Moje miasto nocą...

Moje miasto nocą... Moje miasto nocą jak koszmarny film – postacie bez twarzy wypływają z mgły. Czas buntu i gniewu, chaosu robali... Stołówka kloszardów – jedyny organizm płonący światłami tych, którzy zostali. Sodoma, Gomora zmierzchu oświecenia bez zasad moralnych i woli istnienia. Tonie już w rynsztoku rdzawa aureola. Ziemia się otwiera, żre ostatni brud... Czy to koniec świata, czy stworzenia cud? Zasiadam przy stole, a salą jest park. Siedzącym wokoło krew toczy się z warg. Bossem, wodzirejem jest tutaj bies Daniel. Śmiechy i rozmowy, i rozkoszy jęki, i budzą się lęki, i poci ubranie. Zimna dłoń na plecach i dalej i dalej... Przystawia się do mnie śmierć w miłosnym szale. Co ja tutaj robię? Jakaś tragiheca. Księżyc razi oczy i ład wszelki śpi. Czy jestem ofiarą, czy też jednym z nich? Idę po lekarstwo – coś na puste szkło. Ulica się zmienia w jakiś obcy ląd. W szpalerze szubienic i wież z wisielcami wysuszonych słońcem, w pół rozkładu stanie... Nagle polowanie. Pomiędzy skałami, w krwiożerczym wąwozie z dwóch stron grad kamieni, dzid, strzał i pocisków... Stosy martwych cieni i krzyki radości w zabójców obozie - psycholi, mutantów... Gdy trafią mnie – pech! Czy wyjdę bez szwanku, czy sięgnie mnie śmierć? Ciągle jeszcze żyję, samochodem gnam. Obok kilka osób, ale jestem sam. Za szybą wspaniałe, zielone pejzaże... Totalna sielanka – oddycham spokojem i już się nie boję. Czas spełnienia marzeń. Cel na laurach spoczął. Mam już swą oazę – tu dom stał mój będzie z ogrodem, garażem... Już jestem w środku, znów nie wierzę oczom – stwór, coś a la yeti, ostrzy szpony swe... Czy uda się uciec, czy dopadnie mnie? Świątynia w ciemności uśpiona bez dna i dwóch roztańczonych płomieni świec blask. Jeden – znak zaślubin... O dziwo! Chrystusa!... Drugi zaś – jedności dzieci Bożych znamię... Rodzi się pytanie. Requiem je zagłusza. Ziemia wojną tętni. Mknie kondukt żałobny. Grzebią źródło życia wciąż duchem ułomni. I powstają zmarli – jedni młodzi, piękni... Lecz inni to zombi – zgorzkniali i źli – gonią mnie, chcą dopaść... Ktoś otwiera drzwi. Moje miasto nocą, przy ratuszu plac. Sprzedawca – nabywcy... Targ obwoźny trwa. Rozmawiają wszyscy w krzykliwym milczeniu, lecz nikt się nie rusza... Przepycham się w tłumie. Znów nic nie rozumiem. Dostrzegam w półcieniu handlu przedmiot główny – wybór doskonały: rozmiar, kształt i kolor, jakość, materiały... Rzędem ułożone dumnie stoją trumny, a w nich zwiędłe ciała i dusze na dnie. Czy to ja kupuję, czy sprzedają mnie? Przeciąga się we mnie czarny, wredny kot, a biały ptak płochy oddaje mu hołd. Jak wyjść z labiryntu w krainę jasności, gdzie zasadne zmysły, świat prosty, realny...? Choćby i banalny z domieszką szarości... Jak wrócić do siebie i przeżyć to wszystko, co w księdze pisane daleko i blisko, w powietrzu i wodzie, na ziemi i w niebie? Choć otwieram oczy, nic nie zmienia się. Czy tak już zostanie, czy skończy się sen? Miałem kiedyś sen... – 25.11.2000 r.

Napisz do autora « poprzedni ( 91 / 185) następny » kojz966 dodany: 2009-05-10, 00:57:20 typ: życie wyświetleń (765) głosuj (177)

kaja-maja	2012.09.06; 22:18:52
w:)+

aga9393	2009.05.10; 08:49:15
Fakt ...długi aczkolwiek ciekawy ...czytam i chcę wiedzieć więcej ...czytam z zaciekawieniem.Ten sen to nasza rzeczywistość bardzo dobrze i realnie pokazana.Zagubieni w niej czasem nie wiemy jak odnaleźć siebie.Pozdrawiam :)

Angel	2009.05.10; 01:00:19
Za długi;/! I psujesz klimat wstawiając słowa z jęz.potocznego tuż obok dobrych sformułowań...