Jesienne księżyce

Jesienne księżyce otwieram okno na zwiędły kwiat róży na krople zimnego deszczu na ptaka, co zamilkł – poprosił skrzydła by przeniosły go w cieplejsze miejsce na ziemi we mnie cisza i łza skojarzeń tak wiele mgła w gamie szarości myśli pulsujące łkaniem zaczajona w sobie wzrokiem spadam do korzeni do jesiennego drzewa odartego z liści nie lubię, gdy szarpią nim wichry nabrzmiałe wodą w zmowie z krukiem, wroną i przemijaniem zamykam okno sama sobie życzę dobrej nocy zgasiłam światło wtuliłam twarz w poduszkę na oko niby wszystko dobrze strach nie wytrzeszcza ślepiów mucha nie brzęczy nie ma plamy na sercu wywabiłam ją wcześniej – jeszcze w letnim słońcu

Napisz do autora « poprzedni ( 201 / 351) następny » Irena dodany: 2020-07-19, 15:43:23 typ: życie wyświetleń (228) głosuj (109)

lucja.haluch	2020.07.19; 19:06:48
Takie samotne wtulenie w poduszkę...niby wszystko spokojne ale...Plus+ Pozdrawiam serdecznie...

adambielicz	2020.07.19; 18:00:41
-opowieść wierszem z dramaturgią, udana)Pozdrawiam.

Wojciech M	2020.07.19; 16:12:08
To smutny i piękny wiersz o samotności Pozdrawiam

pit	2020.07.19; 15:56:57
ech, życie... :-)