Ludzie patrzyli, ludzie patrzą

Ludzie patrzyli, ludzie patrzą Wszedłem w ten potok, utęskniony, spragniony z wielkim wzgórzem na plecach. Minęły lata, zaczął się czas beztroski, a ja wchodziłem utęskniony w potok. Niosłem Ciebie na rękach, woda mnie niosła, byłem stęskniony, kryliśmy się długo, pod świerkiem, ludzie bluźnili, o Wy tam! Wyjdźcie i mówcie kim jesteście. Teraz patrzą się na mnie, na Ciebie, masz kolor śniegu, a ja zbawieniem Twym jestem, niosę góry marzeń i miłości przez zimę, patrzą Ci ludzie i już nic nie mówią. Donoszę, wychodzę, kamienie mnie pożerają, rozcinają schodzone nogi, dlatego niosę Ciebie na ręce, sadzam pośród zwierząt, nic mi już nie odbiorą, bo zdobyłem się na odwagę i nas zebrałem. Jemy, pijemy, masz kolory lasu, a włosy Twe są snem, który mijał w nas i nie minie, oni patrzą i krzyczą po cichu, bo przeklinają dzień, w którym znaleźliśmy siebie. Oni zgubili się na świecie, wśród tłumu... Dla wszystkich zagubionych, paradoksalnie? Nie wychodźcie z lasu!

Napisz do autora « poprzedni ( 21 / 132) następny » lucas dodany: 2015-12-16, 18:09:52 typ: tęsknota wyświetleń (283) głosuj (1)

szogunka	2015.12.16; 20:35:03
Pozmieniałabym pojedyncze słowa, np. strofa pierwsza: utęskniony, spragniony, znów utęskniony - za dużo tego jak dla mnie; strofa druga - niosłem, niosła, kolejne stęskniony.. Przekaz trafny, ale przedstawienie treści może do jakiejś korekty. Pozdrawiam ;)

pawwis	2015.12.16; 18:38:59
Ciekawy wiersz :)+ Pozdrawiam serdecznie