Nieposkromionych rzek przypływy

Nieposkromionych rzek przypływy rozpłynęły się górskie strumienie niosąc wody nieprzebrany bezmiar zatapiając w sobie małą nadzieję a z nią nasze ukochane miejsca ludzkich łez i niepewnych spojrzeń nie słuchały płynąc przed siebie jakby chciały nieuchronnie dotrzeć tam gdzie morze spotyka się z niebem na nic wałów długich pancerze wielkich ujęć retencyjne zbiorniki bezustannie szeptane pacierze one rwąc nie liczyły się z nikim ciągnąc mostów powalone filary dróg postronki zalewały łapczywie i do domostw podstępnie wlewały swej wzburzonej fali oko chciwe a gdy siadły na zielonych niwach zagajnikach łąkach i parowach to nie chciały z powrotem odpływać sącząc w ciszy kwitnący urodzaj bezimiennie wsiąkając w dno ziemi aż po jądra odległego odgłosy zostawiły po sobie łez cienie i zmierzwionych łanów pas szeroki na szczęście już wróciły w swe nurty:)

Napisz do autora « poprzedni ( 197 / 1282) następny » Markus55 dodany: 2013-04-24, 19:51:48 typ: przyroda wyświetleń (771) głosuj (24)

grazyna	2013.04.24; 22:50:17
świetnie Markusie napisany wiersz, na duże takkk oczywiście:):)++

Super-Tango	2013.04.24; 22:12:09
Bdb, rytmiczny, obrazowy przekaz+) Pozdrawiam serdecznie

ali	2013.04.24; 21:10:32
na szczęście już wróciły w swe nurty:) :):)

Marzi	2013.04.24; 20:30:52
żywioł to potęga i łez ludzkich nie widzi - świetny wiersz :) pozdrowienia :) +

Ulitka	2013.04.24; 20:13:58
Niebanalny temat bardzo ciekawy przekaz. Mistrzowsko opisany żywioł + z pozdrowieniami

kaja-maja	2013.04.24; 20:10:06
o tak rzeki lubią wylać nawet zalać w:)+

roman	2013.04.24; 20:03:37
Bardzo obrazowy opis żywiołu +