Miłość dwojga z malarskimi akcentami

Miłość dwojga z malarskimi akcentami Zygmunt Jan Prusiński MIŁOŚĆ DWOJGA Z MALARSKIMI AKCENTAMI Pozwól mi wierzyć wrzosowiska mają tajemną moc roztańczona w nich unosisz sukienkę gram ci nieodzownie świat intymnych gestów. Przyjmij mnie bym nie wątpił w oknie pragnień unosisz się motylem - wabisz kolorowe malarstwo aż drzewa się dziwią. Oklasków nam nie potrzeba wypijemy czerwone wino pod jarzębiną ocukrzysz pocałunkami moje usta dotkniesz stojącą rzeźbę... Przytulisz się do niego - Wojownik jest dumny i taki rycerski! 5.7.2015 - Ustka Niedziela 10:26 Wiersz z książki „Szudroczyć" autor ZJP https://sphoto.nasza-klasa.pl/54828617/1845/other/std/3de82bdbe7.jpeg Muza Margot Bene z Avinion https://m.salon24.pl/1ecacf255fe256900fce370553000dc7,860,0,0,0.jpg

Napisz do autora « poprzedni ( 1679 / 2716) następny » zygpru1948 dodany: 2020-05-28, 00:55:31 typ: życie wyświetleń (226) głosuj (53)

zygpru1948	2020.05.29; 04:36:40
Do Latawca 1913 Miło jak ktoś zauważy starania i pracę twórczą ! Dziękuję i pozdrawiam - Zygmunt z Ustki

zygpru1948	2020.05.28; 01:06:37
KOBIETA PACHNĄCA STEPEM - część piąta Dział: Kultura Temat: Literatura Zygmunt Jan Prusiński SAMOTNOŚĆ WŚRÓD KOBIET https://www.salon24.pl/u/korespondentwojenny/1048362,kobieta-pachnaca-stepem-czesc-v

zygpru1948

2020.05.28; 01:05:45

Zygmunt Jan Prusiński ANIOŁ DOLINY Jestem jakby na posterunku szykuję się dojść do tej doliny ogrzewam tę zbawczość że ją ujrzę podobno chwali się swoim biustem. Niedawno syn Konrad mnie powiadomił że zmarła sąsiadka Wanda – była alkoholiczką już jest na cmentarzu pochowana. Dziś tak po cichu się czyni – poszedłbym dla jej męża Janusza wysłuchać modlitwy nawet nie przyszedł powiadomić. Ludziska w przypadku tej osłony zakładają się kto dalej pogna do gościnnej mgły żeby nikt nie tarmosił myśli wstęgą ciszy. Pozbierać się do kupy trudno więc zostawiam tych co znam i idę do doliny ogłosić testament moich rozproszonych wierszy i tu i tam i wszędzie niech karmią się i dobrzy i źli na pokuszenie i odpuszczenie... 25.05.2020 - Ustka Poniedziałek 16:17 Wiersz z książki "Anioł doliny"

zygpru1948

2020.05.28; 01:01:36

Arkadiusz Polak Nie ma mnie dla nikogo Nie można zbyt często być dla innych bardzo potrzebnym czasem trzeba zniknąć uciec przed sobą nawet zaszyć się w niebyt nie oglądać nikogo nie odwiedzać nie kochać nie nienawidzić tak po prostu usunąć się w cień i odpocząć w państwie Niemamniedlanikogo w miecie Nawetdlasiebie na ulicy Spierdalać pod numerem ostatnim autor https://static.goldenline.pl/user_photo/189/user_5656509_9a779b_huge.jpg

zygpru1948

2020.05.28; 01:00:31

„Nie ma mnie dla nikogo” – Arkadiusz Polak Podmiot liryczny Arkadiusza Polaka jest bezkompromisowy. Śmiało wyraża to, co leży mu na sercu. Dzieli się najbardziej intymnymi uczuciami, snuje refleksje o świecie i ludziach, wspomina, cierpi, marzy. Gdy czuje się zraniony, jak m.in. w „Przyjaciołach”, dystansuje się od bólu sarkazmem. Gdy obawia się posądzenia o np. sentymentalizm – ucieka w humor. Zły – bywa wulgarny. Jest świadomy swoich mocnych stron, ale i zna własne słabości. Poruszają go szczególnie sprawy związane z relacjami interpersonalnymi. Stąd tak dużo mówi o miłości, bliskości, lojalności, życiu w zgodzie ze sobą, o wartościach i zwyczajnej, ludzkiej godności. Często wspomina o zawodzie – drugą osobą, miłością, życiem. Salwuje się ucieczką także w poezję i alkohol. Składa wiersze nocami, liryka jest dla niego formą autoterapii oraz sposobem komunikacji z konkretnym adresatem (kochana, przyjaciel). Podmiot „Nie ma mnie dla nikogo” rzadko formułuje swoje myśli wprost – i słusznie, bo takie teksty nieco trącą banałem. Najczęściej ukrywa się za metaforami, wzmacnia swój przekaz porównaniami. Najlepsze wiersze tego zbioru to te, gdzie pozostawia się przestrzeń również dla czytelnika – umożliwia znalezienie klucza do interpretacji, puszcza liryczne oczko (zaskakując zakończeniami), niejako chwali się swoim kunsztem literackim i przede wszystkim – gdzie widać jakiś koncept, wokół którego został zbudowany dany utwór. W bardzo dobrym „XXX [przechodziłem]” mamy dramatyzm w finale (uzyskany przez powtórzenie), w np. „Smutku” efekt dużego napięcia poeta osiąga poprzez zdynamizowanie obrazów, dzięki czemu też jeszcze mocniej wybrzmiewa puenta. Wiele interesujących spostrzeżeń prezentuje nam podmiot. Jest bystrym obserwatorem, sam sporo przeżył. Z reguły są to doskonale znane nam sytuacje, które Polak uchwycił w lirycznych impresjach, jak np. wypowiedzenie o jednego słowa za dużo („Słowa”) czy chwila błogiego spokoju, gdy można zebrać myśli („Zwykle nocą”). Warte podkreślenia jest to, że autor korzysta z różnych pomysłów oraz poetyckich chwytów, ale robi to ostrożnie, np. powtórzenie konkretnych wersów jest sporadyczne (i zwykle w puentach), ale za każdym razem pojawia się w odpowiednim momencie. Podobnie rzecz się ma z porównaniami czy żonglowaniem stylami (wysoki – niski). Polak posiada umiejętność wnikania w sedno emocji. Przy czym nie opisuje uczuć w sposób łatwy do przewidzenia (może za wyjątkiem erotyków, gdzie jednak te metafory są dość ograne, m.in. kobiece ciało jako mapa, kochanek jako zdobywca oraz szeroko pojętych wierszy miłosnych, które właściwie rzadko zaskakują czymś oryginalnym), on raczej misternie buduje portret wewnętrzny swojego podmiotu. Skupia się na detalach, za pomocą obrazów codzienności ukazuje stan duszy człowieka zranionego, samotnego, beznadziejnie świadomego mechanizmów jakie rządzą współczesnym światem. Podmiot nosi w sobie poczucie krzywdy, jest wściekły na fałszywych przyjaciół – stale powraca motyw zdrady, oszustwa lub pozostawienia bez pomocy. Ale podmiot skupia się nie tylko na sobie, dostrzega wszystko, co się wokół niego dzieje. Szczególnie bacznie przypatruje się temu, co brudne, zepsute, smutne czy sztuczne. Choć pośród tych wersów znajdziemy również i przebłyski światła – pozytywne epizody, marzenia i nadzieję. Jednak najlepsze, najbardziej wyraziste są te wiersze „zbuntowane”, gdzie podmiot przekuwa swą złość na język poezji, świetne są utwory, w których rozmyśla się i wizualizuje śmierć. Pozostaje jeszcze kilka drobnych elementów, które autor musi wziąć pod uwagę przy pracy nad kolejnym zbiorem (przede wszystkim potrzeba redakcji), a wtedy dostaniemy do rąk już naprawdę znakomity, wypielęgnowany tom dobrej poezji. „Nie ma mnie dla nikogo” to całkiem udany debiut poetycki. Jestem pod wrażeniem łatwości, z jaką Polak buduje wiersze, celnych i na długo pozostających w pamięci fraz oraz niewymuszonego dramatyzmu, który raz po raz powraca w zwierzeniach podmiotu, czyniąc tę książkę bardzo bliską czytelnikowi, bo zmuszającą do współodczuwania nawet wtedy, gdy nie dzieli się bezpośrednio doświadczeń „ja” lirycznego. Opublikowano 5th December 2018, autor: kinga https://2.bp.blogspot.com/-yvZRltVYOMQ/XAej_-l-5gI/AAAAAAAADcE/RVSVFK0JgQMU6QNv5UqZn9X2mAE04_nwgCLcBGAs/s400/20181204_220726.jpg