszywa służalczość... Dziękuję i pozdrawiam :))

Anabell	2010.01.30; 09:44:25
Masz rację nie miejsce i pora :))

Anabell	2010.01.30; 09:30:32
Odzdrawiam :))

Anabell	2010.01.30; 09:29:25
Długość nie zawsze stanowi o sprawności :)))

Anabell	2010.01.30; 09:13:01
Oj to baaaardzo zwisa Ci ten klejnot :)))