|
może tak być, że
może tak być, że |
poezja to samotność
czyjaś
kiedyś gdzieś
trwoga może nie-
szczęście
zapatrzenie fascynacja
czasem zguba
lub cios żebrzący
o jeszcze jedno zatrzymanie
chwili obrazu głosu
w znanym tylko tobie języku
zawijamy się każdą strofą
szczelnie i czule
bandaże ze słów
na krwawienia
własne czyjeś kiedyś gdzieś |
|
|
|
|
-->> Aby głosować lub komentować musisz się zalogować.
AlaOlaUla |
2020.03.18; 20:30:10 |
Kurczę, dobre! |
kosta.woj |
2018.06.18; 20:01:54 |
a wiersz nie powiem podobać się może |
kosta.woj |
2018.06.18; 20:01:16 |
ja widzę to nieco inaczej
samotność budzi poezję
ona, ta samotność bez
przyczyny nie powstała
musiał być bodziec co
zachwiał równowagę
istnień pozbawiając celu
któremu służyła
wytrącenie z równowagi
tak było i ze mną stało
się przyczynkiem do
pierwszych wierszy |
marguerite |
2017.01.21; 20:04:39 |
Ciekawy, refleksyjny wiersz.
Myślę jednak, że skazując siebie na poezję na pewno nie możemy dać się omamić.( łatwo się mówi) :) Chodzi mi o pewien rodzaj paranoi. Obsesyjne podejście do wszystkiego ( także do poezji) wyniszcza. Musimy mieć chwilę na relaks, odpoczynek, oczyszczenie umysłu inaczej nic ciekawego się nie urodzi.
Dla mnie poezja to odstresowanie, ucieczka od codzienności, wyrażenie, wyzwolenie siebie, ale tak naprawdę to coś niezdefiniowalnego. I tu można powtórzyć za naszą Wiesią Szymborską
"Niejedna chwiejna odpowiedź
na to pytanie już padła.
A ja nie wiem i nie wiem i trzymam się tego
jak zbawiennej poręczy" |
adamdębiński |
2017.01.10; 16:05:56 |
Serdecznie dziękuję wszystkim za miłe przyjęcie
Adam |
Nicze |
2017.01.09; 22:05:28 |
Piękny wiersz
Inne słowa nie przychodzą mi do głowy |
TESSA |
2017.01.09; 15:41:51 |
poezja to samotność, która dzieli się z inną samotnością. nawet będąc w największym tłumie, nawet gdy się śmiejesz...ona siedzi pod skórą. poezja to alienacja najwyższego sortu...przeklęty, kto na nią skazany . |
adamdębiński |
2017.01.09; 15:41:05 |
Zdarza się każdemu.
Jak to w życiu |
|
|