Mróz

Mróz Gdy przyjdzie mróz zimy Zamarzną jęzory Ogni piekielnych co palą bezsilnych Nie dadzą rady obrońcy ludzkości Przepadną w marność Obrócą się w popiół Zdeptani butami swojej słabości Umiera światło Gasną latarnie W objęcia pustki Oddaję bezradnie Ciało swe marne Co czasem spalone Przestrzenią pogięte Rozumem zbrukane Życiem podarte I ciemność całuję Mackami ją pieszczę Wstępuję w próżnię Gdzie byt swój uwiecznię A męka i chwała Nie znaczą nic dla mnie Bo celem mym wyższym Leżenie na dnie Spalone ziemie Przede mną się wiją Patrzę jak boskie ciała gniją I sam znad siebie z daleka czuję Choroby swąd, szarańczy roje Lecz wiem już, że ludzkość Jak szczur najplugawszy Wypełznie znów na wierzch Po trupach własnych

Napisz do autora « poprzedni ( 6 / 8) następny » Colan dodany: 2018-12-20, 16:47:36 typ: świat wyświetleń (165) głosuj (3)

niteczka	2018.12.20; 23:12:28
Mocny Pozdrawiam serdecznie :)

wiewióra	2018.12.20; 17:40:02
A męka i chwała Nie znaczą nic dla mnie Bo celem mym wyższym Leżenie na dnie . Zatrzymał mnie Twój wiersz .Nie wydaje mi się aby leżenie na dnie mogło być celem,ale być może dotknięcie dna może nam pomóc ogarnąć się,podnieść i żyć inaczej