Gdy noc przywiała zmorę, gdy dzień został wygnany

Gdy noc przywiała zmorę, gdy dzień został wygnany Moje myśli kręte, moje myśli już nie czarne, a bezbarwne Gdy patrzę w ciemne niebo chorsowe, gdzie w kolorach mroku schował się słoneczny bóg Wy, słowiańscy bogowie, myśli kręte obróciliście w prostą drogę, którego mego ducha sama niesie Wy, słowiańscy bogowie, myśli bezbarwne nasyciliście bielą, zielenią i błękitem, a je zapachem waszej obecności Welesie, co władztwo twe nieprzemijalne nad zapomnianą przez niezliczone wiosny i jesienie Nawią – dostrzeż w mej bezforemnej duszy ból śmierci Rodzie, co w twych ciepłych, bezpiecznych dłoniach rody słowiańskie – niech twój ogień nie ucieka przede mną do Prawii, niech go znajdę w nieskalanych oczach naszego świata Bogowie bliskich mi ziem, mojego lęku nie depczcie stopami waszego gniewu, mojego lęku nie otaczajcie głębokim, lodowatym morzem Bom tylko człowiekiem z duchową skazą, uwięziony w narkotycznej cielesności, w niej zakochany, kamienujący ją moją nienawiścią.

Napisz do autora « poprzedni ( 71 / 95) następny » SynPrzedwiecznychBogów dodany: 2018-11-27, 23:09:16 typ: wiara wyświetleń (172) głosuj (1)