Nie mam ochoty wychodzić z pokoju

Nie mam ochoty wychodzić z pokoju Cisza popędza powietrze świata, Pyłki wirują w promieniach złocistych, Jak pierze podłogę przykrywa poświata, I staje się łonem dla myśli czystych. Przez okno wychyla się raban drogowy, Tak delikatny w swej uporczywości, Jak szum samolotu wysoko w przestworzach. Na samolot przecież nie można czuć złości. Przy świetlnej pierzynie leży prawdziwa, Nigdzie się dzisiaj już nie wybiera, Jak ja zostanie tam, gdzie jej dobrze. Wszak nie pośladki, a umysł podpiera. On jeden ma trudność zaakceptować Ten spokój, który wrodzony jest rzeczom, Znaki i myśli chce odcyfrować, Właściwe jedynie niewielu poetom.

Napisz do autora « poprzedni ( 2 / 3) następny » Aleorc dodany: 2019-07-25, 15:21:24 typ: życie wyświetleń (103) głosuj (1)

ikcesok	2019.07.25; 23:43:34
Życiowy fajnie napisany wiersz... +