KIEDY BYŁEM MAŁY...

KIEDY BYŁEM MAŁY... Byłem jaki byłem. Jestem jaki jestem. Ciągle dzieckiem śniłem. Chciałem grać w orkiestrze. Nut nie znałem wcale. Gitary nie dali. Zmarnowali talent. Kiedy byłem mały. Potem coś mnie naszło. Malarzem zostanę! Lecz to szczytne hasło, umarło na amen. Szkoła była płatna . Farby były drogie. Powiedziała matka: zgodzić się nie mogę. Moja droga mamo, - wiersze będę pisał! Ty znowu to samo. Wiersze? Kto to słyszał? Z wierszy nie wyżyjesz. Nie masz tej ogłady. Zresztą pisz! I tyle... Ale do szuflady. Teraz drogi synu: Tak będzie najlepiej. Więcej nie kombinuj, by kimś być na świecie. Tutaj blisko szkoła., naucz się zawodu, zarobisz na kołacz i nie doznasz chłodu. Tak by to się stało, według matki rady. Lecz w dal mnie pognało do wiedzy, ogłady. Jestem inżynierem, dobrze się z tym czuję. Czy to chciałem? Nie wiem. Piszę i maluję.

Napisz do autora « poprzedni ( 630 / 756) następny » wiermal dodany: 2013-03-23, 07:43:27 typ: życie wyświetleń (501) głosuj (56)

Super-Tango	2013.03.23; 14:55:05
Bdb, ciekawy, interesujący wiersz:ze wspomień... życia wzięty+) Pozdrawiam serdecznie

Gladius	2013.03.23; 12:42:33
Świetny wiersz:) Ja też tak miałem:) Pozdrawiam i gratuluję+

kaja-maja	2013.03.23; 12:15:36
utalentowany inżynier w oczach widzi obraz szybko go szkicuje słowem maluje i dobrze się z tym czuje w kieszeni fach ma i uśmiech na twarzy :)+

Marzi	2013.03.23; 08:43:09
wspaniały wiersz -to dobrze,że piszesz :) malujesz pewnie równie dobrze. +

norka	2013.03.23; 08:39:38
zatem gratuluję panie inżynierze lecz powiem,że mamie to do dziś ja wierzę :)+++ pozdrawiam:)