KRZYK

KRZYK Gdzieś na rozstaju połamanych rąk Bez tanecznych poranków pod topolą Stał przydrożny krzyż i Bóg Gdzieś wśród łąk człowieczych Na stromych szczytach myśli Szukał Żyd piegów ojca nieznanego By krzykiem poruszyć próg ciemnego losu Gdzieś w słonych sekundach rozkoszy Siedział człowiek na skrzypiącej ławce Potrącanej przez chłodny wiatr pamięci Gdy umysł jak sędzia szukał błędów By dorosnąć w krzyku wyzwolonym

Napisz do autora « poprzedni ( 23 / 95) następny » tp dodany: 2013-03-17, 07:05:40 typ: życie wyświetleń (478) głosuj (6)

miętówka

2013.03.17; 21:29:09

Dużo tu tego. Zastanawiam się nad podmiotem lirycznym. Kto tu mówi? Jakiś doświadczony życiem filozof przychodzi mi do głowy. Jest Bóg w ciszy łąk, ale jest też Żyd mający nadzieję na nieżydowskiego ojca, żeby zaznać spokoju i zapomnieć to, co złego go spotkało. I jest jeszcze starzec. On wydaje mi się najważniejszy. Chce rozliczyć się z życiem i odetchnąć. Tylko co łączy te trzy postaci? Starość? Ból? Tytuł ma znaczenie jako miejsce nacechowane. Krzyk o niezapomnienie? Dużo zagadek. Nie do końca potrafię zrozumieć.

grazyna	2013.03.17; 15:30:58
bardzo ładnie, na duże takkk :):):++

kaja-maja	2013.03.17; 08:09:17
pięknie w krzyku się rodzimy w nim też dorastamy jak też krzyk pozostawiamy odchodząc krzyczymy sami w:)+