KOBIETY I WIOLONCZELE

KOBIETY I WIOLONCZELE Zygmunt Jan Prusiński KOBIETY I WIOLONCZELE Cienie które mijam mają swoje nazwy. Natenczas zapobiegliwy zamykam okiennice czuję w powietrzu nadchodzącą burzę - wtedy tylko gitara o deszczowych dźwiękach otwiera słuchającym serca. W moim mieście kobiety poruszają się muzycznie. Ich biodra wołają o pamięć - nie zawodzi i nie kruszeje a wręcz zmaga się elastyczność drgań na jedno pocieszenie strun w wiolonczeli. Symbioza nie kaleczy kędy noszę koszyk wierszy. Wiem że czekają jak sikorki na mnie bym rozdawał im po jednej zwrotce zapisanej kilka razy przez kalkę - może i powtarzam te zmiany w kobietach. Moje miasto niczym ze snu aprobuje łączenie namiętnych źródeł. 11.8.2012 - Ustka Sobota 12:26 Wiersz z książki "Miasto pięknych kobiet"...

Napisz do autora « poprzedni ( 100 / 2716) następny » zygpru1948 dodany: 2014-03-12, 00:06:53 typ: życie wyświetleń (460) głosuj (81)

cynthialove11

2014.03.13; 16:04:32

Hello friend. My Name is Miss Cynthia,i was browsing now on the Internet and i saw your profile today and.i become interested to have a good relationship for us to know each other the more,contact me for more discussion on my private. electronic address (cynthiayomireome_@hotmail.fr). i also have something important to tell u about my situation here l can also give you my picture for you to know whom l am. I believe we can move from here! Cynthia.

zygpru1948

2014.03.12; 20:19:14

Byłem u poetki Danuty Bylińskiej zygpru1948 2014.03.12; 20:07:51 Dobry wieczór Danuto, dzięki Ryszardowi zainteresowany jestem Twoimi tomikami, czy możesz mi przesłać z dedykacją ? Napiszę recenzję. Co do Twojej krótkiej formy, to na pewno jest to kunszt intelektualny, w kilku słowach opowiedzieć. W Wiedniu zacząłem pisać haik - haiku, i nazbierało się na dwie książeczki. Pierwsze próby, bodajże dziesięć obrazków słownych wysłałem do Katowic do Andrzeja Szuby, odpisał mi i wytknął tylko to, że haiku nie potrzebuje tytułów, i tak też unikałem. Wybacz że rzadko zaglądam, przepraszam za to. Teraz znowu czytam: O CZYM NIE WIEDZĄ POZIOMKI i cóż moje jedno na ciebie czekanie wobec lęku po sobie następujących chwil Danuta Capliez-Delcroix (Bylińska) __________I tu jest właśnie to, że gdyby ten wiersz nie miałby tytułu to wyglądałby jak inwalida, tu tytuł wzbogaca treść. Pochodzisz z rodu Bylińska - w Londynie znałem Józefa Marię Bylińskiego, czy nie rodzina ? Poetko Danuto, nie lubię tych plusów wstawiać bo to dziecinada, ale zmuszony li tylko jestem za ten niesamowity urok Twoich wierszy, za filozofię jaka w nich promieniuje - mój ukłon za pracę jaką wnosisz do polskiej Literatury ! Ukłony po japońsku - Zygmunt z Ustki 12 Marca 2014 r.

zygpru1948	2014.03.12; 07:46:53
Myśli... A dzisiaj, stoją przy pralce, a pot im z ud ścieka... ZJP

zygpru1948

2014.03.12; 07:45:00

Jak dawniej prano Jak dawniej prano można było zobaczyć w Zagrodzie w Kadzidle, gdzie odbywały się pokazy dawnych zajęć gospodarskich. Ciężka była to praca, nic dziwnego, że pranie urządzano tylko kilka razy w roku, najczęściej na wiosnę i lato. Kiedy nie było mydła, a tym bardziej proszku do prania, bieliznę poddawano ługowaniu. Wkładano brudną bieliznę do naczynia z otworem w dnie (przez który spuszczano potem wodę), kładziono worek z popiołem osikowym lub bukowym i całość przelewano kilkakrotnie wodą. Na skutek reakcji popiołu z wodą powstawał ług – roztwór o odczynie zasadowym (podobnie jak mydło). Poruszano bieliznę, aby ług dotarł do każdego zakamarku tkaniny. Ług wykorzystywano do prania do momentu pojawienia się w sklepach mydła szarego. Wyługowaną bieliznę kobiety zanosiły nad rzekę lub staw. Prały w bieżącej wodzie używając mydła (gdy już się pojawiło) i kijanki - kawałka deski z rączką. Kijanką tłukły bieliznę rozłożoną na pomoście lub kamieniu. Zazwyczaj kilka kobiet zbierało się nad rzeką, więc w okolicy rozchodził się charakterystyczny klekot kijanek. Wybitą kijankami bieliznę kobiety zabierały do domu i poddawały farbkowaniu. Takie pranie w niczym nie szkodziło tkaninom samodziałowym, ale gdy już się pojawiły fabryczne, uderzanie kijanką niszczyło materiał. Do prania zaczęto używać więc klepkowych balii i drewnianej tary. Potem pojawiły się blaszane. Do drobnych przepierek używano misek. Balię ustawiano na środku izby na stołku. Pranie w balii ułatwiała tara tzn. kawałek szerokiej deski pokrytej poprzecznymi karbami, umożliwiającymi tarcie bielizny. Tarę opierano skośnie o krawędź balii, a specjalny zaczep zabezpieczał ją przed zsuwaniem się do wnętrza. Uprana i wysuszona bielizna lniana była sztywna i szorstka. Aby ją zmiękczyć i wygładzić poddawano maglowaniu. W tym celu używano maglownicę i wałek.Maglownica to płaski kawałek drewna dł. ok. 70-80 cm z jednej strony pokryty poprzecznymi, szerokimi karbami i zakończony uchwytem. Wałek miał ok. 40 cm długości i 3,5-4 cm średnicy. Bieliznę odpowiednio ułożoną nawijało się na wałek. Zbyt suchą tkaniną należało zwilżyć. Kobieta nabierała wody w usta i prychała na bieliznę. Maglownicą obracało się wałek. Maglowaniu poddawano poszwy, prześcieradła, obrusy, ręczniki i serwety. Po złożeniu układało się je w kufry. Delikatniejsze rzeczy prasowano żelazkiem z duszą (dusza to kawałek żeliwa, który był rozgrzewany do czerwoności na kuchni i wkładany do środka żelazka). http://wiano.eu/article/1147

zygpru1948

2014.03.12; 07:41:12

Pamiętam te pracowite praczki w ubiegłym stuleciu - pokolenie mojej babci Katarzyny Sowińskiej z Parysowa - Parysów, ładna nazwa w okolicach Kołbieli i Pilawy. - Jaki to urokliwy obrazek tych kobiet kiedy prały pościel, ręczniki, obrusy i inne rzeczy w stawie uderzając kijanką. Mydło i kawałek szerokiej deski. - To był niesamowity widok, dzielne kobiety. Podziwiałem je będąc dzieckiem. I jaka czysta była ta pościel... Zygmunt Jan Prusiński 12 Marca 2014 r.