" O wzmaganiach z ludzkim losem i nadziei, która trzyma przy życiu "

" O wzmaganiach z ludzkim losem i nadziei, która trzyma przy życiu " Szaro na ulicy, w głowie pełno pomysłów, grymas na twarzy, krąży w błachostkach, pełza po linie, na trawie opisuje rany, każda z nich owiła się siedmiometrowym płótnem. Nikt poza nim nie widzi, on do tego blokuje dostęp. Jak napięcie przepełnione siłą i strachem. Cudowne odczucie, które trzyma w sukcesie, pustki, kiedy pojawiają się łzy i litry potu. To owe odczucie jest grubą warstwą muru. Ciężkiego, betonowego spichlerza odrzucającego sukcesy, ogarniające wszelkie przepaści. Otwiera jedną z ran i spostrzega swoją ironię, to, co niegdyś świtało w jego ciemnej głowie. Pieczęć wysunął i przed oczyma widzi lustro, a w nim tło wyglądające jak potok narzędzi. w tym potoku tratwa, a na niej on. Romantyczny, silny, kochający wiarę, lecącą jak samolot pośród dźwięku harfy, obejmujący ją niczym klej się wtulając. Otwiera kolejną pieczęć, w niej setki kropel smutku, gdy okazuje się, że przez pierwszą lepszą cnotę obduszony, stał się człapiącym jak żaba i lecącym jak żubr. Pieczęć ta jest o wiele większa, a na niej litera Z. Ostatkiem sił zamknął ją w swoich plastrach miodu, uszczelnił ją woskiem i odrobiną pyłu. Idzie przez trawę jałową, zieloną, czerwoną i krwistą, Nie widzi żadnego serca w szarej butelce i zamkniętym niebie. Jednak jego myśli marzą o powrocie do ważności, tak samo jak przed laty frówać jak kot, pełzać jak orzeł. Zamknięty. W czterech ścianach nad sobą, niepotrafiący uwolnić się z okropnego ucisku łask, a gdy tylko nadejdzie radość, zaraz za nią ujawnia się zwątpienie. Za nią smutek, za smutkiem łzy, za nimi obłęd, utrata czegoś, owego elementu raniącego istotę. Człowiek. Jednak istnieje i choć z różami wiele mil przejdzie, sto razy zapłacze i obumrze jego mózg. Iść będzie w nieznane. 2016-10-19

Napisz do autora « poprzedni ( 10 / 10) Michał Rezulak dodany: 2016-10-19, 21:46:44 typ: życie wyświetleń (178) głosuj (0)