Nieodwzajemniona miłość

Nieodwzajemniona miłość Był jeden taki dzień, gdy słońce umiało żyć w zgodzie z księżycem, Gdy niebo w słoneczny dzień było pełne gwiazd. I pod niebem istniała osoba, której Bóg tchnął życie; A w niej było serce, które bilo płomienną miłością. Bóg stwarzając człowieka dał mu połowę duszy, Drugą połowę wlał w kogoś, kogo szukamy cale życie . I stało się tak, że Bóg postawił ich w jednym czasie; Zaczął się rodzić świat na nowo, urzekając swym pięknem. Gdy księżyc ozdabiał niebo, spotkali się nad brzegiem jeziora, Widząc odbicie swych twarzy na lekko drżącej tafli. Jedno z nich obecne duchem w zagłębie miłości i zapomnienia, Drugie było obecne duchem winnej przestrzeni. Gdy patrzyli na siebie ich dłonie były wplecione w siebie... Na niebie gwiazdy się im przypatrywały w milczeniu, Tylko wiatr delikatnie szeleścił przybliżając się do nich. Księżyc już ich prawie okrążył obsypując ich srebrnym pyłem. Jedno serce zatracone w płonącym uczuciu Przybliżając swe usta by poczuć słodycz tych drugich. I dotknęły i to serce prawie zamarzło; Poczuły bowiem szorstkość kamienia, obojętność i odrzucenie. A te usta były suchą gąbką, pragnącą życia. To gorące serce ogołociło się ze wszystkiego, straciło swą godność, Która rozpalała się przy spotkaniu dwojga ciał. Ale to była krótka chwila, miłość była studnią bez dna.... Teraz gwiazdy zgasły, świecą swoim smutkiem, Księżyc zatracił się w czasie, nie odróżnia dnia od nocy. A to serce? To które wcześniej płonęło żywą miłością, Zatraciło się w sobie, usychając niedbale, osuwając się na ziemię, Tracąc swoją pępowinę przez krótki zastrzyk odepchnięcia. Pojawiło się pragnienie cofnięcia czasu, tak bezlitosnego, Ale jak można cofnąć te uczucia zapisane w sercu? Serce nie jest kartką papieru, którą można wyrzucić; A tu serce kamieniało, wyzbywało się swego pragnienia, Pogrążonego teraz w otchłani łez. Zabrały one wszystko swym rwącym potokiem, Żłobiąc w sercu głęboką ranę, z której można dostrzec zwątpienie, Niechęć do czułości, bliskości i do miłości. Niechęć do tego co wynosi człowieka pod samo niebo, Wypełnia duszę niewysłowioną słodyczą, czyni świat idealnym, Będąc w samotnej odległości czuje się pragnienie bliskości. A on podążał od drzwi do okna z pytaniem - czy ona żyje? A ona? Wyszła z domu, mając na sobie mglisty mrok, Który ją paraliżował, gdy chciała zaczerpnąć powietrza, Noc była wtedy wyjątkowo nieludzka, tylko anioł był obok. I tak szła za swoją gwiazdą, dostając w policzek pocałunek deszczu, Który z każdym jej krokiem coraz bardziej przypominał jej tamten wieczór. Potykała się co kilka kroków, dźwigając swoje łzy, które uporczywie nie chciały spaść. Wspomnienia nie potrzebowały słów, otaczały jej głowę niczym lód, I błądziła na bezdrożu, zatracając się w wiecznej otchłani odrzucenia. I spoczęła w przyciemnionym kącie, zamykając swe powieki, Roniąc ostatki łez, zostawiając je na pamiątkę matce ziemi. On jej szukał nieustannie nie tylko w gęstwinach swego serca, Lecz wyruszył z poczuciem winy, odnajdując jej szlak płaczu, I zobaczył jej bezwładne ciało, ułożone przez jej anioła stróża, I upadłszy na kolana wziął ją w ramiona i gorzko zapłakał.

Napisz do autora « poprzedni ( 11 / 17) następny » BlueEyes dodany: 2013-01-10, 17:10:10 typ: życie wyświetleń (458) głosuj (2)

wadera	2013.01.10; 23:58:54
Wymaga dopracowania.. czyta się ciężko i po pewnym czasie ma sie wrażenie, że czyta się opowiadanie. Jak dla mnie za długi. Pozdrawiam:)