Na krawędzi zwątpienia

Na krawędzi zwątpienia Jak niewiele trzeba, by świat runął w gruzach, by sny o potędze rozwiał wiatr rozpaczy, by na czystym niebie znów szalała burza, by bogaty duchem własne "ja" utracił... Budowałem pałac z najskrytszych marzeń, w którym wszyscy ludzie są dla siebie braćmi. Po cóż tak wysoko wzleciałeś Ikarze? By znów skończyć na dnie bezkresnej przepaści?... Tańcząc wciąż na linie krawędzi zwątpienia, która jest zarazem wiary mej granicą, zapragnąłem ciepła od chłodu kamienia, lecz tylko umarli tym szczęściem sie szczycą... Po cóż stąpać drogą, która tylko zwodzi z nadzieją, że kiedyś wszystko będzie pięknie?... Gdy śmierć wyzwoleniem, po cóż więc sie rodzić?... Cóż z daru miłości, gdy mamona brzęknie?... Hej! Panie wszechświatów, czy dłubać swe oczy? Czy kaleczyć ciało obcinając dłonie? Czy uniknie grzechu, kto po ziemi kroczy? Jak chodzić po falach, gdy kuszą wód tonie?... Jakże marnym pyłem jesteśmy w przestrzeni i jakże ta przestrzeń to, co w nas przerasta. Tak niewiele mogąc, tak wiele pragniemy głosząc jako prawdy wciąż to nowe kłamstwa... Znienawidzić siebie - nie trudna to sztuka. Trudniej jest pokochać własne ułomności. Jak miecz znajdzie każdy ten, kto miecza szuka, nie każdy dojrzeje do życia w miłości... Czy śpieszyć pod topór kata w głębi swego? Czy czekać, aż płomień pochodni wygaśnie? Wybacz me pytania, nie rozumiem tego. Odpowiesz mi na nie później, kiedy zasnę... grudzień 1995

Napisz do autora « poprzedni ( 16 / 185) następny » kojz966 dodany: 2009-02-23, 17:52:39 typ: życie wyświetleń (842) głosuj (177)

Barbusia

2012.04.14; 20:37:08

Kiedy świat nasz runie i wiatr sny rozwieje, a wśród chmur burzowych zapanuje ciemność; choćby się zdawało, żeś swe "ja" utracił, szepnij, choć najciszej - Przyszłość jest przede mną. Życie wielkim darem. Cóż... Umierać trzeba, a wśród dni codziennych niezmiennie się trudzić. Lecz ono jest piękne, mimo łez i bólu. Chociaż trzeba zasnąć, warto się obudzić. Że pyłem jesteśmy? i pył jest istotny. Wszechświat zbudowany z maleńkich drobinek, połączony w całość - przytłacza ogromem, jednak nie jest wieczny, kiedyś też przeminie. :) +

iramea	2009.02.24; 17:14:15
Nie umiem komentować ,zwłaszcza tak pięknych wierszy - musisz mieć piękną duszę .Pozdrawiam

EnigmatycznyDuszek	2009.02.23; 20:09:01
słowo wyrafinowana chciałabym by zostało uznane jako wielki komplement bo trzeba umieć subtelnie lecz dosadnie pisać o życiu. to trudny temat. choć który temat w poezji nie jest trudny? zwłaszcza ,że każdy może mieć inne spostrzeżenia.

EnigmatycznyDuszek	2009.02.23; 20:06:54
Twoje wiersze są pełne rozmyślań trafnych spostrzeżeń magi słów. dają "do myślenia" . by trochę dłużej po delektować się słowami ubranymi w metafory jakże wyszukane by usiąść i sie zastanowić nad tym nad czym nie zawsze mamy czas. są o życiu. o tym co spotyka co może. dla mnie to najczystsza poezja, jakże wyrafinowana. +