Nigdy Więcej...?

Nigdy Więcej...? Przyjdź i mnie dorwij, jak tamtego lata, w białe, pajęcze nici owij, by moje ciało nie uciekało. Przyjdź i mnie dorwij, przecież wiesz gdzie mieszkam, nałóż mi na głowę wór i mnie porwij, wywieź gdzieś, wiesz, tam gdzie tylko my wiemy, gdzie tylko my istniejemy. Przyjdź i mnie dorwij, zabij swymi dłońmi, a potem wskrześ swoją ambrozją, niech moja twarz na moment się zapłoni, a koniec gorącą ziśćmy eksplozją. Pójdź i mnie zostaw, gdy nadchodzące słońce, przestrzeli swe promienie przez zimną mgłę, gdy nasz horyzont nie będzie już widoczny. Pójdź i się rozpłyń, jak ten dym z papierosa, wymieszany z twoim gorącym oddechem, które z trudem przecisnęło się przez krtań, jak nasze ostatnie słowa co ugrzęzły w gardle. Pójdź i już nie wracaj, nie będziemy pełni toksyn, co wygryzały nasze umysły, choć przygryzały przyjemnie nasze zmysły i spędzały sen z trzęsących się powiek. Pójdź i się rozpłyń, jak łzy cieknące po policzkach i naszych dni nigdy nie wspominaj, choć ty zostaniesz u mnie gdzieś na papierze.

Napisz do autora ( 1 / 2) następny » flatlander dodany: 2017-10-10, 12:09:24 typ: miłość wyświetleń (131) głosuj (1)

wiewióra	2017.10.11; 14:04:58
Witaj na portalu poetów .Fajny wiersz z dużą ekspresją.

jaśminowa	2017.10.10; 19:31:38
Tekst napisany z ekspresją uczuć, które nie są dając jednoznacznie szczęście w związku. Bywają jedynie chwile zapomnienia, przynoszące namiętność. Życie to coś więcej, lecz szczęście obojga jest ważne, nie zniewolenie. Tekst pełen emocji, dlatego dobrze napisany, choć smutny. PLUS + Pozdrawiam.