może wiem co chcę powiedzieć

może wiem co chcę powiedzieć śmiertelność żyje w nas najdłużej rośniemy o kolejne westchnienie aż po starość światła na łańcuchu lampy idziemy za niczyim głosem z niespakowanym sumieniem prawie samotnie nierozłączni skórką chleba karmiąc rozdziawione zaniedbania ugoszczą jutrem pogody nieznanej nim nazwie się pora

Napisz do autora « poprzedni ( 294 / 337) następny » nemo96 dodany: 2016-03-19, 19:39:19 typ: życie wyświetleń (557) głosuj (136)

ziza	2016.03.21; 01:11:59
W twoim wierszu trochę zgrzytają mi "rozdziawione zaniedbania", ale pewnie się nie znam :-) Świetny wiersz, pozdrawiam

J23	2016.03.20; 12:38:27
Za cholerę nie wiem o czym jest ten wiersz. Nie sztuka udziwnić tekst , sztuką jest powiedzieć to samo prostymi słowami

Małgorzata Błońska	2016.03.19; 19:55:36
nawet dobrze, tylko po co te dopełniaczówki? "starość światła" ? a młodość światła jaka jest? ile lat ma światło? " na łańcuchu lampy" łańcuch to okowy, co ma do tego lampa. niby wiem co chcesz powiedzieć, ale nie wiem czy ty wiesz co ja chcę ci powiedzieć? Ps. " rozdziawione zaniedbania" czym różnią się od nierozdziawionych?

nemo96	2016.03.19; 19:54:53
żaden poeta :)

nemo96	2016.03.19; 19:49:33
nie wątpię ;)

nemo96	2016.03.19; 19:46:50
Oszem. Potem nie było. Teraz jest. Dobra pamięć :)