My, podlotki z wiatrem

My, podlotki z wiatrem Zygmunt Jan Prusiński MY, PODLOTKI Z WIATREM Nasze tajemnice są słodkie jak ulęgałki spadające z rąk matki... Ta grusza rosnąca za oknem próbuje mnie kokietować jak kobieta. Chodź deszczowa panienko nazbieram pełen kosz - jest tyle miejsca na leśnej polanie pokarmimy nimi dzikie zwierzęta. Będzie czas na wiersze i na miłość między nami - opleciemy kolorowe światła w oku rosy zabrzmi muzyka. 20.1.2012 - Ustka Piątek 12:54 Wiersz z książki „Deszczowa panienka”... autor ZJP http://photos.nasza-klasa.pl/54828617/1492/other/std/1bcff46354.jpeg W latach 80-tych z pobytu w Grecji z Krystyną z Wiednia... http://photos.nasza-klasa.pl/54828617/1548/main/179b0b83ea.jpeg

Napisz do autora « poprzedni ( 531 / 2716) następny » zygpru1948 dodany: 2016-02-14, 10:24:29 typ: przyroda wyświetleń (383) głosuj (79)

zygpru1948	2016.02.14; 13:42:06
O prozie... https://scontent-fra3-1.xx.fbcdn.net/hphotos-xpf1/v/t1.0-9/12661921_1305218229503690_6118966617748219458_n.jpg?oh=e902064a7810c002b87d18c3dc87c00e&oe=572E798E

zygpru1948	2016.02.14; 11:29:06
Grałem w roli głównej - powinienem zostać aktorem teatralnym... https://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=5kAlWNsbQTc#t=8

zygpru1948

2016.02.14; 10:30:25

_____________Recenzja_____________ Zygmunt Jan Prusiński DZIEŁA DAWNYCH LUDZI W NIEPAMIĘĆ IDĄ Nie jest łatwo czytać wiersze Anny Karwowskiej w trzeciej propozycji wydania pt. "Krzywda". Sam tytuł tomiku sam nie zachęca. Autorka krąży w tym swoim świecie od lat, można powiedzieć, że od 1989 roku cierpi, kiedy w Polsce nadeszły zmiany i zaczęto likwidować PGR-y. I o dziwo. dla niej PGR w jej wsi Dobieszewka jednak był fundamentem życia, choć dla innych był pogardą. Bo to była zniewolona praca w XX wieku. A. Karwowska historycznie została przy tym świetlanym uczuciu i, jako była dojarka, zamieniła widły na pióro i z nostalgią pisze o tamtym minionym okresie. A wielu ludziom nowy system na wsi przysporzył zmian na lepsze, odnaleźli się - choć krów nie widuje się już na łąkach tak jak za tamtych czasów. Poetka Karwowska chce udowodnić - i ma poniekąd rację - iż ludzie po peegerowskiej likwidacji zostali odrzuceni od cywilizacji; mają małe emerytury, renty, socjalne świadczenia - które nie są podstawą do normalnego życia. Etos pracy znikł, pozostało się starzeć i spędzać czas przy telewizorze. Przyszło starzec się z komercją. Tradycyjnie szukam zawsze w wierszach artystycznego języka, i takim przykładem jest wiersz "Życie ulatnia się": Podpieram się białą kartką, szpary szyb zatykam słowami, by nie uciekła muza i nie zatracić nadziei w ludziach. (...) Niech się ten wiersz toczy jak jasne spojrzenie w oczy - prosto jak podanie ręki. "A przecież Bóg niczego nie chce" - poetka przypomina, niczego nie chce, to tak zwani słudzy w kościołach obliczają nam wszystko na pieniądze, jest taryfa, i trzeba płacić: za urodzenie, za życie, za śmierć. Poukładane to jak w czarnej bajce... Nie ma na to pieniędzy to i pogrzeb odbywa się bez księdza. Tak było też u mego sąsiada w Ustce. W wierszu "Zagubione paciorki" czytam: z pokorą kładę ręce na Twoje kolana, przymykam oczy i przyrzekam, kiedy w dym będą szły jabłonie, kiedy szkło ziemi będzie się topić, pobiegnę z konewką do pożaru z liściem zielonym na głowie - bo paciorków już nie mam. Poetka Karwowska w swoich wierszach szuka Boga, i pyta: "Gdzie on jest? (...) Chcę choć raz stanąć obok". W moim przypadku jest tak, że ja głoszę, iż Bóg jest moim przyjacielem a ja jestem jego przyjacielem - bez tak zwanych dodatków w modlitwach. Ja mam swoje modlitwy, przyziemskie. Mój Bóg każe mi tylko o nim pamiętać i go szanować... Poetka choć jest zadziorna i z charakterem, kuca czasem, by tę swoją ukochaną ziemię ucałować. Pisze o tym w swoich wierszach, manifestuje wręcz, choć jest samotna i jakby post był jej codzienną strawą. Mimo to podnosi się i rewolucyjnie walczy w swoich strofach, choć wie że, nie sposób przywrócić dawny świat młodości: Muszę zgodzić się z wyrokiem bożym i cicho siedzieć - choć pod ojca okiem. Ale nie siedzi cicho. A. Karwowska stworzona z rajskiej jabłoni, emocjonalna do szpiku, przewraca i w mgłach swoje okrzyki i dzierży swe pióro, jakby to była jej broń przeciw okaleczeniom, gdzie skrzydło egoizmu jest wichurą historii. W wierszu "Jak pisać", czytamy: czas notować, by nie zatarł się wczorajszy dzień i korozja nie zjadła pamięci. Dosadny jest też wiersz "Trzymam w dłoni": "Trzymam w dłoniach swoje pół wieku (...) które powiało historią". I płyną słowa poetyckim brzmieniem: W krajobrazie wsi życie rosło twardo, krzepło w trudzie, tężało w polu, słońcu, burzach, błyskach oczu, w przyjaźniach dzieci, które brały się za ręce. Na tej pomorskiej, małej wsi aromat młodości wydziela każdy kamień, krzew, każdy chwast. Czas rózgę jaśminu ściął, wystrugał, wygładził - i jako ołówek w moje ręce włożył. Poetka pozdrawia tamten czas, jest jakby jego lustrem, wystarczy spojrzeć w jej cudowne obdarzone kolorem oczy. Urok jej twarzy pozostał, dumna to twarz, choć pokryta bruzdami ziemi. Ma za sobą dzieciństwo i młodość, a teraz tylko skrzydła tak dojrzałe, że płoną nostalgią. Tę jej wierność podziwiam, kobieta to anielska, z sercem dla innych którzy są jej podobni. To w jednej osobie parlament wsi polskiej, parlament pracy i nie na odkupienie, a na zrozumienie, że wieś jest częścią kraju, że nie można pozwolić by stała się skansenem. Poetka pisze: "stać mnie tylko na milczenie" - czy można się z nią zgodzić? Przecież milczenie jest poza jej zasięgiem. Wiersz nigdy nie milczy, on jest, on bywa w zasięgu nas. Czytamy i rozumiemy ten życiorys wierszowany w kobiecie, choć ucieka jakby prosząc: "nie wołaj mnie do śpiewania"... A. Karwowska wciąż podróżuje, ale jest to podróż jest w przeszłość. To bolesna podróż. Nie jest łatwo zmierzyć jej ból. Mógłbym podpowiedzieć; zostaw tamtą epokę! Ona nie była przyzwoita, bo Polska była zniewolona i ludzi zniewalała. Ale jestem pewny, że ona nie posłucha. W wierszu "Podróż" pisze: Szłam - niosąc i tuląc widły na ramieniu jak jeż jabłko na grzbiecie, ofiarnie strzegłam pól, by mieć za co żyć. (...) Próbuję wyrównać czas teraźniejszy, ze skrzepem mózgu, z echem zmiętego żalu. W wierszu "Moja krewna" napisała: Moja krewna to wieś obita polami, pająki, co przywiązują mnie do babiej nitki, pszczoła, co w przestrzeni patrzy zielenią. Napisała też: "historię kroków (...) poznają nawet kamienie". Cóż, one przetrwają, może pamiętać będą że we wsi Dobieszewko zaiste wierna kobieta do tej ziemi poetką się stała i opisywała to, czego nikt przed nią nie zrobił. Anna Karwowska to niespokojna istota, i trzeba jej wierzyć, że tam gdzie mieszka, gdzie spędziła większość swoich lat pisze szczerze, jak w wierszu "Życiorys": "niech ta pomorska ziemia bluszczem i wierszami obrasta." Czytam te jej niepokoje, tak głęboko wryte, jakby sama była tą ziemią. _____________Dopisek Omówiłem wiersze z dwóch rozdziałów najnowszego tomiku A. Karwowskiej: "Wiersze rozproszone" i "Brzemię życia". Wiersze z pierwszego rozdziału "Żurawi krzyk" zostawiłem na następny raz. Ustka. Listopad 2015 __________________ Anna Karwowska: "Krzywda". Starostwo Powiatowe w Słupsku. 2015, ISBN 978-83-60228-63-0