Wiersze poetów - poetyckie-zacisze.pl ZAPROPONUJ ZMIANĘ W SERWISIE
Logowanie:
Nick:
Hasło:
Zapamiętaj mnie
Odzyskaj hasło
Zarejestruj się
Dostępne opcje:
Strona główna
O serwisie
Regulamin
Zaproponuj zmianę
Indeks wierszy
Ranking autorów
Ranking wierszy
Dodane dziś (9)

Nowi autorzy:
- JoKo
- Yakov
- ummma
- wspanialaPati
więcej...

Ostatnie komentarze:
Życzenia Wielkanocne
- Konik polny
pan Kot
- Konik polny
Heretyk
- Konik polny
Z mitami
- Konik polny
więcej...

Dziś napisano 32 komentarzy.

Margot w Stolicy Paragwaju

Margot w Stolicy Paragwaju

Zygmunt Jan Prusiński


MARGOT W STOLICY PARAGWAJU

Czy wiesz że harfa to instrument narodowy w Paragwaju?
Muzyka jest istotna - oczywiście króluje samba.

Jeśli chodzi o pisarzy i poetów to nie ma ich zbyt wielu
na pierwszym planie jest Augusto Roa Bastos.

Wczoraj był Dzień Pisarza a ty tak bardzo daleko -
ale pamiętałaś i kupiłaś dla mnie koniak Napoleon.

Spacerujesz po mieście Asunción - masz zamiar jutro
odwiedzić miasteczko Piribebuy - niedaleko stolicy.

Polecam rybę piranię - podobno usmażona (też może
ugryźć) wiec zacznij jeść od strony ogona - bezpieczniej.

A tak to myślisz o mnie pisząc o tym w listach -
a co z galeriami do których miałaś Panno M. wstąpić?


4.3.2017 - Ustka
Sobota 00-22

Wiersz z książki "Kobieta w czarnych skrzydłach"


autor ZJP
https://fotek.pl/upload/d/o150344-d.jpg


Margot Bene
https://fotek.pl/upload/d/o150352-d.jpg
Napisz do autora

« poprzedni ( 847 / 2716) następny »

zygpru1948

dodany: 2017-03-08, 00:44:38
typ: przyroda
wyświetleń (281)
głosuj (60)


          -->> Aby głosować lub komentować musisz się zalogować.

zygpru1948 2017.03.08; 22:58:10
Zygmunt Jan Prusiński: - Która mnie chce...!


To ja na fotce...

http://zalacznik.wp.pl/0/d645/download_20170308_185322.jpeg?tsn=1489008270664&zalf=Nowe&wid=111510&p=2&o2=47590&t=IMAGE&st=JPEG&ct=QkFTRTY0

zygpru1948 2017.03.08; 21:20:24
________________________Recenzja


Zygmunt Jan Prusiński


PTAKIEM JEST SIĘ TYLKO RAZ


Motto: "dlaczego właściwie tak rzadko
odwiedzasz moje sny
jest tam już piekło bardzo zadowolone" - DKO


Czytając wiersze Doroty zaczynam rozumieć, że człowiek rodzi się po to, żeby przedstawić swój świat i ona to robi nadspodziewanie dobrze. Ma swoją indywidualną poetykę. Dojrzałość polega na kreowaniu niepowtarzalnego stylu i metaforyki. Ta drobna Dziewczyna w berecie przeszła granicę za którą twórca może się tytułować: Poeta - Poetka.

Już na początku tomiku - w wierszu "Anabel" - stosuje zabieg autokreacji: "...wątpię w oczywistość". Jej oczywistość przy boku poezji jest tak jaskrawa, jakby spożywała gwiazdy. I kiedy jest noc bez gwiazd to pamiętajcie, to wina jest Dziewczyny w berecie. Poznałem Dorotę Karin osobiście w Ustce. Już na samym oka spojrzeniu wyczułem - tak mówi moja intuicja, że Dziewczyna w berecie to osoba niebywała, zawsze uśmiechnięta. Przywiozła dla mnie ten tom wierszy wpisując słowa: "Zygmuntowi na pamiątkę spotkania w Ustce - Dorota Ocińska" - 29.12.2014 r. To takie wydarzenie poskutkowało zawiązaniem się między nami intelektualnej więzi, czego wyrazem jest niniejsza recenzja.

Powiem tak, dobrze się czyta te wiersze, są przejrzyste z dozą filozofii która jest kontrolowana przez poetkę. Cytat z wiersza "Biel":

"płonę
odpocznę w czarnej sukni
na nie-ślubie"


Interesujący neologizm i metaforyka niespełnienia, całość jako dotknięcie skrzydeł motyla, lekkie i liryczne, owiane mgiełką tajemnicy. Oto cytat z wiersza "Błękitna planeta":

"przed zaśnięciem
z lubością wdycha
aromat kłamstw"


Uwiódł mnie właśnie ten aromat. Widocznie, teraz wiem, że każde kłamstwo ma swój swoisty zapach.

"Czytając Karin" faktycznie zastanawiam się, skąd u Dziewczyny w berecie tyle inscenizacji. Nie wiem ile ma lat ale to dojrzała dziewczyna, która jest w środku poezji soczystą brzoskwinią. Nie kokietuje, lecz ostrzega czytelnika:

"...wkraczasz na most
który nie ma pojęcia
co jest po drugiej stronie".


Wiersz "Demolka" zaliczyłbym do reprezentatywnych w tym tomie. Jest tu wiele metafor i taniec dnia by przeżyć - jak demolka to demolka, więc i ja tańczę.
Wiersz "Do diabła" to uporządkowanie w idealny sposób. Narracja artystyczna. Powinienem go przedstawić w całości. Poetka D. Osińska pisze do kogoś, nie podaje o kogo chodzi, acz wymaga pewnego dystansu:

"słyszałam że szukasz bratniej duszy
mam chwilkę w czwartek przed południem
ale tak po dziesiątej
lubię pospać
możemy nawet nie rozmawiać
pobyć ze sobą
popatrując zza węgła na grzechy aniołów
rozstaniemy się w przyjaźni
jeśli nie będziesz próbował mnie zmienić
na pożegnanie zacytuj z pamięci to co dla mnie napisał Norwid"


Wiersz "Freeptaki" to perełka a dopiero jestem na stronie 26...

"jedno niebo komu to wystarczy
piekło jedno pozagryzamy się
a przecież są
zielonoocy i orłonosi
co łowią w bezchmurnych niebach
soczyste freeptaki
zraszają wodą z zapomnianego strumienia
szkliste sumikowate ciała
szepcząc
jesteśmy tylko dla ciebie

tu na dnie zagubionych kontynentów
miliony dróg
stos słońc i wór księżyców"


Wiersz "Hiperbole" to jakby modlitwa do swego mężczyzny. Mężowie poetek to szczęściarze - ja nie znam tego smaku.

Poetka ma perłę w naszyjniku, i trzeba jej wierzyć bo pisze prowokacyjnie do Syriusza w wierszu "Notatki z Lebos 3" tak:

"pobladły z zazdrości Syriusz
łakomie spogląda
marzy by zostać perłą w moim naszyjniku"


Tych pereł powinna mieć więcej, należy się jej - może jako jej krytyk kupię?

Wiersz "Piękno" choć krótki ma wymiar ludzkiej dociekliwości, dlaczego tak bywa że rozmawiamy jednym językiem i nie możemy porozumieć się...

"spakowana walizka
z twoimi rzeczami
jest piękna

piękne są drzwi
schody

ale najpiękniejsza

cisza"

- Jak można świetnie bywać dyrygentem słów i łączyć codzienność, ale niebanalną w poezji. Udaje się to autorce w wielu wierszach które nie można w recenzji pokazać - bo musiałbym prawie przepisać całą książkę. Roznieca ciekawość w wierszu "Proporce":

"nie pozwolę ciału
skapitulować przed poezją"


Ciało w poezji to zupełnie inne ciało. Jest jakże kwieciste - dla mnie zawsze koloru różowego. Ciało kobiety w poezji to niczym róża...

Wiersz "Rozprawa pojednawcza" - a w nim cudowne piekło. W ogóle Dorota Karin z lubością rozprawia się z tym życiowym dodatkiem do swej codzienności, jakby sama tymi ścieżkami podążała...

"zaczniecie pojutrze
od przedwczoraj
szczebiot wilków koi (...)
będziecie szczęśliwi
trzeba tylko umiejętnie
korzystać ze wspólnego piekła"


Doroto poetko, jakżeż uwiodłaś mnie wierszem "Stroiciel". To jest brylancik w twojej książce !

"jakaż to radość
z jakim sykiem pękają struny
gdy stroję te przeklęte
wypucowane pianina

słońce jest pięknym złotym puzonem

ma koneksje
ale i do niego się dobiorę

dusze
muszą poczekać
niech sobie jeszcze przez jakiś czas
fałszują"


Ciekawie się dzieje w wierszu "Sześć sekund". Widać, jak autorka potrafi doszukiwać się współczesnych zjawisk współżycia zbieżnych ze sobą zwątpień. Poetka jest doskonałym obserwatorem rytmu i dźwięku...

"w ciasnych splotach
zabiliśmy
sześć sekund
udusiliśmy wszystkie wahania
te z sensem i te bez sensu
mitologie i religie
walają się po kątach"


W wierszu "Śmiechu warte" kobieta pyta się mężczyzny:

"czemu nigdy nie użyłeś
słonecznych pędzelków
by namalować naszą noc"


- Jak się dobrze czyta z dawką ironii wiersz "Tam". To jest dopiero szczegół, że Dziewczyna w berecie jest urodzoną poetką - gwiazdy i diabeł zaszczepili ją do specjalnych zadań. Z przyjemnością jako krytyk lubię tego rodzaju wiersze wzrokiem dotykać...

"gdzie mieszkają
moje zwariowane pomysły
jest mój bóg
podobny do Dionizosa

poznałam jego żonę
Metaforę
i cały orszak
typy spod ciemnej gwiazdy
Ofelie tańczące na rurze

moje zwariowane pomysły
mieszkają na szklanej górze
utrzymują się ze sprzedaży śniegu
i żelaznych postanowień"


Oryginalny jest tytuł wiersza "Telefon do złamanej gałęzi". Proponowałbym autorce wrócić do tego tytułu i rozwinąć wiersz bo warto, o innej oczywiście treści.
Ach ta Dorota - jako Dziewczyna w berecie, w łódzkiej panoramie, co ona wyprawia pozytywnego - unosi mnie w przestworza poezji -kiedy czytam wiersz "To nie ten":

"jutro spotkam się z Tuwimem
od trzech dni mam rumieńce
ugrzęzłam po uszy
w jego książkach

a niech go!
ma przepiękną żonę

ten na ławeczce przy Piotrowskiej
to nie jest żaden Tuwim
za smutny

Tuwim
to ten
z którym mam randkę"


Recenzja pisana z doskoku przez styczeń i luty, dokładnie zakończona 14.2.2015 - Ustka


Dorota Ocińska
Urodziła się i mieszka w Łodzi, gdzie zdobyła wykształcenie ekonomiczne na Uniwersytecie Łódzkim. Zadebiutowała wierszami zamieszczonymi w antologii "Wszystkie drogi do jednego serca" (Lubaczów 2013). Kolejnym krokiem było wydanie autorskiego tomiku poezji "Uśpieni" (Łódź 2013). Autorka publikuje na wielu poetyckich portalach internetowych - (między innymi na Salonie Biały Blues Poezji)., pisze także pod pseudonimem artystycznym Dorota Karin.

W kolejnym zbiorze wierszy "Dziewczyna w berecie" (Łódź 2014) autorka podjęła próbę zmierzenia się z absurdami jakie niesie codzienność, toteż więcej tu sarkazmu, ironii..., a może i gniewu. W zasięgu poetyckich penetracji Doroty Ocińskiej znalazła się też kosmologia i historiozofia, ale są to tylko muśnięcia piórkiem - a nie uczone wywody.
Warto pobyć z tymi wierszami jak z gronem przyjaciół.

ISBN: 978-83-939354-0-6

Redakcja: Bogusław Majsiuk
Fotografia na okładce: Jurek Rybak

____________________________________________

zygpru1948 2017.03.08; 20:41:41
W Dniu Kobiet (8 Marca 2017) Pozdrawiam moje Czytelniczki!

http://www.wagina.com.pl/images/banners/baner.png

bączek 2017.03.08; 08:22:28
poezja z wyższej półki, tylko dla wytrawnych i dojrzałych odbiorców. pozdrówka

zygpru1948 2017.03.08; 00:57:48
Pisarz i krytyk Karol Zieliński



Karol Zieliński commented on an article.
7.03.2017

Czytuję Pana wiersze, Panie Zygmuncie i zdumiewam się ich prostotą. Jest Pan szczery w swym doznawaniu życia, jak sarna, która patrząc z lasu w stronę wiejskich domów wie, że jej dni są policzone, bo w każdej chwili wyjdą z nich ludzie, zgłodniałe prymitywy, półdebile i półidioci, w zielonych mundurach gajowych i leśników, żeby zabić, zastrzelić, a potem oskórować i zeżreć wszystko co się rusza, a w niedzielę pójść do kościoła przed obraz najświętszej panienki i śpiewać: Pod twą obronę. Obrzydliwe.

Pan jest jak ta bezbronna sarna w wierszach: "Zielona dorożka" (Noc w teatrze III) albo "Nocna rumba" 1 - "Erotyk przytul mnie" (w zbiorku Opera na wydmach część II).

To dobre, szczere wiersze, godne XXI wieku. Tak trzymać.

_____________________________


Wiersze na topie:
1. a kogo (30)
2. jest dobrze (30)
3. ***[pora wracać...] (30)
4. ludzka utopia (30)
5. "kto sieje wiatr zbiera razy" (30)

Autorzy na topie:
1. Jojka (335)
2. TaniecIluzji (326)
3. darek407 (256)
4. Gregorsko (116)
5. pawlikov_hoff (107)
więcej...